1 Maar Job het geantwoord en gesê:
2 Ag, was my verdriet maar goed geweeg en my ongeluk meteens in 'n skaal opgehef!
3 Ja, dan sou dit swaarder wees as die sand van die see; daarom is my woorde onbedagsaam.
4 Want die pyle van die Almagtige is in my, waarvan my gees die gif indrink; die verskrikkinge van God stel hulle teen my op.
5 Balk die wilde-esel by die grasspruitjies? Of bulk 'n bees by sy voer?
6 Word iets wat laf is, sonder sout geëet? Of is daar smaak in die wit van 'n eier?
7 My siel weier om dit aan te raak; dit is net soos my walglike spys.
8 Ag, mag my bede maar uitkom, en mag God my verwagting maar gee!
9 En mag dit God behaag om my te verpletter, sy hand uit te strek en my af te sny!
10 Dan sou ek nog troos hê; ja, ek sou van vreugde opspring in onbarmhartige smart; want die woorde van die Heilige het ek nie verloën nie.
11 Wat is my krag, dat ek sou kan wag; en wat my uiteinde, dat ek geduldig sou wees?
12 Is my krag 'n krag van klip of my vlees van koper?
13 Is ek dan nie hulpeloos in myself nie, en is redding nie vir my weggedrywe nie?
14 Vir die moedelose moet daar liefde wees van die kant van sy vriend, ook al laat hy die vrees vir die Almagtige vaar.
15 My broers het troueloos gehandel soos 'n spruit, soos die bedding van spruite wat wegloop,
16 wat troebel is vanweë die ys, waarin die sneeu hom verberg --
17 in die tyd van gloeihitte verdwyn hulle; as dit warm word, droog hulle op uit hul plek.
18 Die paaie van hulle loop kronkelend weg en gaan heen in die wildernis en vergaan.
19 Die karavane van Tema het uitgekyk, die reisigers van Skeba het daarop gewag.
20 Hulle het beskaamd gestaan in hul vertroue; hulle het daarby gekom en was teleurgesteld.
21 So het julle dan vir my niks geword nie: julle sien verskrikking, en julle het gevrees.
22 Het ek dan gesê: Gee my iets? Of: Bring vir my 'n omkoopgeskenk uit julle vermoë?
23 Of: Red my uit die hand van die teëstander? Of: Verlos my uit die hand van tiranne?
24 Onderrig my, en ,k sal swyg; en maak my duidelik waarin ek my misgaan het.
25 Hoe kragtig is opregte woorde, maar wat rig 'n bestraffing uit, van julle afkomstig?
26 Dink julle om woorde te bestraf? Maar die woorde van 'n wanhopige is vir die wind!
27 Ja, julle sou 'n wees uitloot en julle vriend verhandel.
28 Maar nou, kyk my asseblief aan: ek sal julle waarlik nie in jul gesig belieg nie.
29 Keer tog terug -- laat daar geen onreg wees nie! Ja, keer terug -- nog is my geregtigheid daar.
30 Is daar onreg op my tong? Of kan my verhemelte nie die onheile onderskei nie?
1 Então Jó respondeu, dizendo:
2 Oh! Se a minha mágoa retamente se pesasse, e a minha miséria juntamente se pusesse numa balança!
3 Porque, na verdade, mais pesada seria, do que a areia dos mares; por isso é que as minhas palavras têm sido engolidas.
4 Porque as flechas do Todo-Poderoso estão em mim, cujo ardente veneno suga o meu espírito; os terrores de Deus se armam contra mim.
5 Porventura zurrará o jumento montês junto à relva? Ou mugirá o boi junto ao seu pasto?
6 Ou comer-se-á sem sal o que é insípido? Ou haverá gosto na clara do ovo?
7 A minha alma recusa tocá-las, pois são para mim como comida repugnante.
8 Quem dera que se cumprisse o meu desejo, e que Deus me desse o que espero!
9 E que Deus quisesse quebrantar-me, e soltasse a sua mão, e me acabasse!
10 Isto ainda seria a minha consolação, e me refrigeraria no meu tormento, não me poupando ele; porque não ocultei as palavras do Santo.
11 Qual é a minha força, para que eu espere? Ou qual é o meu fim, para que tenha ainda paciência?
12 É porventura a minha força a força da pedra? Ou é de cobre a minha carne?
13 Está em mim a minha ajuda? Ou desamparou-me a verdadeira sabedoria?
14 Ao que está aflito devia o amigo mostrar compaixão, ainda ao que deixasse o temor do Todo-Poderoso.
15 Meus irmãos aleivosamente me trataram, como um ribeiro, como a torrente dos ribeiros que passam,
16 Que estão encobertos com a geada, e neles se esconde a neve,
17 No tempo em que se derretem com o calor, se desfazem, e em se aquentando, desaparecem do seu lugar.
18 Desviam-se as veredas dos seus caminhos; sobem ao vácuo, e perecem.
19 Os caminhantes de Tema os veem; os passageiros de Sabá esperam por eles.
20 Ficam envergonhados, por terem confiado e, chegando ali, se confundem.
21 Agora sois semelhantes a eles; vistes o terror, e temestes.
22 Acaso disse eu: Dai-me ou oferecei-me presentes de vossos bens?
23 Ou livrai-me das mãos do opressor? Ou redimi-me das mãos dos tiranos?
24 Ensinai-me, e eu me calarei; e fazei-me entender em que errei.
25 Oh! Quão fortes são as palavras da boa razão! Mas que é o que censura a vossa repreensão?
26 Porventura buscareis palavras para me repreenderdes, visto que as razões do desesperado são como vento?
27 Mas antes lançais sortes sobre o órfão; e cavais uma cova para o amigo.
28 Agora, pois, se sois servidos, olhai para mim; e vede se minto em vossa presença.
29 Voltai, pois, não haja iniquidade; tornai-vos, digo, que ainda a minha justiça aparecerá nisso.
30 Há porventura iniquidade na minha língua? Ou não poderia o meu paladar distinguir coisas iníquas?