1 א   אדם ילוד אשה--    קצר ימים ושבע-רגז br

2 ב   כציץ יצא וימל    ויברח כצל ולא יעמוד br

3 ג   אף-על-זה פקחת עינך    ואתי תביא במשפט עמך br

4 ד   מי-יתן טהור מטמא--    לא אחד br

5 ה   אם חרוצים ימיו--מספר-חדשיו אתך    חקו עשית ולא יעבר br

6 ו   שעה מעליו ויחדל--    עד-ירצה כשכיר יומו br

7 ז   כי יש לעץ    תקוה br אם-יכרת ועוד יחליף    וינקתו לא תחדל br

8 ח   אם-יזקין בארץ שרשו    ובעפר ימות גזעו br

9 ט   מריח מים יפרח    ועשה קציר כמו-נטע br

10 י   וגבר ימות ויחלש    ויגוע אדם ואיו br

11 יא   אזלו-מים מני-ים    ונהר יחרב ויבש br

12 יב   ואיש שכב    ולא-יקום br עד-בלתי שמים לא יקיצו    ולא-יערו משנתם br

13 יג   מי יתן בשאול תצפנני--    תסתירני עד-שוב אפך br תשית לי חק    ותזכרני br

14 יד   אם-ימות גבר    היחיה br כל-ימי צבאי איחל--    עד-בוא חליפתי br

15 טו   תקרא ואנכי אענך    למעשה ידיך תכסף br

16 טז   כי-עתה צעדי תספור    לא-תשמר על-חטאתי br

17 יז   חתם בצרור פשעי    ותטפל על-עוני br

18 יח   ואולם הר-נופל יבול    וצור יעתק ממקמו br

19 יט   אבנים שחקו מים--    תשטף-ספיחיה עפר-ארץ br ותקות אנוש    האבדת br

20 כ   תתקפהו לנצח ויהלך    משנה פניו ותשלחהו br

21 כא   יכבדו בניו ולא ידע    ויצערו ולא-יבין למו br

22 כב   אך-בשרו עליו יכאב    ונפשו עליו תאבל

1 O homem, nascido da mulher, é de poucos dias e cheio de inquietação.

2 Nasce como a flor, e murcha; foge também como a sombra, e não permanece.

3 Sobre esse tal abres os teus olhos, e a mim me fazes entrar em juízo contigo?

4 Quem do imundo tirará o puro? Ninguém.

5 Visto que os seus dias estão determinados, contigo está o número dos seus meses; tu lhe puseste limites, e ele não poderá passar além deles.

6 Desvia dele o teu rosto, para que ele descanse e, como o jornaleiro, tenha contentamento no seu dia.

7 Porque há esperança para a árvore, que, se for cortada, ainda torne a brotar, e que não cessem os seus renovos.

8 Ainda que envelheça a sua raiz na terra, e morra o seu tronco no pó,

9 contudo ao cheiro das águas brotará, e lançará ramos como uma planta nova.

10 O homem, porém, morre e se desfaz; sim, rende o homem o espírito, e então onde está?

11 Como as águas se retiram de um lago, e um rio se esgota e seca,

12 assim o homem se deita, e não se levanta; até que não haja mais céus não acordará nem será despertado de seu sono.

13 Oxalá me escondesses no Seol, e me ocultasses até que a tua ira tenha passado; que me determinasses um tempo, e te lembrasses de mim!

14 Morrendo o homem, acaso tornará a viver? Todos os dias da minha lida esperaria eu, até que viesse a minha mudança.

15 Chamar-me-ias, e eu te responderia; almejarias a obra de tuas mãos.

16 Então contarias os meus passos; não estarias a vigiar sobre o meu pecado;

17 a minha transgressão estaria selada num saco, e ocultarias a minha iniqüidade.

18 Mas, na verdade, a montanha cai e se desfaz, e a rocha se remove do seu lugar.

19 As águas gastam as pedras; as enchentes arrebatam o solo; assim tu fazes perecer a esperança do homem.

20 Prevaleces para sempre contra ele, e ele passa; mudas o seu rosto e o despedes.

21 Os seus filhos recebem honras, sem que ele o saiba; são humilhados sem que ele o perceba.

22 Sente as dores do seu próprio corpo somente, e só por si mesmo lamenta.