1 Un i(ich) sieh ä andres Zeiche am Himmel, des war groß un wundabar: siebä Engel, de hän di letschte siebä Plage; denn mit dene isch d Zorn (Wuet) Gottes gmacht.

2 Un i(ich) sieh, un s war we ä gläsernes Meer, mit Fiir vumengt; un de d Sieg bhalte hän iba des Tier un si Bild un iba d Zahl vu sinem Name, de sin gschtande an däm gläserne Meer un hän Gottes Harfe

3 un singe des Led vum Moses, vum Knecht Gottes, un des Led vum Lamm: Groß un wundabar sin dini Werke, Herr, allmächtiga Gott! Grecht un wohr sin dini Wäg, dü Kenig dr Velka.

4 Wer soll di, Herr, nit firchte un di Name nit preise? Denn dü ällei bisch heilig! Jo, alli Velka wäre kumme un abäte (ahimmle) vor dir, denn dini Grechte Gricht sin bekannt wore.

5 Dnohch sieh i(ich): s wird ufdoe dr Tempel, d Schtiftshitte im Himmel,

6 un üs sem Tempel kumme siebä Engel, de de siebä Plage hän, azogä mit reine (sufare), hellem Leine un girtlet um d Bruscht mit goldene Girtel.

7 Un eina vu d vier Gschtalte git d siebä Engel siebä goldeni Schale voll vum Zorn (Wuet) Gottes, der do läbt vu Ewigkeit zue Ewigkeit.

8 Un d Tempel wird voll Rauch vu dr Herrlichkeit Gottes un vu sinere Kraft; un nemads ka in d Tempel go, bis de siebä Plage vu d siebä Engel fertig ware.