1 Toe antwoord Âlifas, die Temaniet, en sê:
2 As 'n mens dit met 'n woord by jou waag, sal jy ontstemd wees? Maar woorde inhou -- wie kan dit?
3 Kyk, jy het baie mense tereggewys en slap hande versterk.
4 Jou woorde het opgerig die wat struikel, en jy het knikkende knieë versterk.
5 Maar nou dat dit jou oorkom, is jy moedverlore; nou dat dit jou tref, is jy verslae!
6 Is jou Godsvrees nie jou hoop, jou vrome wandel nie jou verwagting nie?
7 Bedink tog, wie het ooit onskuldig omgekom, en waar is opregtes verdelg?
8 Volgens ek gesien het: Die wat onreg ploeg en moeite saai, die maai dit.
9 Deur die asem van God kom hulle om, en deur die geblaas van sy toorn word hulle vernietig.
10 Die gebrul van die leeu en die stem van die bruller -- ja, die tande van die jong leeus word uitgebreek.
11 Die leeu kom om by gebrek aan prooi, en die kleintjies van die leeuin word verstrooi.
12 Verder is 'n woord op geheimsinnige wyse na my gebring, en my oor het 'n gefluister daarvan opgevang,
13 by die gedagtespel, uit naggesigte gebore, wanneer diepe slaap op die mense val.
14 Skrik het oor my gekom en siddering en het my hele gebeente laat bewe.
15 Toe skuif daar 'n gees voor my verby; die hare van my vlees het opgerys.
16 Hy bly staan, maar ek kon sy gedaante nie herken nie -- 'n verskyning voor my oë! Ek hoor die gefluister van 'n stem wat sê:
17 Sou 'n sterfling regverdig wees voor God? Of 'n man rein wees voor sy Maker?
18 Kyk, in sy dienaars stel Hy geen vertroue nie, en by sy engele ontdek Hy dwaling.
19 Hoeveel meer by hulle wat kleihuise bewoon, van wie die grondslag in die stof is, wat fyngedruk word soos 'n mot.
20 Tussen môre en aand word hulle verpletter; hulle kom vir ewig om sonder dat iemand daar ag op gee.
21 Word hulle tentlyn nie losgeruk in hulle nie? Hulle sterwe, en dit sonder wysheid.
1 И отвечал Елифаз Феманитянин и сказал:
2 [если] попытаемся мы [сказать] к тебе слово, – не тяжело ли будет тебе? Впрочем кто может возбранить слову!
3 Вот, ты наставлял многих и опустившиеся руки поддерживал,
4 падающего восставляли слова твои, и гнущиеся колени ты укреплял.
5 А теперь дошло до тебя, и ты изнемог; коснулось тебя, и ты упал духом.
6 Богобоязненность твоя не должна ли быть твоею надеждою, и непорочность путей твоих – упованием твоим?
7 Вспомни же, погибал ли кто невинный, и где праведные бывали искореняемы?
8 Как я видал, то оравшие нечестие и сеявшие зло пожинают его;
9 от дуновения Божия погибают и от духа гнева Его исчезают.
10 Рев льва и голос рыкающего [умолкает], и зубы скимнов сокрушаются;
11 могучий лев погибает без добычи, и дети львицы рассеиваются.
12 И вот, ко мне тайно принеслось слово, и ухо мое приняло нечто от него.
13 Среди размышлений о ночных видениях, когда сон находит на людей,
14 объял меня ужас и трепет и потряс все кости мои.
15 И дух прошел надо мною; дыбом стали волосы на мне.
16 Он стал, – но я не распознал вида его, – только облик был пред глазами моими; тихое веяние, – и я слышу голос:
17 человек праведнее ли Бога? и муж чище ли Творца своего?
18 Вот, Он и слугам Своим не доверяет и в Ангелах Своих усматривает недостатки:
19 тем более – в обитающих в храминах из брения, которых основание прах, которые истребляются скорее моли.
20 Между утром и вечером они распадаются; не увидишь, как они вовсе исчезнут.
21 Не погибают ли с ними и достоинства их? Они умирают, не достигнув мудрости.