1 א   וישבתו שלשת האנשים האלה--    מענות את-איוב br כי הוא צדיק    בעיניו

2 ב   ויחר אף אליהוא בן-ברכאל הבוזי--    ממשפחת-רם br באיוב חרה אפו--    על-צדקו נפשו מאלהים br

3 ג   ובשלשת רעיו    חרה אפו br על אשר לא-מצאו מענה--    וירשיעו את-איוב br

4 ד   ואליהו--חכה את-איוב בדברים    כי זקנים-המה ממנו לימים br

5 ה   וירא אליהוא--כי אין מענה בפי שלשת האנשים    ויחר אפו

6 ו   ויען אליהוא בן ברכאל הבוזי--    ויאמר br צעיר אני לימים    ואתם ישישים br על-כן זחלתי ואירא    מחות דעי אתכם br

7 ז   אמרתי ימים ידברו    ורב שנים ידיעו חכמה br

8 ח   אכן רוח-היא באנוש    ונשמת שדי תבינם br

9 ט   לא-רבים יחכמו    וזקנים יבינו משפט br

10 י   לכן אמרתי שמעה-לי    אחוה דעי אף-אני br

11 יא   הן הוחלתי לדבריכם--אזין עד-תבונתיכם    עד-תחקרון מלין br

12 יב   ועדיכם אתבונן    והנה אין לאיוב מוכיח--עונה אמריו מכם br

13 יג   פן-תאמרו מצאנו חכמה    אל ידפנו לא-איש br

14 יד   ולא-ערך אלי מלין    ובאמריכם לא אשיבנו br

15 טו   חתו לא-ענו עוד    העתיקו מהם מלים br

16 טז   והוחלתי כי-לא ידברו    כי עמדו לא-ענו עוד br

17 יז   אענה אף-אני חלקי    אחוה דעי אף-אני br

18 יח   כי מלתי מלים    הציקתני רוח בטני br

19 יט   הנה-בטני--כיין לא-יפתח    כאבות חדשים יבקע br

20 כ   אדברה וירוח-לי    אפתח שפתי ואענה br

21 כא   אל-נא אשא פני-איש    ואל-אדם לא אכנה br

22 כב   כי לא ידעתי אכנה    כמעט ישאני עשני

1 E aqueles três homens cessaram de responder a Jó; porque era justo aos seus próprios olhos.

2 Então se acendeu a ira de Eliú, filho de Baraquel, o buzita, da família de Rão; acendeu-se a sua ira contra Jó, porque este se justificava a si mesmo, e não a Deus.

3 Também contra os seus três amigos se acendeu a sua ira, porque não tinham achado o que responder, e contudo tinham condenado a Jó.

4 Ora, Eliú havia esperado para falar a Jó, porque eles eram mais idosos do que ele.

5 Quando, pois, Eliú viu que não havia resposta na boca daqueles três homens, acendeu-se-lhe a ira.

6 Então respondeu Eliú, filho de Baraquel, o buzita, dizendo: Eu sou de pouca idade, e vós sois, idosos; arreceei-me e temi de vos declarar a minha opinião.

7 Dizia eu: Falem os dias, e a multidão dos anos ensine a sabedoria.

8 Há, porém, um espírito no homem, e o sopro do Todo-Poderoso o faz entendido.

9 Não são os velhos que são os sábios, nem os anciãos que entendem o que é reto.

10 Pelo que digo: Ouvi-me, e também eu declararei a minha opinião.

11 Eis que aguardei as vossas palavras, escutei as vossas considerações, enquanto buscáveis o que dizer.

12 Eu, pois, vos prestava toda a minha atenção, e eis que não houve entre vós quem convencesse a Jó, nem quem respondesse às suas palavras;

13 pelo que não digais: Achamos a sabedoria; Deus é que pode derrubá-lo, e não o homem.

14 Ora ele não dirigiu contra mim palavra alguma, nem lhe responderei com as vossas palavras.

15 Estão pasmados, não respondem mais; faltam-lhes as palavras.

16 Hei de eu esperar, porque eles não falam, porque já pararam, e não respondem mais?

17 Eu também darei a minha resposta; eu também declararei a minha opinião.

18 Pois estou cheio de palavras; o espírito dentro de mim me constrange.

19 Eis que o meu peito é como o mosto, sem respiradouro, como odres novos que estão para arrebentar.

20 Falarei, para que ache alívio; abrirei os meus lábios e responderei:

21 Que não faça eu acepção de pessoas, nem use de lisonjas para com o homem.

22 Porque não sei usar de lisonjas; do contrário, em breve me levaria o meu Criador.