1 Maskil (cantique) d'Asaph. Écoute ma loi, ô mon peuple! Prêtez l'oreille aux paroles de ma bouche.

2 J'ouvrirai ma bouche pour prononcer des discours sentencieux; je publierai les secrets des temps anciens,

3 Que nous avons entendus et connus, et que nos pères nous ont racontés.

4 Nous ne les cacherons point à leurs enfants; nous raconterons à la race future les louanges de l'Éternel, et sa force, et les merveilles qu'il a faites.

5 Il établit un témoignage en Jacob; il mit en Israël une loi, qu'il ordonna à nos pères de faire connaître à leurs enfants;

6 Afin que la génération suivante, les enfants à venir, la connaissent, et qu'en grandissant ils la racontent à leurs enfants;

7 Qu'ils placent en Dieu leur confiance, qu'ils n'oublient pas les oeuvres de Dieu, et qu'ils gardent ses commandements;

8 Et qu'ils ne soient pas, comme leurs pères, une génération rebelle et indocile, génération qui ne disposa point son cœur, et dont l'esprit ne fut pas fidèle à Dieu.

9 Les fils d'Éphraïm, armés et tirant de l'arc, ont tourné le dos au jour du combat.

10 Ils n'ont point gardé l'alliance de Dieu, et n'ont pas voulu marcher dans sa loi.

11 Ils ont mis en oubli ses exploits, et ses merveilles qu'il leur avait fait voir.

12 Il fit des prodiges devant leurs pères, au pays d'Égypte, aux champs de Tsoan.

13 Il fendit la mer et les fit passer; il dressa les eaux comme en un monceau;

14 Et il les conduisit, le jour par la nuée, et toute la nuit par la clarté du feu.

15 Il fendit les rochers au désert, et les abreuva comme à flots abondants.

16 De la pierre il fit sortir des ruisseaux; il fit descendre les eaux comme des rivières.

17 Mais ils continuèrent à pécher contre lui, se rebellant contre le Très-Haut dans le désert.

18 Ils tentèrent Dieu dans leur cœur, demandant des mets selon leur désir.

19 Ils parlèrent contre Dieu et dirent: Dieu pourrait-il dresser une table au désert?

20 Voici, il a frappé la roche, et des eaux ont coulé, et des torrents se sont répandus: pourra-t-il bien donner du pain, préparer de la chair à son peuple?

21 Aussi l'Éternel l'entendit et s'indigna; un feu s'alluma contre Jacob, et la colère s'éleva contre Israël;

22 Parce qu'ils n'avaient pas cru en Dieu, et ne s'étaient pas confiés en son salut.

23 Alors il commanda aux nuées en haut, et ouvrit les portes des cieux.

24 Il fit pleuvoir sur eux la manne pour nourriture, et leur donna le froment des cieux.

25 Chacun mangea le pain des puissants; il leur envoya des vivres à souhait.

26 Il fit lever le vent d'orient dans les cieux, et amena par sa force le vent du midi.

27 Il fit pleuvoir sur eux de la chair comme de la poussière, et des oiseaux ailés, comme le sable des mers.

28 Il les fit tomber au milieu de leur camp, et tout autour de leurs tentes.

29 Ils mangèrent et furent abondamment repus; il leur accorda ce qu'ils désiraient.

30 Ils n'en avaient pas perdu l'envie, les mets étaient encore dans leur bouche,

31 Que la colère de Dieu monta contre eux, qu'il tua leurs hommes forts, et abattit l'élite d'Israël.

32 Et pourtant ils péchèrent encore, et ne crurent point à ses merveilles.

33 Il consuma leurs jours par un souffle, et leurs années par un effroi soudain.

34 Quand il les tuait, ils s'enquéraient de lui, et se remettaient à chercher Dieu.

35 Ils se souvenaient que Dieu était leur rocher, et le Dieu Très-Haut leur rédempteur.

36 Mais ils faisaient beau semblant de leur bouche, et de leur langue ils lui mentaient.

37 Leur cœur n'était pas droit envers lui, et ils n'étaient pas fidèles à son alliance.

38 Mais lui, miséricordieux, pardonnait le crime et ne les détruisait pas; souvent il revint de sa colère, et n'éveilla pas toute sa fureur.

39 Et il se souvint qu'ils n'étaient que chair, un vent qui passe et ne revient pas.

40 Que de fois ils se rebellèrent contre lui au désert, et le contristèrent dans la solitude!

41 Ils recommencèrent à tenter Dieu et à provoquer le Saint d'Israël;

42 Ils ne se souvinrent plus de sa main, du jour où il les délivra de l'oppresseur,

43 Lorsqu'il manifesta ses prodiges en Égypte, et ses miracles dans les champs de Tsoan;

44 Qu'il changea leurs fleuves en sang, et ils n'en burent plus les ondes;

45 Qu'il envoya contre eux des insectes pour les dévorer et des grenouilles pour les infester;

46 Qu'il livra leur récolte aux vermisseaux, et leur travail aux sauterelles;

47 Qu'il tua leurs vignes par la grêle, et leurs sycomores par les frimas;

48 Qu'il livra leur bétail à la grêle, et leurs troupeaux à la foudre;

49 Qu'il envoya contre eux l'ardeur de son courroux, l'indignation, la colère, la détresse, déchaînant les messagers de malheur.

50 Il donna carrière à sa colère, et ne préserva point leur âme de la mort; il livra leur vie à la mortalité.

51 Il frappa dans l'Égypte tous les premiers-nés, les prémices de la force dans les tentes de Cham.

52 Il fit partir son peuple comme des brebis, et les conduisit par le désert comme un troupeau.

53 Il les mena en sûreté et sans crainte; mais la mer couvrit leurs ennemis.

54 Il les fit parvenir dans ses frontières saintes, à la montagne que sa droite a conquise.

55 Il chassa devant eux des nations; il les leur fit échoir en portions d'héritage, et logea les tribus d'Israël dans leurs tentes.

56 Mais ils tentèrent et irritèrent le Dieu Très-Haut, et ne gardèrent point ses témoignages.

57 Ils reculèrent et furent infidèles comme leurs pères; ils tournèrent comme un arc qui trompe.

58 Ils le provoquèrent par leurs hauts lieux, et l'émurent à jalousie par leurs idoles.

59 Dieu l'entendit et s'indigna; il prit Israël en aversion.

60 Il abandonna la demeure de Silo, la tente qu'il avait dressée parmi les hommes.

61 Il livra sa gloire à la captivité, et sa majesté aux mains de l'ennemi.

62 Il abandonna son peuple à l'épée, et s'indigna contre son héritage.

63 Le feu dévora ses jeunes hommes, et ses vierges ne furent point chantées.

64 Ses sacrificateurs tombèrent par l'épée, et ses veuves ne pleurèrent pas.

65 Alors le Seigneur s'éveilla comme un homme qui dort, comme un guerrier à qui le vin fait jeter des cris.

66 Il refoula ses adversaires; il les chargea d'un opprobre éternel.

67 Mais il rejeta la tente de Joseph, et ne choisit pas la tribu d'Éphraïm.

68 Il choisit la tribu de Juda, la montagne de Sion qu'il aime.

69 Il bâtit son sanctuaire comme les lieux très hauts, comme la terre qu'il a fondée pour toujours.

70 Il choisit David son serviteur, et le prit des parcs des brebis.

71 Il l'amena d'auprès de celles qui allaitent, pour paître Jacob, son peuple, et Israël, son héritage.

72 Alors David les fit paître suivant l'intégrité de son cœur, et les conduisit par la sagesse de ses mains.

1 Dinle, ey halkım, öğrettiklerimi, 2 Kulak ver ağzımdan çıkan sözlere.

2 Özdeyişlerle söze başlayacağım, 2 Eski sırları anlatacağım,

3 Duyduğumuzu, bildiğimizi, 2 Atalarımızın bize anlattığını.

4 Torunlarından bunları gizlemeyeceğiz; 2 RABbin övgüye değer işlerini, 2 Gücünü, yaptığı harikaları 2 Gelecek kuşağa duyuracağız.

5 RAB Yakup soyuna koşullar bildirdi, 2 İsraile yasa koydu. 2 Bunları çocuklarına öğretsinler diye 2 Atalarımıza buyruk verdi.

6 Öyle ki, gelecek kuşak, yeni doğacak çocuklar bilsinler, 2 Onlar da kendi çocuklarına anlatsınlar,

7 Tanrıya güven duysunlar, 2 Tanrının yaptıklarını unutmasınlar, 2 Onun buyruklarını yerine getirsinler;

8 Ataları gibi inatçı, başkaldırıcı, 2 Yüreği kararsız, 2 Tanrıya sadakatsiz bir kuşak olmasınlar.

9 Oklarla, yaylarla kuşanmış Efrayimoğulları 2 Savaş günü sırtlarını döndüler.

10 Tanrının antlaşmasına uymadılar, 2 Onun yasasına göre yaşamayı reddettiler.

11 Unuttular Onun işlerini, 2 Kendilerine gösterdiği harikaları.

12 Mısırda, Soan bölgesinde 2 Tanrı harikalar yapmıştı atalarının önünde.

13 Denizi yarıp geçirmişti onları, 2 Bir duvar gibi ayakta tutmuştu suları.

14 Gündüz bulutla, 2 Gece ateş ışığıyla onlara yol göstermişti.

15 Çölde kayaları yarmış, 2 Sanki dipsiz kaynaklardan 2 Onlara kana kana su içirmişti.

16 Kayadan akarsular fışkırtmış, 2 Suları ırmak gibi akıtmıştı.

17 Ama onlar çölde Yüceler Yücesine başkaldırarak 2 Günah işlemeye devam ettiler.

18 Canlarının çektiği yiyeceği isteyerek 2 İçlerinde Tanrıyı denediler.

19 ‹‹Tanrı çölde sofra kurabilir mi?›› diyerek, 2 Tanrıya karşı konuştular.

20 ‹‹Bak, kayaya vurunca sular fışkırdı, 2 Dereler taştı. 2 Peki, ekmek de verebilir mi, 2 Et sağlayabilir mi halkına?››

21 RAB bunu duyunca çok öfkelendi, 2 Yakupa ateş püskürdü, 2 Öfkesi tırmandı İsraile karşı;

22 Çünkü Tanrıya inanmıyorlardı, 2 Onun kurtarıcılığına güvenmiyorlardı.

23 Yine de RAB buyruk verdi bulutlara, 2 Kapaklarını açtı göklerin;

24 Man yağdırdı onları beslemek için, 2 Göksel tahıl verdi onlara.

25 Meleklerinfı ekmeğini yedi her biri, 2 Doyasıya yiyecek gönderdi onlara.

26 Doğu rüzgarını estirdi göklerde, 2 Gücüyle güney rüzgarına yol gösterdi.

27 Toz gibi et yağdırdı başlarına, 2 Deniz kumu kadar kuş;

28 Ordugahlarının ortasına, 2 Konakladıkları yerin çevresine düşürdü.

29 Yediler, tıka basa doydular, 2 İsteklerini yerine getirdi Tanrı.

30 Ancak onlar isteklerine doymadan, 2 Daha ağızları doluyken,

31 Tanrının öfkesi parladı üzerlerine. 2 En güçlülerini öldürdü, 2 Yere serdi İsrail yiğitlerini.

32 Yine de günah işlemeye devam ettiler, 2 Onun harikalarına inanmadılar.

33 Bu yüzden Tanrı onların günlerini boşluk, 2 Yıllarını dehşet içinde bitirdi.

34 Tanrı onları öldürdükçe Ona yönelmeye, 2 İstekle Onu yeniden aramaya başlıyorlardı.

35 Tanrının kayaları olduğunu, 2 Yüce Tanrının kurtarıcıları olduğunu anımsıyorlardı.

36 Oysa ağızlarıyla Ona yaltaklanıyor, 2 Dilleriyle yalan söylüyorlardı.

37 Ona yürekten bağlı değillerdi, 2 Antlaşmasına sadık kalmadılar.

38 Yine de Tanrı sevecendi, 2 Suçlarını bağışlıyor, onları yok etmiyordu; 2 Çok kez öfkesini tuttu, 2 Bütün gazabını göstermedi.

39 Onların yalnızca insan olduğunu anımsadı, 2 Geçip giden, dönmeyen bir rüzgar gibi.

40 Çölde kaç kez Ona başkaldırdılar, 2 Issız yerlerde Onu gücendirdiler!

41 Defalarca denediler Tanrıyı, 2 İncittiler İsrailin Kutsalını.

42 Anımsamadılar Onun güçlü elini, 2 Kendilerini düşmandan kurtardığı günü,

43 Mısırda gösterdiği belirtileri, 2 Soan bölgesinde yaptığı şaşılası işleri.

44 Mısırın kanallarını kana çevirdi, 2 Sularını içemediler.

45 Gönderdiği at sinekleri yedi halkı, 2 Gönderdiği kurbağalar yok etti ülkeyi.

46 Ekinlerini tırtıllara, 2 Emeklerinin ürününü çekirgelere verdi.

47 Asmalarını doluyla, 2 Yabanıl incir ağaçlarını iri dolu taneleriyle yok etti.

48 Büyükbaş hayvanlarını kırgına, 2 Küçükbaş hayvanlarını yıldırıma teslim etti.

49 Üzerlerine kızgın öfkesini, 2 Gazap, hışım, bela 2 Ve bir alay kötülük meleği gönderdi.

50 Yol verdi öfkesine, 2 Canlarını ölümden esirgemedi, 2 Onları salgın hastalığın pençesine düşürdü.

51 Mısırda bütün ilk doğanları, 2 Hamın çadırlarında bütün ilk çocukları vurdu.

52 Kendi halkını davar gibi götürdü, 2 Çölde onları bir sürü gibi güttü.

53 Onlara güvenlik içinde yol gösterdi, korkmadılar; 2 Düşmanlarınıysa deniz yuttu.

54 Böylece onları kendi kutsal topraklarının sınırına, 2 Sağ elinin kazandığı dağlık bölgeye getirdi.

55 Önlerinden ulusları kovdu, 2 Mülk olarak topraklarını 2 İsrail oymakları arasında bölüştürdü. 2 Halkını konutlarına yerleştirdi.

56 Ama onlar yüce Tanrıyı denediler, 2 Ona başkaldırdılar, 2 Koşullarına uymadılar.

57 Döneklik edip ataları gibi ihanet ettiler, 2 Güvenilmez bir yay gibi bozuk çıktılar.

58 Puta taptıkları yerlerle Onu kızdırdılar, 2 Putlarıyla Onu kıskandırdılar.

59 Tanrı bunları duyunca çok öfkelendi, 2 İsraili büsbütün reddetti.

60 İnsanlar arasında kurduğu çadırı, 2 Şilodaki konutunu terk etti.

61 Kudretini tutsaklığa, 2 Görkemini düşman eline teslim etti. Antlaşma Sandığını kastetmektedir.

62 Halkını kılıç önüne sürdü, 2 Öfkesini kendi halkından çıkardı.

63 Gençlerini ateş yuttu, 2 Kızlarına düğün türküsü söylenmez oldu.

64 Kâhinleri kılıç altında öldü, 2 Dul kadınları ağlayamadı.

65 O zaman Rab uykudan uyanır gibi, 2 Şarabın rehavetinden ayılan bir yiğit gibi oldu.

66 Düşmanlarını püskürttü, 2 Onları sonsuz utanca boğdu.

67 Tanrı Yusuf soyunu reddetti, 2 Efrayim oymağını seçmedi;

68 Ancak Yahuda oymağını, 2 Sevdiği Siyon Dağını seçti.

69 Tapınağını doruklar gibi, 2 Sonsuzluk için kurduğu yeryüzü gibi yaptı.

70 Kulu Davutu seçti, 2 Onu koyun ağılından aldı.

71 Halkı Yakupu, kendi halkı İsraili gütmek için, 2 Onu yavru kuzuların ardından getirdi.

72 Böylece Davut onlara dürüstçe çobanlık etti, 2 Becerikli elleriyle onlara yol gösterdi.