1 Un na fangt a, zue nene in Glichnisse z schwätze: Ä Mensch het ä Wibag bäut un macht ä Gater drum un grabt ä Kelter un bäut ä Turm un vudlenten an Winza un goht wäg.
2 Un na schickt, als d Ziit kummt, ä Knecht zue d Winza, dmit da vu d Winza si Adeil vu d Frucht holt.
3 Sie nähmä nen aba, schlat nen un schickte nen mit läre Händ(Pfode) furt.
4 Abamols schickt da zue nene ä andere Knecht; d schlat sie uf d Kopf un vuschpotte nen.
5 Un na schickt noh ä andere, d schlan sie dot; un vieli anderi au: de schlat sie, anderi bringe sie um.
6 Do het da noh eina, si gliebte Bue; d schickt da als letschte au zue nene un sait sich: Sie werche sich vor minem Bue firchte.
7 De aba, d Winza, sage undrenanda: Des isch Si Erbe; kumm, len nen uns(us) dot schla, dnoh wird s Erbe unsa si!
8 Un sie nähmä nen un bloetig un werfe nen üsä vor d Wibag.
9 Was wird dr Herr vum Wibag mache? Er wird kumme un de Winza umbringe un d Wibag andere geh.
10 Hen ihr denn nit des Schriftwort gläse (Psalm 118,22.23): "D Schtei (Wackes), d d Bäulit wäg gworfe hän, isch zum Eckschtei wore.
11 Vum Herrn isch des gschäh un isch ä Wunda vor unsari Auge"?
12 Un sie hän vusöcht, nen z vuhafte, un hän aba sich doch gfirchtet vor d Lit; denn sie hän`s vuschtande, daß sa s Glichniss uf sie gminzt het. Un sie len nen go un sin dvu gange.
13 Un sie schicke zue nem ä baar vu d Pharisäer un vu d Ahänger vum Herodes, daß sie nen fange mit sine eigene Wort.
14 Un sie kumme un sage zue nem: Meischda, ma(mir) wisse, daß dü wahrhaftig bisch un frogsch nohch nemads; denn dü achtesch nit s Asäh bi d Mensche, sundern dü lehrsch d Wäg Gottes recht. Isch's recht, daß ma däm Kaisa Schtiire zahlt odr nit? Solle ma(mir) sie zahle odr nit zahle?
15 Er aba merkt ihri Haichelei un sait zue nene: Was vusöchet ihr mich? Bringe ma(mir) ä Silbagrosche, daß i(ich) nen aluege ka!
16 Un sie bringe eine. Do sait da: Wem sie Bild un Ufschrift isch des? Sie sage zue nem: Vum Kaisa.
17 Do sait Jesus zue nene: So gen nem Kaisa, was däm Kaisa kert, un Gott, was Gott kert! Un sie vuwundrete sich iba nen.
18 Do träte d Sadduzäer zue nem, de lehre, s gib kei Uferschtehig; de froge nen un sage:
19 Meischda, Moses het uns(us) gschriebe (5. Mose 25,5.6): "Wenn jemads schtirbt un hindaloßt ä Wieb, aba keini Kinda, dann(dnoh) soll si Brueda sie als Wieb neh un sinem Brueda Nochkumme schenke."
20 Jetz ware do siebe Breda. Dr erschte nihmt de Wieb; un schtirbt un hindaloßt keini Kinda.
21 Un dr zweite nihmt sie un schtirbt un hindaloßt au keini Kinda. Un dr dritte ebeso.
22 Un alli siebe hindalen keini Kinda. Zletscht noh schtirbt de Wieb au.
23 In d Uferschtehig, wenn sie uferschtehn: wäm sie Wieb wird sie si unda dene? Denn alli siebe hän sie als Wieb ka.
24 Do sait Jesus zue nene: S`isch nit so? Ihr irrt äich, wel ihr nit d Schrift kennt noh d Kraft Gottes.
25 Wenn sie vu d Dote uferschtehn d, so werde sie nit hirote noh sich vuhirote, sundern sie sin we d Engel im Himmel.
26 Aba vu d Dote, daß sie uferschtehn, hän ihr nit glese im Boech vum Moses, bim Dornbusch, we Gott zue nem gsait het (2. Mose 3,6): "Ich bin dr Gott Abrahams un dr Gott Isaaks un dr Gott Jakobs"?
27 Gott isch nit ä Gott dr Dote, sundern dr Lebendige. Ihr irrt äich arg.
28 Un s kunnt zue nem ä Schriftglehrte, der nene zueghert het, we sie mitänanda gstritte hän. Un als sa sieht, daß sa dene guet gantwortet het, frogt da: Wel isch des hechschte Gbot vu ällei?
29 Jesus aba git zantwort däm: Des hechschte Gbot isch des: "Her, Israel, dr Herr, unsa Gott, isch dr Herr allai,
30 un dü sollsch d Herrn, di Gott, liebe vu ganze Herz, vu ganza Seele, vu ganzem Gmet un vu alla dinere Kraft" (5. Mose 6,4.5).
31 Des andre isch des: "Due sollsch di Nächschte liebe we dich selbscht" (3. Mose 19,18). S isch kei andres Gbot greßa als des.
32 Un dr Schriftglehrte sait zue nem: Meischda, dü hesch wahrhaftig recht gschwätzt! Gott isch nur eina, un isch kei andre üßa rem;
33 un ma ren liebt (leb hän) vu ganzem Herz, vu ganzem Gmet un mit alla Kraft, un sini Nächschte liebt (leb hän) we sich selbscht, des isch hufe als alli Brandopfa un Schlachtopfa.
34 Als Jesus aba sieht, daß sa vuständig gantwortet het, sait da zue nem: Due bisch nit wit weck vum Rich Gottes. Un nemads me het sich dräut, nen z froge.
35 Un Jesus fangt a un sait, als sa im Tempel glehrt het: Wieso sage d Schriftglehrte, dr Chrischtus isch im David si Bue?
36 David selba het durch d heilige Geischt gsait (Psalm 110,1): "Dr Herr sait zue minem Herr: Setz dich zue minare Rechte, bis i(ich) dini Gegna unda dini Feß glegt ha."
37 Do nennt d jo David selba si Herr. Woher isch scha denn si Bue? Un alli Lit härä nen gern.
38 Un na lehrt sie un sait zue nene: Sähn äich vor vor d Schriftglehrte, de gern in lage Gwända laufe un len sich uf fem Markt greße
39 un hocke gern obena in d Synagoge un am Disch bim Ässä;
40 sie fresse d Hiisa vu d Witwe un vurichte zum Schin langi Gbete. De werde ä um so härteres Urdeil gregä.
41 Un Jesus setzt sich däm Gotteskaschte gegeiba un luegt zue, we d Lit Geld inelege in d Gotteskaschte. Un vieli Riche lege viel ine.
42 Un s kummt ä armi Witwe un legt zwei Scherfli ine.
43 Un na reft sini Jinger zue sich un sait zue nene: Gwiß, i(ich) sag äich: De armi Witwe het hufe in d Gotteskaschte glegt als alli, de ebis ineglegt hän.
44 Denn sie hän alli ebis vu ihrem Ibafluß ineglegt; de aba het vu ihra Armut ihri ganzi Hab ineglegt, ällei, was sie zum Läbä ka het.