1 ‹‹Yeryüzünde insan yaşamı savaşı andırmıyor mu, 2 Günleri gündelikçinin günlerinden farklı mı?

2 Gölgeyi özleyen köle, 2 Ücretini bekleyen gündelikçi gibi,

3 Miras olarak bana boş aylar verildi, 2 Payıma sıkıntılı geceler düştü.

4 Yatarken, ‹Ne zaman kalkacağım› diye düşünüyorum, 2 Ama gece uzadıkça uzuyor, 2 Gün doğana dek dönüp duruyorum.

5 Bedenimi kurt, kabuk kaplamış, 2 Çatlayan derimden irin akıyor.

6 ‹‹Günlerim dokumacının mekiğinden hızlı, 2 Umutsuz tükenmekte.

7 Ey Tanrı, yaşamımın bir soluk olduğunu anımsa, 2 Gözüm bir daha mutluluk yüzü görmeyecek.

8 Şu anda bana bakan gözler bir daha beni görmeyecek, 2 Senin gözlerin üzerimde olacak, 2 Ama ben yok olacağım.

9 Bir bulutun dağılıp gitmesi gibi, 2 Ölüler diyarına inen bir daha çıkmaz.

10 Bir daha evine dönmez, 2 Bulunduğu yer artık onu tanımaz.

11 ‹‹Bu yüzden sessiz kalmayacak, 2 İçimdeki sıkıntıyı dile getireceğim; 2 Canımın acısıyla yakınacağım.

12 Ben deniz ya da deniz canavarı mıyım ki, 2 Başıma bekçi koydun?

13 Yatağım beni rahatlatır, 2 Döşeğim acılarımı dindirir diye düşündüğümde,

14 Beni düşlerle korkutuyor, 2 Görümlerle yıldırıyorsun.

15 Öyle ki, boğulmayı, 2 Ölmeyi şu yaşama yeğliyorum.

16 Yaşamımdan tiksiniyor, 2 Sonsuza dek yaşamak istemiyorum; 2 Çek elini benden, çünkü günlerimin anlamı kalmadı.

17 ‹‹İnsan ne ki, onu büyütesin, 2 Üzerinde kafa yorasın,

18 Her sabah onu yoklayasın, 2 Her an onu sınayasın?

19 Gözünü üzerimden hiç ayırmayacak mısın, 2 Tükürüğümü yutacak kadar bile beni rahat bırakmayacak mısın?

20 Günah işledimse, ne yaptım sana, 2 Ey insan gözcüsü? 2 Niçin beni kendine hedef seçtin? 2 Sana yük mü oldum?

21 Niçin isyanımı bağışlamaz, 2 Suçumu affetmezsin? 2 Çünkü yakında toprağa gireceğim, 2 Beni çok arayacaksın, ama ben artık olmayacağım.››

2 Hän on orjan kaltainen, joka halajaa varjoon, ja niinkuin palkkalainen, joka odottaa palkkaansa.

3 Niin olen minä perinyt kurjuuden kuukaudet, ja vaivan yöt ovat minun osakseni tulleet.

4 Maata mennessäni minä ajattelen: Milloinka saan nousta? Ilta venyy, ja minä kyllästyn kääntelehtiessäni aamuhämärään asti.

5 Minun ruumiini verhoutuu matoihin ja tomukamaraan, minun ihoni kovettuu ja märkii.

6 Päiväni kiitävät nopeammin kuin sukkula, ne katoavat toivottomuudessa.

7 Muista, että minun elämäni on tuulen henkäys; minun silmäni ei enää saa onnea nähdä.

8 Ken minut näki, sen silmä ei minua enää näe; sinun silmäsi etsivät minua, mutta minua ei enää ole.

9 Pilvi häipyy ja menee menojaan; niin myös tuonelaan vaipunut ei sieltä nouse.

10 Ei hän enää palaja taloonsa, eikä hänen asuinpaikkansa häntä enää tunne.

11 Niin en minäkään hillitse suutani, minä puhun henkeni ahdistuksessa, minä valitan sieluni murheessa.

12 Olenko minä meri tai lohikäärme, että asetat vartioston minua vastaan?

13 Kun ajattelen: leposijani lohduttaa minua, vuoteeni huojentaa minun tuskaani,

14 niin sinä kauhistutat minua unilla ja peljästytät minua näyillä.

15 Mieluummin tukehdun, mieluummin kuolen, kuin näin luurankona kidun.

16 Olen kyllästynyt, en tahdo elää iankaiken; anna minun olla rauhassa, sillä tuulen henkäystä ovat minun päiväni.

17 Mikä on ihminen, että hänestä niin suurta lukua pidät ja että kiinnität häneen huomiosi,

18 tarkastat häntä joka aamu, tutkit häntä joka hetki?

19 Etkö koskaan käännä pois katsettasi minusta, etkö hellitä minusta sen vertaa, että saan sylkeni nielaistuksi?

20 Jos olenkin syntiä tehnyt, niin mitä olen sillä sinulle tehnyt, sinä ihmisten vartioitsija? Minkätähden asetit minut maalitauluksesi, ja minkätähden tulin itselleni taakaksi?