1 Loof die HERE, o my siel! HERE my God, U is baie groot! Met majesteit en heerlikheid is U bekleed --

2 wat Uself omhul met die lig soos met 'n kleed, wat die hemel uitspan soos 'n tentdoek;

3 wat sy solders bou in die waters, wat van die wolke sy wa maak, wat op die vleuels van die wind wandel,

4 wat van die winde sy boodskappers maak, van vuurvlamme sy dienaars.

5 Hy het die aarde gegrond op sy grondveste, sodat dit vir ewig en altyd nie wankel nie.

6 U het dit met die wêreldvloed soos met 'n kleed oordek; die waters het bo-oor die berge gestaan.

7 Vir u dreiging het hulle gevlug, vir die stem van u donder het hulle weggeskrik --

8 berge het opgerys, laagtes het weggesak -- na die plek wat U vir hulle reggemaak het.

9 'n Grens het U gestel waar hulle nie oor mag gaan nie; hulle mag die aarde nie weer oordek nie.

10 Hy wat die fonteine uitstuur in die holtes: tussen die berge loop hulle deur.

11 Hulle laat al die diere van die veld drink; die wilde-esels les hulle dors.

12 By hulle woon die voëls van die hemel; tussen die takke uit laat hulle die stem hoor.

13 Hy laat die berge drink uit sy boonste kamers; die aarde word versadig uit die vrug van u werke.

14 Hy laat gras uitspruit vir die diere en die plante tot diens van die mens: om broodkoring uit die aarde te laat voortkom,

15 en dat wyn die mens se hart kan bly maak; om die aangesig te laat blink van olie, en dat brood die mens se hart kan versterk.

16 Die bome van die HERE word versadig, die seders van die L¡banon wat Hy geplant het;

17 waar die voëls hulle neste maak, die ooievaar wie se huis die sipresse is.

18 Die hoë berge is vir die steenbokke, die rotse is 'n skuilplek vir die dasse.

19 Hy het die maan gemaak vir die vaste tye; die son ken sy tyd om onder te gaan.

20 U beskik die duisternis, en dit word nag, waarin al die diere van die bos uitkruip.

21 Die jong leeus brul om roof en begeer hulle voedsel van God.

22 As die son opgaan, dan trek hulle hul terug en gaan lê in hul slaapplekke.

23 Die mens gaan uit na sy werk en na sy arbeid tot die aand toe.

24 Hoe talryk is u werke, o HERE! U het hulle almal met wysheid gemaak; die aarde is vol van u skepsele!

25 Daar is die see, groot en alkante toe wyd -- daar is 'n gewemel sonder getal, klein diere saam met grotes.

26 Daar gaan die skepe en die Levi tan wat U geformeer het om daarin te speel.

27 Hulle almal wag op U, dat U hulle voedsel kan gee op die regte tyd.

28 U gee dit aan hulle, hulle tel dit op; U maak u hand oop, hulle word versadig met die goeie.

29 U verberg u aangesig, hulle word verskrik; U neem hulle asem weg, hulle sterwe en keer terug tot hul stof.

30 U stuur u Gees uit, hulle word geskape; en U maak die gelaat van die aarde nuut.

31 Laat die heerlikheid van die HERE vir ewig wees, laat die HERE bly wees oor sy werke,

32 Hy wat die aarde aankyk, en dit bewe; Hy raak die berge aan, en hulle rook.

33 Ek wil sing tot eer van die HERE solank as ek lewe, ek wil psalmsing tot eer van my God solank as ek daar is.

34 Mag my oordenking Hom welgevallig wees; ,k sal bly wees in die HERE!

35 Mag die sondaars omkom van die aarde en die goddelose mense nie meer wees nie! Loof die HERE, o my siel! Halleluja!

1 Preise Jahwe, meine Seele! Jahwe, mein Gott, du bist sehr groß, mit Majestät und Pracht bist du bekleidet;

2 Du, der in Licht sich hüllt wie in ein Gewand, der die Himmel ausspannt gleich einer Zeltdecke;

3 der seine Obergemächer bälkt in den Wassern, der Wolken macht zu seinem Gefährt, der da einherzieht auf den Fittichen des Windes;

4 der seine Engel zu Winden Und.: zu Geistern macht, seine Diener zu flammendem Feuer.

5 Er hat die Erde gegründet auf ihre Grundfesten; sie wird nicht wanken immer und ewiglich.

6 Mit der Tiefe S. die Anm. zu [Ps 33,7] hattest du sie bedeckt wie mit einem Gewande; die Wasser standen über den Bergen.

7 Vor deinem Schelten flohen sie, vor der Stimme deines Donners eilten sie hinweg

8 die Berge erhoben sich, es senkten sich die Täler an den Ort, den du ihnen festgesetzt.

9 Du hast ihnen eine Grenze gesetzt, die sie nicht überschreiten werden; sie werden nicht zurückkehren, die Erde zu bedecken.

10 Du, der Quellen entsendet in die Täler; zwischen den Bergen fließen sie dahin;

11 sie tränken alle Tiere des Feldes, die Wildesel stillen ihren Durst;

12 An denselben wohnen die Vögel des Himmels, zwischen den Zweigen hervor lassen sie ihre Stimme erschallen.

13 Du, der die Berge tränkt aus seinen Obergemächern; von der Frucht deiner Werke wird die Erde gesättigt.

14 Der Gras hervorsprossen läßt für das Vieh, und Kraut zum Dienste der Menschen: um Brot O. Speise hervorzubringen aus der Erde.

15 und damit Wein des Menschen Herz erfreue; um das Angesicht glänzen zu machen von Öl, und damit Brot des Menschen Herz stärke.

16 Es werden gesättigt die Bäume Jahwes, die Zedern des Libanon, die er gepflanzt hat,

17 woselbst die Vögel nisten; der Storch, Zypressen sind sein Haus.

18 Die hohen Berge sind für die Steinböcke, die Felsen eine Zuflucht für die Klippendächse.

19 Er hat den Mond gemacht für die bestimmten Zeiten; die Sonne weiß ihren Untergang.

20 Du machst Finsternis, und es wird Nacht; in ihr regen sich alle Tiere des Waldes;

21 die jungen Löwen brüllen nach Raub und fordern von Gott El ihre Speise.

22 Die Sonne geht auf: sie ziehen sich zurück und lagern sich in ihre Höhlen.

23 Der Mensch geht aus an sein Werk und an seine Arbeit, bis zum Abend.

24 Wie viele sind deiner Werke, Jahwe! Du hast sie alle mit Weisheit gemacht, voll ist die Erde deiner Reichtümer. O. Geschöpfe

25 Dieses Meer, groß und ausgedehnt nach allen Seiten hin: daselbst wimmelt's, ohne Zahl, von Tieren klein und groß.

26 Daselbst ziehen Schiffe einher, der Leviathan, den du gebildet hast, um sich darin zu tummeln.

27 Sie alle warten auf dich, daß du ihnen ihre Speise gebest zu seiner Zeit.

28 Du gibst ihnen: sie sammeln ein; du tust deine Hand auf: sie werden gesättigt mit Gutem. O. mit Gütern

29 Du verbirgst dein Angesicht: sie erschrecken; du nimmst ihren Odem hinweg: sie hauchen aus und kehren zurück zu ihrem Staube.

30 Du sendest deinen Odem Eig. Hauch, od. Geist aus: sie werden erschaffen, und du erneuerst die Fläche O. das Aussehen des Erdbodens.

31 Jahwes Herrlichkeit wird ewig sein, Jahwe wird sich freuen seiner Werke;

32 der die Erde anschaut, und sie bebt; er rührt die Berge an, und sie rauchen.

33 Singen will ich Jahwe mein Leben lang, will meinem Gott Psalmen singen, solange ich bin.

34 Möge ihm angenehm sein mein Sinnen! O. mein Gedicht, meine Rede Ich, ich werde mich in Jahwe erfreuen.

35 Die Sünder werden O. mögen sollen schwinden von der Erde, und die Gesetzlosen nicht mehr sein. Preise Jahwe, meine Seele! Lobet Jahwe! Hebr. Jah [Hallelu-Jah]