1 So legt etze ab alli Bosheit un alle Lug un Haichelei un Näid un alles üble Gschwätz
2 un sin gierig nohch dr vuninftige echte Milch we kleini Buscheli (Buzele, Babies), dmit ihr durch sie zuelege (greßa wäre) zue äirem Heil,
3 do ihr jo gschmeckt hän, daß dr Herr fründlig isch.
4 Zue nem kumme als zum lebändige Schtei (Wackes), der vu d Mensch rüssgworfe isch, aba bi Gott üserwählt un koschtbar.
5 Un au ihr len äich als lebändige Schtei (Wackes) bäue zue nem geistlichen Hus un zue d heilige Pfarra, z opfare geischtlichi Opfa, de Gott ä freud sin durch Jesus Chrischtus.
6 Drum schtoht in dr Schrift (Jesaja 28,16): "Lueg, i(ich) leg in Zion ä üsgwählte, koschtbare Eckschtei; un wer a nen glaubt, der soll nit zschande wäre."
7 Fir äich etze, de ihr glaubt, isch scha(er) koschtbar; fir de Ungläubige aba isch "der Schtei (Wackes), den de Bäulit rüssgworfe hän un der zum Eckschtei wore isch,
8 ä Schtei (Wackes) zum Draschtoße un ä Fels zum Ärganiss" (Psalm 118,22; Jesaja 8,14); sie schtoße sich a nem, wel sie nit an s Wort glaube, wozue sie au bschtimmt sin.
9 Ihr aba sin des userwählte Gschlecht, keniglichi Pfarra, s heilige Volk, des Volk des Gott ghärt, daß ihr vukündige sollt de Wohltaten vu nem, der äich bruefe het vu dr Nacht zue sinem wundabare Lecht;
10 de ihr dertmols "nit ä Volk" ware, etze aba "Gottes Volk" sin, un dertmols nit in d Gnade ware, etze aba in d Gnade sin (Hosea 2,25).
11 Liebi Breda, i(ich) vumahn äich als Fremdlinge un Wandara: Wäg bliebe vu fleischlicha Luscht, de gege d Seele schtrietet,
12 un fihre ä rechtschaffenes Läbä unda d Heide, dmit de, de äich vuliigne als Ibeltäta, äiri guete Werke aluege un Gott priese am Dag vu dr Heimsuechig.
13 Sin folgsam alla menschliche Ordnig wägä däm Herrn sinem wille, isch`s d Kenig als däm Obaschte
14 odr d Schtatthalta als däne, de vu nem gschickt sin zue d Bschtrofig vu d Ibeltäta un zum Lob dera, de Guetes den.
15 Denn des isch dr Wille Gottes, daß ihr mit guete Tade de wo nigs wisse un dumme Lit s Maul schtopfe -
16 als de Fräie, un nit als hätte na d Fräiheit zum Deckmantel vu d Bosheit, sundern als d Knecht Gottes.
17 Ehrt jede, hän d Breda leb (leb(lieb)), firchte Gott, ehrt d Kenig!
18 Ihr Sklave, ordnet äich in alla Angscht d Herren unda, nit ällei d guete un fründlige, sundern au d wundaliche (komische).
19 Denn des isch Gnade, wenn jemads vor Gott wägem Gwisse wägä des Schlechte(Übel) duldet un liedet s Unrecht.
20 Denn was isch des fir ä Sach, wenn ihr wägä schlechte Tade gschla wäre un des geduldig dulde? Aba wenn ihr wägä guete Tade liedet un s ertrage, des isch Gnade bi Gott.
21 Denn dzue sin ihr bruefe, do au Chrischtus glitte het fir äich un äich ä Vorbild hindalosst, däm ihr nohchfolge sollt in sinene Fößtapfe;
22 er, der keini Sinde doe het un in däm sinem Mul (Gosch) sich kei Lug findet;
23 der keinen bleidigt het, als sa bleidigt wird, nit droht het, als sa glitte het, er schtellt`s aba däm anheim, der grecht richtet;
24 der unsari Sinde selbscht nuftrage het an sinem Leib (Ranze) uf s Holz, dmit ma(mir), dr Sinde abgschtorbe (vutrocknet), dr Grechtigkeit läbä. Durch sini Wunde sin na heil wore.
25 Denn ihr ware we irrendi Schof; aba ihr sin etze bekehrt (umkert) zue däm Schäfa (Hirte) un Bischof äira Seele.