1 L'homme né de femme a la vie courte, et est rassasié de trouble.

2 Comme une fleur, il éclot, et on le coupe; il fuit comme une ombre, et ne subsiste point.

3 Et c'est sur cet être que tu ouvres les yeux, et c'est moi que tu conduis en justice avec toi!

4 Qui peut tirer la pureté de la souillure? Personne.

5 Si ses jours sont déterminés, si le nombre de ses mois est fixé par-devers toi, si tu lui as prescrit des limites qu'il ne passera pas,

6 Détourne tes regards de lui, et qu'il ait quelque repos, jusqu'à ce qu'il goûte, comme un mercenaire, la fin de sa journée.

7 Car il y a de l'espérance pour l'arbre, si on l'a coupé; il reverdit encore, et il ne cesse pas d'avoir des rejetons;

8 Si sa racine vieillit dans la terre, et si dans la poussière son tronc est mort,

9 Dès qu'il sent l'eau, il pousse de nouveau, et il produit des branches comme un jeune plant.

10 Mais quand l'homme meurt, il reste gisant; quand l'homme a expiré, où est-il?

11 Les eaux de la mer s'écoulent, le fleuve tarit et se dessèche,

12 Ainsi l'homme se couche, et il ne se relève point. Tant qu'il y aura des cieux, ils ne se réveilleront point, et on ne les fera pas sortir de leur sommeil.

13 Oh! si tu me cachais dans le Sépulcre, si tu me mettais à couvert, jusqu'à ce que ta colère fût passée! Si tu me donnais un terme, après lequel tu te souviendrais de moi

14 (Si l'homme meurt, revivra-t-il?), tout le temps de ma consigne, j'attendrais, jusqu'à ce que vînt mon remplacement!

15 Tu appellerais, et je répondrais; tu désirerais de revoir l'ouvrage de tes mains.

16 Mais, maintenant, tu comptes mes pas, et tu observes tous mes péchés.

17 Ma transgression est scellée dans le sac, et tu as ajouté à mon iniquité.

18 Mais la montagne s'éboule; le rocher est transporté hors de sa place;

19 Les eaux minent les pierres; les inondations entraînent la poussière de la terre: ainsi fais-tu périr l'espérance du mortel.

20 Tu ne cesses de l'assaillir, et il s'en va; tu changes son aspect, et tu le renvoies.

21 Que ses fils soient honorés, il n'en saura rien; qu'ils soient méprisés, il ne le verra pas.

22 C'est sur lui seul que sa chair s'afflige, et sur lui que son âme gémit.

1 ‹‹İnsanı kadın doğurur, 2 Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.

2 Çiçek gibi açıp solar, 2 Gölge gibi gelip geçer.

3 Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun, 2 Yargılamak için önüne çağırıyorsun?

4 Kim temizi kirliden çıkarabilir? 2 Hiç kimse!

5 Madem insanın günleri belirlenmiş, 2 Aylarının sayısı saptanmış, 2 Sınır koymuşsun, öteye geçemez;

6 Gözünü ondan ayır da, 2 Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.

7 ‹‹Oysa bir ağaç için umut vardır, 2 Kesilse, yeniden sürgün verir, 2 Eksilmez filizleri.

8 Kökü yerde kocasa, 2 Kütüğü toprakta ölse bile,

9 Su kokusu alır almaz filizlenir, 2 Bir fidan gibi dal budak salar.

10 İnsan ise ölüp yok olur, 2 Son soluğunu verir ve her şey biter.

11 Suyu akıp giden göl 2 Ya da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,

12 İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz, 2 Gökler yok oluncaya dek uyanmaz, 2 Uyandırılmaz.

13 ‹‹Keşke beni ölüler diyarına gizlesen, 2 Öfken geçinceye dek saklasan, 2 Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan.

14 İnsan ölür de dirilir mi? 2 Başka biri nöbetimi devralıncaya dek 2 Savaş boyunca umutla beklerdim.

15 Sen çağırırdın, ben yanıtlardım, 2 Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.

16 O zaman adımlarımı sayar, 2 Günahımın hesabını tutmazdın.

17 İsyanımı torbaya koyup mühürler, 2 Suçumu örterdin.

18 ‹‹Ama dağın yıkılıp çöktüğü, 2 Kayanın yerinden taşındığı,

19 Suyun taşı aşındırdığı, 2 Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi, 2 İnsanın umudunu yok ediyorsun.

20 Onu hep yenersin, yok olup gider, 2 Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.

21 Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz, 2 Aşağılanırlar, anlamaz.

22 Ancak kendi canının acısını duyar, 2 Yalnız kendisi için yas tutar.››