8 Etzed aba sin allisamt glichgsinnt, mitleidig, brüdalich, barmherzig, demitig.
3 Den nigs üs Eigenutz odr wägä eitla Ehri, sundern in Demuet achte eina d andre hecha als sich selba,
18 Ihr Wieba, ordne äich äire Männa unda, we sich's kert in däm Herrn.
19 Ihr Männa, liebe (hän leb) äiri Wieba un sin nit bitta gege sie.
12 So zehn etze a als de Üserwählte Gottes, als de Heilige un Gliebte, herzliches Erbarme, Freundlichkeit, Demuet, Sanftmuet, Geduld;
13 Ihr aba, lebi Breda, sin zue d Fräihet bruefe. Ällei luege zue, daß ihr durch de Fräihet nit däm Fleisch Platz gen; sundern durch de Lebi (Liebe) diene eina däm andere.
48 un sait zue nene: Wer des Kind ufnimmt in minem Name, der nimmt mich uf; un wer mich ufnimmt, der nimmt den uf, der mich gschickt het. Denn wer dr Klinschte isch unda äich alle, der isch groß.
20 Gott aba, unsam Vada (Babbe), isch Ehri vu Ewigkeit zue Ewigkeit! Amen.
2 Wenn dü drno Almose gibsch, sollsch düs nit vor dir herpäpere losse, wes de Heuchla den in d Synagoge (Gotteshus) (Gotteshiisa) un uf d Gasse, dmit sie vu d Lit globt wäre. Gwiß, i(ich) sag äich: Sie hän ihr Lohn scho ka.
3 Aira Schmuck soll nit uns(us)ä si we d Hoorflechte, goldeni Kette odr scheni Kleida,
4 sundern dr vuschteckte Mensch im Herz im ewige Schmuck im sanfte un schtille (bscheide) Geischt: des isch guet vor Gott.
10 Demetigt (Bscheide si) äich vor rem Herrn, so wird da(er) äich hoch hebe.
13 Wer isch wies un schlau unda äich? Der zeig mit sinem guete Wandel sini Werke in Sanftmuet un Wisheit.
2 in alli Demuet un Sanftmuet, in Geduld. Ertrage eina d andere in Lebi (Liebe)
28 un des Gringe vor dr Welt un des Vuachtete het Gott üsgwählt, des, was nigs isch, dmit da(er) znicht macht, was ebis isch,
29 dmit sich kei Mensch vor Gott rehmt.
16 Sin vu einem Sinn undaänanda. Trachte nit nohch hohe Dinge, sundern hebet (haltet) äich rab zue d gringe. Halte äich nit selbscht fir schlau.
35 Un na setzt sich ane un reft de Zwölf un sait zue nene: Wenn eina d Erschte si will, der soll d Letschte si vu ällei un jedem Diena.
6 So demetigt äich etze unda de gewaltige Hand Gottes, dmit da(er) äich hoch hebt zue sinere Ziit.
29 Nähme uf äich mi Joch un lernt vu ma(mir); denn i(ich) bi sanftmuetig un vu Herze demuetig; so den ihr Rueh find fir äiri Seele.
30 Denn mi Joch isch sanft, un mi Lascht isch liecht.