1 Dann(Dnoh) wird des Himmelrich gliche zehn Jungfraue, de ihri Lampe (Funzle) nähmä un gehn üsä, däm Bräutigam entgegä.
2 Aba fünf vu nene ware dumm, un fünf ware schlau.
3 Di dumme nähmä ihri Lampe (Funzle), aba sie nähmä kei El mit.
4 Di schlaue aba nähmä El mit in ihre Kanne, samt ihre Lampe (Funzle).
5 Als drno dr Bräutigam lang usbliebt, wäre sie alli med un schlofe i.
6 Um midde in d Nacht aba hert ma lutes Ruefe: lueg (gib obacht), dr Bräutigam kummt! Gehn üsä, nem entgegä!
7 Do sin de Jungfraue ufgschtande un mache ihri Lampe (Funzle) parat.
8 Di dumme aba sage zue d schlaue: Gen uns(us) vu äirem El, denn unsri Lampe (Funzle) gen üs.
9 Do antworte di schlaue un hän gsait: Nei, sunscht doet s fir uns(us) un äich nit gnoe si; gehn aba zum Kaufma (Händla) un kaufe fir äich selba El.
10 Un als sie higehn z kaufe, kummt dr Bräutigam; un de parat ware, gehn mit nem inä zue d Hochziit, un Dire isch vuschlosse.
11 Schpäta kumme au di andere Jungfraue un hän gsait: Herr, Herr, doe uns(us) uf!
12 Er git zantwort aba un het gsait: Gwiß, i(ich) sag äich: Ich kenn äich nit.
13 Drum wachet! Denn ihr wißt nit Dag noh Schtund.
5 Wenn s aba jemads unda äich an Wisheit mangelt, so bitt er Gott, der jedem gern git un nemads schilt; so wird sie nem ge wäre.
3 gnau so di alte Wieba, daß sie sich bnähme, wes sich fir Heilige ziemt, nit vuloge, keini Seufa. Sie solle aba Guetes lehre
4 un di junge Wieba ahalte, daß sie ihri Männa liebe, ihri Kinda liebe,
5 bsonne sin, keusch, häuslich, gütig, un sich ihre Männa untaordne, dmit nit des Wort Gottes vuläschtert wär.
11 eso solle ihri Wieba ehrbar si, nit legä, nichtern, treu in alle Dinge.