1 Maar Job het geantwoord en gesê:

2 Hoe goed het jy die onmagtige bygestaan, die kragtelose arm gehelp!

3 Hoe mooi het jy die onwyse raad gegee en beleid in oorvloed bekend gemaak!

4 Aan wie het jy woorde te kenne gegee, en wie se gees het uit jou uitgegaan?

5 Die skimme is beangs onder die waters en onder die bewoners daarvan.

6 Naak lê die doderyk voor Hom, en die plek van vertering het geen bedekking nie --

7 voor Hom wat die noorde uitspan oor die chaos, wat die aarde ophang oor 'n niks;

8 wat die waters saambind in sy wolke sonder dat die wolkgevaarte daaronder skeur;

9 wat die gesig van die troon toehou deurdat Hy sy wolk daaroor uitsprei.

10 Hy het 'n kring afgetrek oor die watervlakte tot waar lig in duisternis eindig.

11 Die pilare van die hemel wankel en staan verstom weens sy dreiging.

12 Deur sy krag bring Hy die see in beroering, en deur sy verstand verpletter Hy Rahab.

13 Deur sy asem word die hemel helder; sy hand het die vinnige slang deurboor.

14 Kyk, dit is maar die uitlopers van sy weë, en wat 'n fluisterwoord hoor ons maar van Hom! Wie sou dan die donder van sy magtige dade verstaan?

1 Allora Giobbe rispose e disse:

2 "Come hai bene aiutato il debole! Come hai sorretto il braccio senza forza!

3 Come hai ben consigliato chi è privo di sapienza! E che abbondanza di sapere tu gli hai comunicato!

4 Ma a chi ti credi di aver parlato? E di chi è lo spirito che parla per mezzo tuo?

5 Dinanzi a Dio tremano le ombre disotto alle acque ed ai loro abitanti.

6 Dinanzi a lui il soggiorno dei morti è nudo, l’abisso è senza velo.

7 Egli distende il settentrione sul vuoto, sospende la terra sul nulla.

8 Rinchiude le acque nelle sue nubi, e le nubi non scoppiano per il peso.

9 Nasconde l’aspetto del suo trono, vi distende sopra le sue nuvole.

10 Ha tracciato un cerchio sulla faccia dell’acque, là dove la luce confina colle tenebre.

11 Le colonne del cielo sono scosse, e tremano alla sua minaccia.

12 Con la sua forza egli solleva il mare, con la sua intelligenza ne abbatte l’orgoglio.

13 Al suo soffio il cielo torna sereno, la sua mano trafigge il drago fuggente.

14 Ecco, questi non son che gli estremi lembi dell’azione sua. Non ce ne giunge all’orecchio che un breve sussurro; Ma il tuono delle sue potenti opere chi lo può intendere?"