Homem de Deus

22 Lege vu äich wäg d alte Mensch mit sinem frehere Wandel, der sich durch trigarischi Luscht zgrund richtet.

23 Wäre naj(nai) aba in äirem Geischt un Sinn

24 un zehn d näje(naie) Mensch a, der nohch Gott gschaffe isch in echte Grechtigkeit un Heiligkeit.

12 Nemad vuacht di wel da jung bisch; dü aba bisch d Gläubige ä Vorbild im Wort, im Umgang, in dr Lebi (Liebe), im Glaube, im Sufa bliebe.

11 Aba dü, Gottesmensch, hau ab des Bese! Jag aba nohch dr Grechtigkeit, däm Fromme, däm Glaube, dr Lebi (Liebe), dr Geduld, däm Sanftmuet!

13 Wache, schtehn im Glaube, sin metig un sin schtark!

14 Alli äiri Sache len in dr Lebi (Liebe) gschähe!

31 Mir wisse, daß Gott d Sinda nit erhäre doet; sundern den, der gottesfirchtig isch un si Wille doet, den erhärt da.

12 We vieli nen aba ufnähme, däne git er Macht, Gottes Kinda z wäre, däne, de an si Name glaube,

13 de nit üs däm Bloet noh üs däm Wille vum Fleisch noh üs däm Wille vumä Ma, sundern vu Gott uf d Welt kumme sin.

6 S war ä Mensch, vu Gott gschickt, der hieß Johannes.

7 Der kummt zum Ziignis, um vum Lecht z schwätze, dmit sie alli durch nen glaube.