1 Ya RAB, adını düşmanlarına duyurmak için 2 Keşke gökleri yarıp insen! 2 Dağlar önünde sarsılsa! 2 Gelişin, ateşin çalıları tutuşturmasına, 2 Suyu kaynatmasına benzese! 2 Uluslar senin önünde titrese!

3 Beklemediğimiz olağanüstü işler yaparak 2 Yeryüzüne indin, dağlar önünde sarsıldı.

4 Çünkü kendisine umut bağlayanlar için 2 Etkin olan tek Tanrı sensin; 2 Senden başkasını hiçbir zaman hiç kimse işitmedi, 2 Hiçbir kulak duymadı, hiçbir göz görmedi.

5 Doğru olanı sevinçle yapanların, 2 Senin yollarından yürüyüp seni unutmayanların yardımına koşarsın. 2 Ama onlara karşı uzun süre günah işlediğimizde öfkelendin. 2 Nasıl kurtuluruz?

6 Hepimiz murdar olanlara benzedik, 2 Bütün doğru işlerimiz kirli âdet bezi gibi. 2 Yaprak gibi soluyoruz, 2 Suçlarımız rüzgar gibi sürükleyip götürüyor bizi.

7 Adınla seni çağıran, sana tutunmak için çaba gösteren yok; 2 Çünkü bizden yüz çevirdin, 2 Suçlarımız yüzünden bizi tükettin.

8 Yine de Babamız sensin, ya RAB, 2 Biz kiliz, sen çömlekçisin. 2 Hepimiz senin ellerinin eseriyiz.

9 Ya RAB, fazla öfkelenme, 2 Suçlarımızı sonsuza dek anma. 2 Lütfen bak bize, hepimiz senin halkınız.

10 Kutsal kentlerin çölleşti, 2 Siyon çöl oldu, 2 Yeruşalim viraneye döndü.

11 Atalarımızın sana övgü sunduğu 2 Kutsal ve görkemli tapınağımız yandı, 2 Değer verdiğimiz her yer yıkıntıya döndü.

12 Bunlara karşın, ya RAB, 2 Hâlâ kendini tutacak mısın, 2 Suskun kalıp bize alabildiğine eziyet çektirecek misin?

1 Oh! Se fendesses os céus, e descesses, e os montes se escoassem de diante da tua face,

2 Como o fogo abrasador de fundição, fogo que faz ferver as águas, para fazeres notório o teu nome aos teus adversários, e assim as nações tremessem da tua presença!

3 Quando fazias coisas terríveis, que nunca esperávamos, descias, e os montes se escoavam diante da tua face.

4 Porque desde a antiguidade não se ouviu, nem com ouvidos se percebeu, nem com os olhos se viu um Deus além de ti que trabalha para aquele que nele espera.

5 Saíste ao encontro daquele que se alegrava e praticava justiça e dos que se lembram de ti nos teus caminhos; eis que te iraste, porque pecamos; neles há eternidade, para que sejamos salvos.

6 Mas todos nós somos como o imundo, e todas as nossas justiças como trapo da imundícia; e todos nós murchamos como a folha, e as nossas iniquidades como um vento nos arrebatam.

7 E já ninguém há que invoque o teu nome, que se desperte, e te detenhas; porque escondes de nós o teu rosto, e nos fazes derreter, por causa das nossas iniquidades.

8 Mas agora, ó Senhor, tu és nosso Pai; nós o barro e tu o nosso oleiro; e todos nós a obra das tuas mãos.

9 Não te enfureças tanto, ó Senhor, nem perpetuamente te lembres da iniquidade; olha, pois, nós te pedimos, todos nós somos o teu povo.

10 As tuas santas cidades tornaram-se um deserto; Sião está feita um deserto, Jerusalém está assolada.

11 A nossa santa e gloriosa casa, em que te louvavam nossos pais, foi queimada a fogo; e todas as nossas coisas preciosas se tornaram em assolação.

12 Conter-te-ias tu ainda sobre estas coisas, ó Senhor? Ficarias calado, e nos afligirias tanto?