1 En Job het verder sy spreuk aangehef en gesê:

2 Ag, was ek maar soos in die vorige maande, soos in die dae toe God my bewaar het;

3 toe sy lamp bo my hoof geskyn het, ek by sy lig die duisternis deurwandel het;

4 soos ek was in my herfsdae toe die verborgenheid van God oor my tent was;

5 toe die Almagtige nog by my was, my kinders rondom my;

6 toe my voetstappe gewas is in dikmelk en die rots by my strome van olie uitgegiet het.

7 Toe ek uitgegaan het na die poort, op na die stad toe, op die markplein my sitplek reggemaak het,

8 het die seuns weggekruip as hulle my sien, en grysaards het hulle opgerig en bly staan.

9 Vorste het hulle woorde ingehou en die hand op hul mond gelê.

10 Die stem van edeles is teruggehou, en hulle tong het gekleef aan hul verhemelte.

11 Want het 'n oor net gehoor, dan prys dit my gelukkig; en het 'n oog net gesien, dan gee dit vir my getuienis.

12 Want ek het die ellendige gered wat om hulp geroep het, en die wees en hom wat geen helper het nie.

13 Die seën van hom wat klaar was om onder te gaan, het op my gekom; en die hart van die weduwee het ek laat jubel.

14 Die geregtigheid was my kleed, en ek sy kleed; my reg was soos 'n mantel en 'n tulband.

15 Oë was ek vir die blinde, en voete vir die lamme was ek.

16 'n Vader was ek vir die behoeftiges; en die regsaak van hom wat ek nie geken het nie, het ek ondersoek.

17 En ek het die tande van die kwaaddoener stukkend gebreek en die buit uit sy gebit geslinger.

18 So het ek dan gedink: By my nes sal ek die asem uitblaas, en soos die feniks my dae vermenigvuldig.

19 My wortel staan oop na die water toe, en dou vernag op my tak.

20 My eer is altyd nuut by my, en my boog bly jonk in my hand.

21 Na my het hulle geluister vol verwagting, en hulle het stil my raad aangehoor.

22 N my woorde het hulle nie weer gespreek nie, en my rede het op hulle gedrup.

23 En hulle het op my gewag soos op reën, en hulle mond wyd oopgemaak soos vir lentereëns.

24 Ek het hulle toegelag as hulle moedeloos was, en hulle kon die lig van my gesig nie verdonker nie.

25 Het ek die weg na hulle toe gekies, dan sit ek as voorman en woon soos 'n koning onder die skare, soos een wat treuriges vertroos.

1 И продолжал Иов возвышенную речь свою и сказал:

2 о, если бы я был, как в прежние месяцы, как в те дни, когда Бог хранил меня,

3 когда светильник Его светил над головою моею, и я при свете Его ходил среди тьмы;

4 как был я во дни молодости моей, когда милость Божия [была] над шатром моим,

5 когда еще Вседержитель [был] со мною, и дети мои вокруг меня,

6 когда пути мои обливались молоком, и скала источала для меня ручьи елея!

7 когда я выходил к воротам города и на площади ставил седалище свое, –

8 юноши, увидев меня, прятались, а старцы вставали и стояли;

9 князья удерживались от речи и персты полагали на уста свои;

10 голос знатных умолкал, и язык их прилипал к гортани их.

11 Ухо, слышавшее меня, ублажало меня; око видевшее восхваляло меня,

12 потому что я спасал страдальца вопиющего и сироту беспомощного.

13 Благословение погибавшего приходило на меня, и сердцу вдовы доставлял я радость.

14 Я облекался в правду, и суд мой одевал меня, как мантия и увясло.

15 Я был глазами слепому и ногами хромому;

16 отцом был я для нищих и тяжбу, которой я не знал, разбирал внимательно.

17 Сокрушал я беззаконному челюсти и из зубов его исторгал похищенное.

18 И говорил я: в гнезде моем скончаюсь, и дни [мои] будут многи, как песок;

19 корень мой открыт для воды, и роса ночует на ветвях моих;

20 слава моя не стареет, лук мой крепок в руке моей.

21 Внимали мне и ожидали, и безмолвствовали при совете моем.

22 После слов моих уже не рассуждали; речь моя капала на них.

23 Ждали меня, как дождя, и, [как] дождю позднему, открывали уста свои.

24 Бывало, улыбнусь им – они не верят; и света лица моего они не помрачали.

25 Я назначал пути им и сидел во главе и жил как царь в кругу воинов, как утешитель плачущих.