1 Paulus, ä Aposchtel nit vu Mensche, au nit durch ä Mensch, sundern durch Jesus Chrischtus un Gott, d Vada (Babbe), der nen uferweckt het vu d Dote,

2 un alli Breda, de bi ma(mir) sin, a de Gmeinde in Galatien:

3 Gnade isch mit äich un Friede vu Gott, unsam Vada (Babbe), un däm Herrn Jesus Chrischtus,

4 der sich selba fir unsri Sinde hige het, daß sa(er) uns(us) rettet vu d jetzige, bese Welt nohch rem Wille Gottes, unsares Vada (Babbe);

5 däm isch Ehri vu Ewigkeit zue Ewigkeit! Amen.

6 Mich wundaret, daß ihr äich so bald abwimmle len vu dem, der äich bruefe het in de Gnade Chrischti, zue nem andere Evangelium,

7 obwohl`s doch kei andres git; nur daß ä baar do sin, de äich vuwirre un wen des Evangelium Chrischti umkehre.

8 Aba au wenn ma(mir) odr ä Engel vum Himmel äich ä Evangelium predige däte, des andascht isch, als ma(mir)`s äich predigt hän, der isch vufluecht.

9 We ma(mir) ebe gsait hän, so sag i(ich) abamols: Wenn jemads äich ä Evangelium predigt, andascht als ihr`s gregt hän, der isch vufluecht.

10 Predig i(ich) denn etzed Mensche odr Gott zleb? Odr suech i(ich) Mensche gfällig z si? Wenn i(ich) noh Mensche gfällig wär, so wär i(ich) Chrischti Knecht nit.

11 Denn i(ich) doe äich kund, lebi Breda, daß des Evangelium, des vu ma(mir) predigt isch, nit vu menschlicha Art isch.

12 Denn i(ich) ha`s nit vu nem Mensch gregt odr glernt, sundern durch ä Offenbarig Jesus Chrischti.

13 Denn ihr hän jo ghärt vu minem Läbä freher im Judentum, we i(ich) ganz de Gmeinde Gottes vufolgt un sie z himache vusuecht ha

14 un ibatrif im Judentum vieli in minem Alta in minem Volk wit un ha geifat ganz fir de Satzige vu d Vädare.

15 Als ses aba Gott gfalle het, der mi vu klei uf a üsgsondert un durch sini Gnade bruefe het,

16 daß sa(er) si Bue offenbart in ma(mir), dmit i(ich) nen durchs Evangelium vukindige soll unda d Heide, do ha i(ich) mi nit erscht mit Fleisch un Bloet bschbroche,

17 gang au nit nuf nohch Jerusalem zue däne, de vor ma(mir) Aposchtel ware, sundern zeht nohch Arabien un kehr wieda zruck nohch Damaskus.

18 Dnohch, dräi Johr schpeta, kumm i(ich) nuf nohch Jerusalem, um Kephas kennezlerne, un blieb fuchzehn Däg bi nem.

19 Vu d andere Aposchtel aba sieh i(ich) keine üßa Jakobus, vum Herrn d Brueda.

20 Was i(ich) äich aba schrieb - lueg, Gott weißes, i(ich) leg nit!

21 Dnohch kumm i(ich) in de Lända Syrien un Zilizien.

22 Ich war aba unbekannt vu a Gsicht a d christliche Gmeinde in Judäa.

23 Sie hän nur ghärt : Der uns(us) freher vufolgt het, der predigt etzed d Glaube, den na(er) freher hizmache vusuecht het,

24 un priese Gott iba mi.