1 Ouvi isto, vós todos os povos; inclinai os ouvidos, todos os habitantes do mundo,

2 quer humildes quer grandes, tanto ricos como pobres.

3 A minha boca falará a sabedoria, e a meditação do meu coração será de entendimento.

4 Inclinarei os meus ouvidos a uma parábola; decifrarei o meu enigma ao som da harpa.

5 Por que temeria eu nos dias da adversidade, ao cercar-me a iniqüidade dos meus perseguidores,

6 dos que confiam nos seus bens e se gloriam na multidão das suas riquezas?

7 Nenhum deles de modo algum pode remir a seu irmão, nem por ele dar um resgate a Deus,

8 {pois a redenção da sua vida é caríssima, de sorte que os seus recursos não dariam;}

9 para que continuasse a viver para sempre, e não visse a cova.

10 Sim, ele verá que até os sábios morrem, que perecem igualmente o néscio e o estúpido, e deixam a outros os seus bens.

11 O pensamento íntimo deles é que as suas casas são perpétuas e as suas habitações de geração em geração; dão às suas terras os seus próprios nomes.

12 Mas o homem, embora esteja em honra, não permanece; antes é como os animais que perecem.

13 Este é o destino dos que confiam em si mesmos; o fim dos que se satisfazem com as suas próprias palavras.

14 Como ovelhas são arrebanhados ao Seol; a morte os pastoreia; ao romper do dia os retos terão domínio sobre eles; e a sua formosura se consumirá no Seol, que lhes será por habitação.

15 Mas Deus remirá a minha alma do poder do Seol, pois me receberá.

16 Não temas quando alguém se enriquece, quando a glória da sua casa aumenta.

17 Pois, quando morrer, nada levará consigo; a sua glória não descerá após ele.

18 Ainda que ele, enquanto vivo, se considera feliz e os homens o louvam quando faz o bem a si mesmo,

19 ele irá ter com a geração de seus pais; eles nunca mais verão a luz

20 Mas o homem, embora esteja em honra, não permanece; antes é como os animais que perecem.

1 Magistro chori. Filiorum Core. PSALMUS.

2 Audite haec, omnes gentes;auribus percipite, omnes, qui habitatis orbem:

3 quique humiles et viri nobiles,simul in unum dives et pauper!

4 Os meum loquetur sapientiam,et meditatio cordis mei prudentiam.

5 Inclinabo in parabolam aurem meam,aperiam in psalterio aenigma meum.

6 Cur timebo in diebus malis,cum iniquitas supplantantium circumdabit me?

7 Qui confidunt in virtute suaet in multitudine divitiarum suarum gloriantur.

8 Etenim seipsum non redimet homo;non dabit Deo propitiationem suam.

9 Nimium est pretium redemptionis animae eius:ad ultimum deficiet,

10 ut vivat usque in finem nec videat interitum.

11 Et videbit sapientes morientes;simul insipiens et stultus peribuntet relinquent alienis divitias suas.

12 Sepulcra eorum domus illorum in aeternum;tabernacula eorum in progeniem et progeniem,etsi vocaverunt nominibus suis terras suas.

13 Et homo, cum sit in honore, non permanebit;comparatus est iumentis, quae pereunt,et similis factus est illis.

14 Haec via illorum, quorum fiducia in semetipsis,et finis eorum, qui complacent in ore suo.

15 Sicut oves in inferno positi sunt,mors depascet eos;descendent praecipites ad sepulcrum,et figura eorum erit in consumptionem:infernus habitaculum eorum.

16 Verumtamen Deus redimet animam meam,de manu inferi vere suscipiet me.

17 Ne timueris, cum dives factus fuerit homo,et cum multiplicata fuerit gloria domus eius,

18 quoniam, cum interierit, non sumet omnia,neque descendet cum eo gloria eius.

19 Cum animae suae in vita ipsius benedixerit: Laudabunt te quod benefecisti tibi ",

20 tamen introibit ad progeniem patrum suorum,qui in aeternum non videbunt lumen.

21 Homo, cum in honore esset, non intellexit;comparatus est iumentis, quae pereunt,et similis factus est illis.