1 Toe het lifas, die Temaniet, geantwoord en gesê:

2 Sal 'n wyse man met winderige wetenskap antwoord gee en sy buik vul met oostewind --

3 deur te pleit met woorde wat nie baat en met beweringe waarmee hy niks uitrig nie?

4 Ja, jy breek die Godsvrees af en verstoor die stille oordenking voor die aangesig van God.

5 Want jou ongeregtigheid gee onderrig aan jou mond, en jy kies die taal van die listiges.

6 Jou eie mond veroordeel jou, en nie ek nie; ja, jou eie lippe getuig teen jou.

7 Is jy die eerste as mens gebore en voor die heuwels in die wêreld gebring?

8 Het jy in die raad van God afgeluister en die wysheid na jou toe getrek?

9 Wat weet jy wat ons nie weet nie? Wat verstaan jy wat in ons nie is nie?

10 Ook is daar grys hare, ook bejaardes onder ons, ryker in dae as jou vader.

11 Is die vertroostinge van God vir jou te min, en 'n woord met sagtheid jou toegespreek?

12 Waarom sleep jou hart jou weg? En waarom flikker jou oë so --

13 dat jy jou toorn rig teen God en sulke woorde uit jou mond laat uitgaan?

14 Wat is die mens, dat hy rein sou wees? En hy wat uit 'n vrou gebore is, dat hy regverdig sou wees?

15 Kyk, in sy heiliges stel Hy geen vertroue nie; ja, die hemele is nie rein in sy oë nie;

16 hoeveel minder die afskuwelike en ontaarde, die mens wat onreg drink soos water!

17 Ek wil jou inlig, luister na my; en wat ek gesien het, wil ek vertel;

18 wat die wyse manne verkondig sonder om iets te verberg, van hulle vaders af oorgelewer;

19 aan hulle alleen was die land gegee, en geen vreemdeling het nog onder hulle deurgetrek nie.

20 Al sy dae leef die goddelose in angs, ja, al die jare deur wat vir die tiran bepaal is.

21 Skrikgeluide is in sy ore; in volle vrede oorval die verwoester hom.

22 Hy glo nie dat hy uit die duisternis sal terugkeer nie; en hy is bestemd vir die swaard.

23 Hy dwaal rond en soek brood. Waar is dit? Hy weet dat gereed is, ophande, die dag van duisternis.

24 Benoudheid en angs verskrik hom; dit oorweldig hom soos 'n koning wat gereed staan vir die aanval,

25 omdat hy sy hand uitgesteek het teen God en die Almagtige getrotseer het

27 omdat hy sy gesig met sy vet oordek en 'n vetlaag op sy heupe gevorm het,

28 en verdelgde stede bewoon het, huise wat nie bewoon moes word nie, wat bestem was om puinhope te bly.

29 Hy bly nie ryk en sy vermoë hou nie stand nie, en hulle besitting buig nie soos koringare na die aarde toe nie.

30 Hy ontvlug nie die duisternis nie, die vlam laat sy spruit verdroog, en hy vergaan deur die geblaas van die mond van God.

31 Laat hom nie vertrou op nietigheid nie -- hy kom bedroë uit! -- want nietigheid sal sy vergelding wees.

32 Voor sy tyd word dit vervul, en sy palmtak bly nie meer groen nie.

33 Hy skud sy onryp druiwe af soos 'n wingerdstok en gooi sy bloeisel af soos 'n olyfboom.

34 Want die bende van die goddelose is onvrugbaar, en vuur verteer die tente van omkopery.

35 Hulle is swanger van moeite en baar onheil; en hulle skoot bring bedrog voort.

1 Da tok Elifas fra Teman til orde og sa:

2 Svarer vel en vis mann med en kunnskap som bare er vind, og fyller han sitt indre med stormvær?

3 Vil han vel forsvare sin sak med ord som ikke nytter, og med tale hvormed han intet utretter?

4 Du nedbryter endog gudsfrykten og svekker andakten for Guds åsyn;

5 for din synd legger ordene i din munn, og du velger falske menns tale.

6 Din egen munn domfeller dig, ikke jeg; dine leber vidner mot dig.

7 Blev du født først av alle mennesker, eller kom du til verden før alle haugene var til?

8 Har du vært tilhører i Guds lønnlige råd og der tilranet dig visdom?

9 Hvad vet du som vi ikke vet? Hvad forstår du som er ukjent for oss?

10 Det er blandt oss en som er både gammel og gråhåret, rikere på dager enn din far.

11 Er Guds trøsteord for lite for dig, og et ord som er talt i saktmodighet til dig?

12 Hvorfor lar du dig rive med av ditt hjerte, og hvorfor gnistrer dine øine? -

13 siden du vender din vrede mot Gud og lar ordene strømme fra din munn.

14 Hvad er et menneske, at han skulde være ren, og en som er født av en kvinne, at han skulde være rettferdig?

15 Endog på sine hellige stoler han ikke, og himlene er ikke rene i hans øine,

16 langt mindre da en vederstyggelig, en fordervet, en mann som drikker urett som vann*. / {* d.e. er like så begjærlig efter å gjøre urett som den tørstige er efter vann.}

17 Jeg vil kunngjøre dig noget, hør på mig! Hvad jeg har sett, det vil jeg fortelle,

18 det som vise menn forkynner og ikke har dulgt, det som de mottok fra sine fedre,

19 til hvem landet alene var gitt, og blandt hvem ingen fremmed hadde draget igjennem.

20 En ugudelig lever i angst alle sine dager, og få i tall er de år som er gjemt for voldsmannen.

21 Redselstoner lyder i hans ører; midt i freden kommer ødeleggeren over ham.

22 Han tror ikke han skal komme tilbake fra mørket, og han er utsett til å falle for sverdet.

23 Han flakker om efter brød og spør: Hvor er det å finne? Han vet at en mørkets dag står ferdig ved hans side .

24 Nød og trengsel forferder ham; den overvelder ham, lik en stridsrustet konge,

25 fordi han rakte ut sin hånd mot Gud og våget å trosse den Allmektige,

26 stormet frem mot ham med opreist nakke, med sine skjolds tette tak,

27 fordi han dekket sitt ansikt med sin fedme og la fett på sin lend

28 og bodde i ødelagte byer, i hus hvor ingen skulde bo, og som var bestemt til å bli grusdynger.

29 Han blir ikke rik, og hans gods varer ikke ved, og hans grøde luter ikke mot jorden.

30 Han slipper ikke ut av mørket; ildslue skal tørke hans kvister, og han skal komme bort ved hans* munns ånde. / {* Guds. JBS 4, 9. JES 11, 4.}

31 Ei sette han sin lit til det som forgjengelig er! Da narrer han sig selv, for bare forgjengelighet blir hans vederlag.

32 Før hans dag kommer, blir det opfylt, og hans gren grønnes ikke.

33 Han blir som et vintre som mister sine druer før de er modne, og som et oljetre som feller sine blomster;

34 for den gudløses hus er ufruktbart, og ild fortærer deres telter som lar sig underkjøpe.

35 De undfanger ulykke og føder nød, og deres morsliv fostrer svik.