1 Vir die musiekleier; op die wysie van: "Die Lelie van die Getuienis." 'n Gedig van Dawid, om te onderrig.
2 Toe hy oorlog gevoer het teen die Arameërs van Mesopot mië en die Arameërs van Soba, en Joab teruggekom en die Edomiete verslaan het in die Soutdal, twaalf duisend.
3 o God, U het ons verstoot, ons vanmekaar geskeur; U was toornig; herstel ons!
4 U het die land laat bewe, dit gekloof; genees sy breuke, want dit wankel!
5 U het u volk harde dinge laat sien; U het ons bedwelmende wyn laat drink.
6 U het aan die wat u vrees, 'n banier gegee, om te vlug vir die boog! Sela.
7 Sodat u bemindes gered mag word; verlos deur u regterhand en verhoor ons!
8 God het gespreek in sy heiligdom: Ek wil jubel, Ek wil Sigem verdeel en die dal van Sukkot afmeet.
9 G¡lead is myne en Manasse is myne, en Efraim is die beskutting van my hoof; Juda is my veldheerstaf.
10 Moab is my waskom; op Edom werp Ek my skoen; jubel oor My, o Filist,a!
11 Wie sal my bring in die versterkte stad? Wie kan my lei tot in Edom?
12 Het U, o God, ons nie verwerp nie? En U trek nie uit, o God, saam met ons leërs nie. [ (Psalms 60:13) Verleen ons hulp teen die vyand, want die mens se hulp is ydelheid. ] [ (Psalms 60:14) In God sal ons kragtige dade doen, en Hy self sal ons vyande vertrap. ]
1 Au chef des chantres. Sur le lis lyrique. Hymne de David, pour enseigner. Lorsqu'il fit la guerre aux Syriens de Mésopotamie et aux Syriens de Tsoba, et que Joab revint et battit dans la vallée du sel douze mille Edomites. O Dieu! tu nous as repoussés, dispersés, Tu t'es irrité: relève-nous!
2 Tu as ébranlé la terre, tu l'as déchirée: Répare ses brèches, car elle chancelle!
3 Tu as fait voir à ton peuple des choses dures, Tu nous as abreuvés d'un vin d'étourdissement.
4 Tu as donné à ceux qui te craignent une bannière, Pour qu'elle s'élève à cause de la vérité. -Pause.
5 Afin que tes bien-aimés soient délivrés, Sauve par ta droite, et exauce-nous!
6 Dieu a dit dans sa sainteté: Je triompherai, Je partagerai Sichem, je mesurerai la vallée de Succoth;
7 A moi Galaad, à moi Manassé; Ephraïm est le rempart de ma tête, Et Juda, mon sceptre;
8 Moab est le bassin où je me lave; Je jette mon soulier sur Edom; Pays des Philistins, pousse à mon sujet des cris de joie! -
9 Qui me mènera dans la ville forte? Qui me conduira à Edom?
10 N'est-ce pas toi, ô Dieu, qui nous as repoussés, Et qui ne sortais plus, ô Dieu, avec nos armées?
11 Donne-nous du secours contre la détresse! Le secours de l'homme n'est que vanité.
12 Avec Dieu, nous ferons des exploits; Il écrasera nos ennemis.