1 So vumahn i(ich) etze, daß ma vor alle Ding Bitte doet, Bäte, Firbitte un Danksagig fir alli Mensche,

2 fir Kenig un fir alli Obrigkeit, dmit ma(mir) ä ruehiges un schtilles Läbä fihre kenne in allem Fromm si alla Ehri.

3 Des isch guet un ä freud vor Gott, unsam Heiland,

4 wela will, daß alle Mensche ghulfe wird un sie zue dem Wisse dr Wohret kumme.

5 Denn s isch ei Gott un ei Vumittla zwische Gott un d Mensche, nämlich d Mensch Chrischtus Jesus,

6 der sich selba ge het fir alli zue d Erlesig, daß des zue sinere Ziit predigt wird.

7 Dozue bi i(ich) igsetzt als Prediga un Aposchtel - i(ich) sag d Wohret un leg nit -, als Lehra dr Heide im Glaube un in d Wohret.

8 So will i(ich) etze, daß de Männa bäte in alle Derfa (Käffa) un heilige Händ(Pfode) ufhebe ohni Zorn (Wuet) un Zwiefel.

9 Eso, d Wieba in schickliche Klamotte sich schmicke mit Aschtand un Zucht, nit mit Hoorflechte un Gold odr Perle odr wertvollem Gwand (Häß),

10 sundern, we sich's zemt fir Wieba, de ihr Fromm si bekunde wen, mit guete Werk.

11 Ä Wieb soll lerne in d Schtilli mit alla Undaordnig.

12 Nem Wieb gschtatt i(ich) nit, daß sie lehre doet, au nit, daß sie iba d Ma Herr isch, sundern sie isch schtill.

13 Denn Adam isch zerscht gmacht wore, dnohch Eva.

14 Un Adam isch nit vufihrt wore, s Wieb aba het sich zue d Sinde vufihre losse.

15 Sie wird aba selig wäre dodurch, daß sie Kinda z Welt bringt, wenn sie einfach bliebe im Glaube un in dr Lebi (Liebe) un im Heilig wäre.