1 Un als dr Pfingschtdag kumme war, ware sie alli an einem Platz binanda.

2 Un s isch bassiert pletzlig ä Bräuse vum Himmel we vu nem gwaltige Wind un erfillt des ganze Hus, in däm sie hocke.

3 Un s erschiene ne Zunge zerdeilt, we vu Fiir; un s het sich anekockt uf jede vu nene,

4 un sie wäre alli erfillt vum heilige Geischt un fange a, z predige in andere Schproche, we dr Geischt ne git zschwätze.

5 S husste aba in Jerusalem Jude, de ware gottesfirchtige Männa üs alle Velka unda däm Himmel.

6 Als etze des Bräuse bassiert war, kumme de Lit zsämme un vuwundere sich; denn jeda het sie in sinere eigene Schproch schwätze ghärt.

7 Sie vuschrecke aba, un vuwundrete sich un sage: Lueg, sin nit de alli, de do schwätze, üs Galiläa?

8 We härä ma(mir) denn jeda si eigeni Muetterschproch?

9 Parther un Meder un Elamiter un de ma(mir) huse in Mesopotamien un Judäa, Kappadozien, Pontus un dr Provinz Asien,

10 Phrygien un Pamphylien, Ägypte un dr Gegend vu Kyrene in Libyen un Iwanderer üs Rom,

11 Jude un Judegnosse, Kreter un Araber: ma(mir) härä sie in unsari Schproche vu d große Tade Gottes schwätze.

12 Sie vuschrecke aba alli un wäre rotlos un sait eina zum andere: Was will des wäre?

13 Anderi aba hän ihr Schpott un sage: Sie sin voll vu seßem Wi.

14 Do schtoht Petrus uf mit d Elf, hebt si Schtimm un schwätzt zue nene: Ihr Jude, liebe(lebi) Männa un alli, de ihr in Jerusalem wohne, des isch äich kundgmacht, un len mi Wort zue äire Ohre igo!

15 Denn de sin nit bsofe, we ihr meine, isch`s doch erscht de dritte Schtund am Dag;

16 sundern des isch's, was durch d Prophete Joel gsait worde isch (Joel 3,1-5): "

17 Un s soll gschähe in d letschte Däg, sait Gott, do will i(ich) üsgieße vu minem Geischt uf alles Fleisch; un äiri Buebä un äiri Techtare solle weissage, un äiri Jinglinge solle Gsichta säh, un äiri Alte solle Traim ha;

18 un uf mini Knecht un uf mini Mägd will i(ich) in däne Däg vu minem Geischt üsgieße, un sie solle weissage.

19 Un i(ich) will Wunda doe obe am Himmel un Zeiche unde uf d Erde, Bloet un Fiir un Rauchdampf;

20 d Sunne soll in Dunkel un dr Mond in Bloet vuwandlet wäre, bvor dr große Dag dr Offenbarig vum Herrn kummt.

21 Un s soll gschähe: wer d Name vum Herrn aruefe wird, der soll grettet wäre."

22 Ihr Männa vu Israel, häre de Wort: Jesus vu Nazareth, vu Gott unda äich üsgwiese durch Tade un Wunda un Zeiche, de Gott durch nen in äira Middi doe het, we ihr selbscht wißt -

23 der Ma, der durch Gottes Rotschluß un Vorsehig hige war, hän ihr durch de Händ(Pfode) dr Heide ans Kriiz gschla un umbrocht.

24 Den het Gott uferweckt un het ufglest d Schmerz vum Dod, we`s denn unmeglich war, daß sa(er) vum Dod vuwahrt wäre ka.

25 Denn David sait vu nem (Psalm 16,8-11): "Ich ha d Herrn alliziit vor Auge, denn na(er) schtoht ma(mir) zue d Rechte, dmit i(ich) nit wank.

26 Drum isch mi Herz frehlich, un mi Zunge singt(frohlockt); au mi Leib (Ranze) wird ruehe in Hoffnig.

27 Denn dü wirsch mi nit däm Dod ibalosse un nit zuelo, daß di Heilige d Verwesig sieht.

28 Dü hesch ma(mir) kundgmacht d Wäg vum Läbä; dü wirsch mi erfille mit Fräid(Freud) vor diner Visasch (dinem Gsicht)."

29 Ihr Männa, lebi Breda, len mi fraimedig zue äich schwätze vum Erzvada David. Er isch gschtorbe un beerdigt, un si Grab isch bi uns(us) bis uf dän Dag.

30 Do er etze ä Prophet war un gwißt het, daß nem Gott vuheiße het mit nem Eid, daß ä Nochkumme vu nem uf sinem Thron hocke soll,

31 het er's vorüsgsähne un vu dr Uferschtehig vum Chrischtus gschwätzt: Er isch nit däm Dod ibalosse, un si Leib (Ranze) het de Verwesig nit gsähne.

32 Den Jesus het Gott uferweckt; vudäm sin ma(mir) alli Ziige.

33 Do er etze durch de rechti Hand Gottes hoch gmacht isch un gregt het d vuheißene heilige Geischt vum Vada (Babbe), het dan üsgosse, we ihr do sähn un häre.

34 Denn David isch nit gen Himmel gfahre; sundern na(er) sait selbscht (Psalm 110,1): "Dr Herr sait zue minem Herrn: Hock di zue minere Rechte,

35 bis i(ich) dini Gegna(Feinde) zum Schemel dine Feß mach."

36 So weiss etze des ganze Hus Israel gwiß, daß Gott den Jesus, den ihr kriizigt hän, zum Herrn un Chrischtus gmacht het.

37 Als sie aba des ghärt Hän, goht's ne durchs Herz, un sie sage zue Petrus un d andere Aposchteln: Ihr Männa, lebi Breda, was solle ma(mir) doe?

38 Petrus sait zue nene: Den Buße, un jeda vu äich loss sich daufe uf d Name Jesus Chrischti zue d Vugebig äira Sinde, so wär na gregä de Gabe vum heilige Geischt.

39 Denn äich un äire Kinda gilt de Vuheißig, un alle, de wiet sin, so vieli dr Herr, unsa Gott, herruefe wird.

40 Au mit viele andere Wort beziigt er des un vumahnt sie un sait: Len äich errette üs däm vukehrte Gschlecht!

41 De wo etze si Wort agnuhme hän, len sich daufe; un an däm Dag wäre etwa draidusig Mensch dzuedoe.

42 Sie bliebe aba bschtändig in dr Lehr vu d Aposchtel un in dr Gmeinschaft un im Brotbreche un im Gebet.

43 S kummt aba Angscht iba alli Seele, un s gschähe au vieli Wunda un Zeiche durch de Aposchtel.

44 Alli aba, de gläubig wore ware, ware binanda un hän alli Sache gmeinsam.

45 Sie vukaufe Sache un Habe un deile sie üs unda alli, je noh däm`s eina nedig het.

46 Un sie ware jede Dag imetig binanda im Tempel un breche des Brot do un dert in d Hisa, halte de Mahlziite mit Fräid(Freud) un ufrichtige Herze

47 un lobe Gott un finde Wohlwolle bim ganze Volk. Dr Herr aba macht jede Dag zue d Gmeinde dzue, de grettet wäre.