1 Sonunda Eyüp ağzını açtı ve doğduğu güne lanet edip şöyle dedi:
3 ‹‹Doğduğum gün yok olsun, 2 ‹Bir oğul doğdu› denen gece yok olsun!
4 Karanlığa bürünsün o gün, 2 Yüce Tanrı onunla ilgilenmesin, 2 Üzerine ışık doğmasın.
5 Karanlık ve ölüm gölgesi sahip çıksın o güne, 2 Bulut çöksün üzerine; 2 Işığını karanlık söndürsün.
6 Zifiri karanlık yutsun o geceyi, 2 Yılın günleri arasında sayılmasın, 2 Aylardan hiçbirine girmesin.
7 Kısır olsun o gece, 2 Sevinç sesi duyulmasın içinde.
8 Günleri lanetleyenler, 2 Livyatanı uyandırmaya hazır olanlar, 2 O günü lanetlesin.
9 Akşamının yıldızları kararsın, 2 Boş yere aydınlığı beklesin, 2 Tan atışını görmesin.
10 Çünkü sıkıntı yüzü görmemem için 2 Anamın rahminin kapılarını üstüme kapamadı.
11 ‹‹Neden doğarken ölmedim, 2 Rahimden çıkarken son soluğumu vermedim?
12 Neden beni dizler, 2 Emeyim diye memeler karşıladı?
13 Çünkü şimdi huzur içinde yatmış, 2 Uyuyup dinlenmiş olurdum;
14 Yaptırdıkları kentler şimdi viran olan 2 Dünya kralları ve danışmanlarıyla birlikte,
15 Evlerini gümüşle dolduran 2 Altın sahibi önderlerle birlikte.
16 Neden düşük bir çocuk gibi, 2 Gün yüzü görmemiş yavrular gibi toprağa gömülmedim?
17 Orada kötüler kargaşayı bırakır, 2 Yorgunlar rahat eder.
18 Tutsaklar huzur içinde yaşar, 2 Angaryacının sesini duymazlar.
19 Küçük de büyük de oradadır, 2 Köle efendisinden özgürdür.
20 ‹‹Niçin sıkıntı çekenlere ışık, 2 Acı içindekilere yaşam verilir?
21 Oysa onlar gelmeyen ölümü özler, 2 Onu define arar gibi ararlar;
22 Mezara kavuşunca 2 Neşeden coşar, sevinç bulurlar.
23 Neden yaşam verilir nereye gideceğini bilmeyen insana, 2 Çevresini Tanrının çitle çevirdiği kişiye?
24 Çünkü iniltim ekmekten önce geliyor, 2 Su gibi dökülmekte feryadım.
25 Korktuğum, 2 Çekindiğim başıma geldi.
26 Huzur yok, sükûnet yok, rahat yok, 2 Yalnız kargaşa var.››
1 After this, Job opened his mouth and cursed his day.
2 And Job answered and said,
3 Let the day perish in which I was born, and the night that said, There is a man child conceived.
4 That day-let it be darkness, let not +God care for it from above, neither let light shine upon it:
5 Let darkness and the shadow of death claim it; let clouds dwell upon it; let darkeners of the day terrify it.
6 That night-let gloom seize upon it; let it not rejoice among the days of the year; let it not come into the number of the months.
7 Behold, let that night be barren; let no joyful sound come therein;
8 Let them curse it that curse the day, who are ready to rouse Leviathan;
9 Let the stars of its twilight be dark; let it wait for light, and have none, neither let it see the eyelids of the dawn:
10 Because it shut not up the doors of the womb that bore me, and hid not trouble from mine eyes.
11 Wherefore did I not die from the womb, -come forth from the belly and expire?
12 Why did the knees meet me? and wherefore the breasts, that I should suck?
13 For now should I have lain down and been quiet; I should have slept: then had I been at rest,
14 With kings and counsellors of the earth, who build desolate places for themselves,
15 Or with princes who had gold, who filled their houses with silver;
16 Or as a hidden untimely birth I had not been; as infants that have not seen the light.
17 There the wicked cease from troubling; and there the wearied are at rest.
18 The prisoners together are at ease; they hear not the voice of the taskmaster.
19 The small and great are there, and the bondman freed from his master.
20 Wherefore is light given to him that is in trouble, and life to those bitter of soul,
21 Who long for death, and it {cometh} not, and dig for it more than for hidden treasures;
22 Who rejoice even exultingly and are glad when they find the grave? -
23 To the man whose way is hidden, and whom +God hath hedged in?
24 For my sighing cometh before my bread, and my groanings are poured out like the waters.
25 For I feared a fear, and it hath come upon me, and that which I dreaded hath come to me.
26 I was not in safety, neither had I quietness, neither was I at rest, and trouble came.