1 ‹‹Doğruluğun ardından giden, 2 RABbe yönelen sizler, beni dinleyin: 2 Yontulduğunuz kayaya, 2 Çıkarıldığınız taş ocağına bakın.

2 Atanız İbrahime, sizi doğuran Saraya bakın. 2 Çağırdığımda tek kişiydi İbrahim, 2 Ama ben onu kutsayıp çoğalttım.››

3 RAB Siyonu ve bütün yıkıntılarını avutacak. 2 Siyon çölünü Adene, bozkırı RABbin bahçesine döndürecek. 2 Orada coşku, sevinç, 2 Şükran ve ezgi olacak.

4 ‹‹Beni dinle, ey halkım, 2 Bana kulak ver, ey ulusum! 2 Yasa benden çıkacak, 2 Halklara ışık olarak adaletimi yerleştireceğim.

5 Zaferim yaklaştı, 2 Kurtarışım ortaya çıktı. 2 Halkları gücümle yöneteceğim. 2 Kıyı halkları bana umut bağladı, 2 Umutla gücümü bekliyorlar.

6 Başınızı kaldırıp göklere bakın, 2 Aşağıya, yeryüzüne bakın. 2 Çünkü bu gökler duman gibi dağılacak, 2 Giysi gibi eskiyecek yeryüzü; 2 Üzerinde yaşayanlar sinek gibi ölecek. 2 Ama benim kurtarışım sonsuz olacak, 2 Ardı kesilmeyecek zaferimin.

7 ‹‹Ey sizler, doğru olanı bilenler, 2 Yasamı yüreğinde taşıyan halk, dinleyin beni! 2 İnsanların aşağılamalarından korkmayın, 2 Yılmayın sövgülerinden.

8 Güvenin yediği giysi gibi, 2 Kurtçuğun yediği yapağı gibi yitecekler. 2 Oysa zaferim sonsuza dek kalacak, 2 Kurtarışım kuşaklar boyu sürecek.››

9 Uyan, ey RABbin gücü, uyan, kudreti kuşan! 2 Eski günlerde, önceki kuşaklar döneminde olduğu gibi uyan! 2 Rahavı parçalayan, 2 Deniz canavarının bedenini deşen sen değil miydin?

10 Denizi, engin suların derinliklerini kurutan, 2 Kurtulanların geçmesi için 2 Denizin derinliklerini yola çeviren sen değil miydin?

11 RABbin kurtardıkları dönecek, 2 Sevinçle haykırarak Siyona varacaklar. 2 Yüzlerinde sonsuz sevinç olacak. 2 Onların olacak coşku ve sevinç, 2 Üzüntü ve inilti kaçacak.

12 RAB diyor ki, 2 ‹‹Sizi avutan benim, evet benim. 2 Siz kimsiniz ki, ölümlü insandan, 2 Ottan farksız insanoğlundan korkarsınız?

13 Sizi yaratan, gökleri geren, 2 Dünyanın temellerini atan RABbi 2 Nasıl olur da unutursunuz? 2 Sizi yok etmeye hazırlanan zalimin öfkesinden 2 Neden gün boyu yılıp duruyorsunuz? 2 Hani nerede zalimin gazabı?

14 Zincire vurulmuş tutsaklar 2 Çok yakında özgürlüğe kavuşacak. 2 Ölüm çukuruna inmeyecek, 2 Aç kalmayacaklar.

15 Tanrınız RAB benim. 2 Dalgalar gürlesin diye denizi çalkalayan benim.›› 2 Onun adı Her Şeye Egemen RABdir!

16 ‹‹Sözlerimi ağzına koydum, 2 Seni elimin gölgesiyle örttüm; 2 Gökleri yerleştirmen, 2 Yeryüzünün temellerini atman 2 Ve Siyona, ‹Halkım sensin› demen için...››

17 Uyan, ey Yeruşalim, uyan, kalk ayağa! 2 Sen ki, RABbin gazap kâsesini Onun elinden içtin. 2 Tamamını içtin sersemleten kâsenin.

18 Doğurduğun bunca oğuldan sana yol gösteren yok, 2 Elinden tutan da yok büyüttüğün bunca oğuldan.

19 Başına çifte felaket geldi, kim başsağlığı dileyecek? 2 Yıkım ve kırım, kıtlık ve kılıç. 2 Nasıl avutayım seni?

20 Oğulların baygın, ağa düşmüş ahular gibi 2 Her sokak başında yatıyor. 2 RABbin öfkesine de 2 Tanrının azarlayışına da doymuşlar.

21 Bu nedenle, ey ezilmiş Yeruşalim, 2 Şarapsız sarhoş olmuş halk, şunu dinle!

22 Egemenin RAB, kendi halkını savunan Tanrın diyor ki, 2 ‹‹Seni sersemleten kâseyi, gazabımın kâsesini 2 Elinden aldım. 2 Bir daha asla içmeyeceksin ondan.

23 Onu sana eziyet edenlerin eline vereceğim; 2 Onlar ki sana, ‹Yere yat da 2 Üzerinden geçelim› dediklerinde, 2 Sırtını toprak, yol ettin.››

1 Ouvi-me, vós os que seguis a justiça, os que buscais ao Senhor. Olhai para a rocha de onde fostes cortados, e para a caverna do poço de onde fostes cavados.

2 Olhai para Abraão, vosso pai, e para Sara, que vos deu à luz; porque, sendo ele só, o chamei, e o abençoei e o multipliquei.

3 Porque o Senhor consolará a Sião; consolará a todos os seus lugares assolados, e fará o seu deserto como o Éden, e a sua solidão como o jardim do Senhor; gozo e alegria se achará nela, ação de graças, e voz de melodia.

4 Atendei-me, povo meu, e nação minha, inclinai os ouvidos para mim; porque de mim sairá a lei, e o meu juízo farei repousar para a luz dos povos.

5 Perto está a minha justiça, vem saindo a minha salvação, e os meus braços julgarão os povos; as ilhas me aguardarão, e no meu braço esperarão.

6 Levantai os vossos olhos para os céus, e olhai para a terra em baixo, porque os céus desaparecerão como a fumaça, e a terra se envelhecerá como roupa, e os seus moradores morrerão semelhantemente; porém a minha salvação durará para sempre, e a minha justiça não será abolida.

7 Ouvi-me, vós que conheceis a justiça, povo em cujo coração está a minha lei; não temais o opróbrio dos homens, nem vos turbeis pelas suas injúrias.

8 Porque a traça os roerá como a roupa, e o bicho os comerá como a lã; mas a minha justiça durará para sempre, e a minha salvação de geração em geração.

9 Desperta, desperta, veste-te de força, ó braço do Senhor; desperta como nos dias passados, como nas gerações antigas. Não és tu aquele que cortou em pedaços a Raabe, o que feriu ao chacal?

10 Não és tu aquele que secou o mar, as águas do grande abismo? O que fez o caminho no fundo do mar, para que passassem os remidos?

11 Assim voltarão os resgatados do Senhor, e virão a Sião com júbilo, e perpétua alegria haverá sobre as suas cabeças; gozo e alegria alcançarão, a tristeza e o gemido fugirão.

12 Eu, eu sou aquele que vos consola; quem, pois, és tu para que temas o homem que é mortal, ou o filho do homem, que se tornará em erva?

13 E te esqueces do Senhor que te criou, que estendeu os céus, e fundou a terra, e temes continuamente todo o dia o furor do angustiador, quando se prepara para destruir; pois onde está o furor do que te atribulava?

14 O exilado cativo depressa será solto, e não morrerá na caverna, e o seu pão não lhe faltará.

15 Porque eu sou o Senhor teu Deus, que agito o mar, de modo que bramem as suas ondas. O Senhor dos Exércitos é o seu nome.

16 E ponho as minhas palavras na tua boca, e te cubro com a sombra da minha mão; para plantar os céus, e para fundar a terra, e para dizer a Sião: Tu és o meu povo.

17 Desperta, desperta, levanta-te, ó Jerusalém, que bebeste da mão do Senhor o cálice do seu furor; bebeste e sorveste os sedimentos do cálice do atordoamento.

18 De todos os filhos que ela teve, nenhum há que a guie mansamente; e de todos os filhos que criou, nenhum há que a tome pela mão.

19 Estas duas coisas te aconteceram; quem terá compaixão de ti? A assolação, e o quebrantamento, e a fome, e a espada! Por quem te consolarei?

20 Os teus filhos já desmaiaram, jazem nas entradas de todos os caminhos, como o antílope na rede; cheios estão do furor do Senhor e da repreensão do teu Deus.

21 Portanto agora ouve isto, ó aflita, e embriagada, mas não de vinho.

22 Assim diz o teu Senhor o Senhor, e o teu Deus, que pleiteará a causa do seu povo: Eis que eu tomo da tua mão o cálice do atordoamento, os sedimentos do cálice do meu furor, nunca mais dele beberás.

23 Porém, pô-lo-ei nas mãos dos que te entristeceram, que disseram à tua alma: Abaixa-te, e passaremos sobre ti; e tu puseste as tuas costas como chão, e como caminho, aos viandantes.