1 E contou-lhes também uma parábola sobre o dever de orar sempre, e nunca desfalecer,

2 Dizendo: Havia numa cidade um certo juiz, que nem a Deus temia, nem respeitava o homem.

3 Havia também, naquela mesma cidade, uma certa viúva, que ia ter com ele, dizendo: Faze-me justiça contra o meu adversário.

4 E por algum tempo não quis atendê-la; mas depois disse consigo: Ainda que não temo a Deus, nem respeito os homens,

5 Todavia, como esta viúva me molesta, hei de fazer-lhe justiça, para que enfim não volte, e me importune muito.

6 E disse o Senhor: Ouvi o que diz o injusto juiz.

7 E Deus não fará justiça aos seus escolhidos, que clamam a ele de dia e de noite, ainda que tardio para com eles?

8 Digo-vos que depressa lhes fará justiça. Quando porém vier o Filho do homem, porventura achará fé na terra?

1 Dicebat autem et parabolam ad illos, quoniam oportet semper orare et non deficere,

2 dicens : Judex quidam erat in quadam civitate, qui Deum non timebat, et hominem non reverebatur.

3 Vidua autem qudam erat in civitate illa, et veniebat ad eum, dicens : Vindica me de adversario meo.

4 Et nolebat per multum tempus. Post hc autem dixit intra se : Etsi Deum non timeo, nec hominem revereor :

5 tamen quia molesta est mihi hc vidua, vindicabo illam, ne in novissimo veniens sugillet me.

6 Ait autem Dominus : Audite quid judex iniquitatis dicit :

7 Deus autem non faciet vindictam electorum suorum clamantium ad se die ac nocte, et patientiam habebit in illis ?

8 Dico vobis quia cito faciet vindictam illorum. Verumtamen Filius hominis veniens, putas, inveniet fidem in terra ?