1 א ויען אליפז התימני ויאמר br
2 ב החכם יענה דעת-רוח וימלא קדים בטנו br
3 ג הוכח בדבר לא-יסכון ומלים לא-יועיל בם br
4 ד אף-אתה תפר יראה ותגרע שיחה לפני-אל br
5 ה כי יאלף עונך פיך ותבחר לשון ערומים br
6 ו ירשיעך פיך ולא-אני ושפתיך יענו-בך br
7 ז הראישון אדם תולד ולפני גבעות חוללת br
8 ח הבסוד אלוה תשמע ותגרע אליך חכמה br
9 ט מה-ידעת ולא נדע תבין ולא-עמנו הוא br
10 י גם-שב גם-ישיש בנו-- כביר מאביך ימים br
11 יא המעט ממך תנחומות אל ודבר לאט עמך br
12 יב מה-יקחך לבך ומה-ירזמון עיניך br
13 יג כי-תשיב אל-אל רוחך והצאת מפיך מלין br
14 יד מה-אנוש כי-יזכה וכי-יצדק ילוד אשה br
15 טו הן בקדשו לא יאמין ושמים לא-זכו בעיניו br
16 טז אף כי-נתעב ונאלח איש-שתה כמים עולה br
17 יז אחוך שמע-לי וזה-חזיתי ואספרה br
18 יח אשר-חכמים יגידו ולא כחדו מאבותם br
19 יט להם לבדם נתנה הארץ ולא-עבר זר בתוכם br
20 כ כל-ימי רשע הוא מתחולל ומספר שנים נצפנו לעריץ br
21 כא קול-פחדים באזניו בשלום שודד יבואנו br
22 כב לא-יאמין שוב מני-חשך וצפו (וצפוי) הוא אלי-חרב br
23 כג נדד הוא ללחם איה ידע כי-נכון בידו יום-חשך br
24 כד יבעתהו צר ומצוקה תתקפהו כמלך עתיד לכידור br
25 כה כי-נטה אל-אל ידו ואל-שדי יתגבר br
26 כו ירוץ אליו בצואר בעבי גבי מגניו br
27 כז כי-כסה פניו בחלבו ויעש פימה עלי-כסל br
28 כח וישכון ערים נכחדות--בתים לא-ישבו למו אשר התעתדו לגלים br
29 כט לא-יעשר ולא-יקום חילו ולא-יטה לארץ מנלם br
30 ל לא-יסור מני-חשך--ינקתו תיבש שלהבת ויסור ברוח פיו br
31 לא אל-יאמן בשו נתעה כי-שוא תהיה תמורתו br
32 לב בלא-יומו תמלא וכפתו לא רעננה br
33 לג יחמס כגפן בסרו וישלך כזית נצתו br
34 לד כי-עדת חנף גלמוד ואש אכלה אהלי-שחד br
35 לה הרה עמל וילד און ובטנם תכין מרמה
1 Então respondeu Elifaz, o temanita:
2 Porventura responderá o sábio com ciência de vento? E encherá do vento oriental o seu ventre,
3 argüindo com palavras que de nada servem, ou com razões com que ele nada aproveita?
4 Na verdade tu destróis a reverência, e impedes a meditação diante de Deus.
5 Pois a tua iniqüidade ensina a tua boca, e escolhes a língua dos astutos.
6 A tua própria boca te condena, e não eu; e os teus lábios testificam contra ti.
7 És tu o primeiro homem que nasceu? Ou foste dado à luz antes dos outeiros?
8 Ou ouviste o secreto conselho de Deus? E a ti só reservas a sabedoria?
9 Que sabes tu, que nós não saibamos; que entendes, que não haja em nós?
10 Conosco estão os encanecidos e idosos, mais idosos do que teu pai.
11 Porventura fazes pouco caso das consolações de Deus, ou da palavra que te trata benignamente?
12 Por que te arrebata o teu coração, e por que flamejam os teus olhos,
13 de modo que voltas contra Deus o teu espírito, e deixas sair tais palavras da tua boca?
14 Que é o homem, para que seja puro? E o que nasce da mulher, para que fique justo?
15 Eis que Deus não confia nos seus santos, e nem o céu é puro aos seus olhos;
16 quanto menos o homem abominável e corrupto, que bebe a iniqüidade como a água?
17 Escuta-me e to mostrarei; contar-te-ei o que tenho visto
18 {o que os sábios têm anunciado e seus pais não o ocultaram;
19 aos quais somente era dada a terra, não havendo estranho algum passado por entre eles};
20 Todos os dias passa o ímpio em angústia, sim, todos os anos que estão reservados para o opressor.
21 O sonido de terrores está nos seus ouvidos; na prosperidade lhe sobrevém o assolador.
22 Ele não crê que tornará das trevas, mas que o espera a espada.
23 Anda vagueando em busca de pão, dizendo: Onde está? Bem sabe que o dia das trevas lhe está perto, à mão.
24 Amedrontam-no a angústia e a tribulação; prevalecem contra ele, como um rei preparado para a peleja.
25 Porque estendeu a sua mão contra Deus, e contra o Todo-Poderoso se porta com soberba;
26 arremete contra ele com dura cerviz, e com as saliências do seu escudo;
27 porquanto cobriu o seu rosto com a sua gordura, e criou carne gorda nas ilhargas;
28 e habitou em cidades assoladas, em casas em que ninguém deveria morar, que estavam a ponto de tornar-se em montões de ruínas;
29 não se enriquecerá, nem subsistirá a sua fazenda, nem se estenderão pela terra as suas possessões.
30 Não escapará das trevas; a chama do fogo secará os seus ramos, e ao sopro da boca de Deus desaparecerá.
31 Não confie na vaidade, enganando-se a si mesmo; pois a vaidade será a sua recompensa.
32 Antes do seu dia se cumprirá, e o seu ramo não reverdecerá.
33 Sacudirá as suas uvas verdes, como a vide, e deixará cair a sua flor como a oliveira.
34 Pois a assembléia dos ímpios é estéril, e o fogo consumirá as tendas do suborno.
35 Concebem a malícia, e dão à luz a iniqüidade, e o seu coração prepara enganos.