1 Ya RAB, adını düşmanlarına duyurmak için 2 Keşke gökleri yarıp insen! 2 Dağlar önünde sarsılsa! 2 Gelişin, ateşin çalıları tutuşturmasına, 2 Suyu kaynatmasına benzese! 2 Uluslar senin önünde titrese!

3 Beklemediğimiz olağanüstü işler yaparak 2 Yeryüzüne indin, dağlar önünde sarsıldı.

4 Çünkü kendisine umut bağlayanlar için 2 Etkin olan tek Tanrı sensin; 2 Senden başkasını hiçbir zaman hiç kimse işitmedi, 2 Hiçbir kulak duymadı, hiçbir göz görmedi.

5 Doğru olanı sevinçle yapanların, 2 Senin yollarından yürüyüp seni unutmayanların yardımına koşarsın. 2 Ama onlara karşı uzun süre günah işlediğimizde öfkelendin. 2 Nasıl kurtuluruz?

6 Hepimiz murdar olanlara benzedik, 2 Bütün doğru işlerimiz kirli âdet bezi gibi. 2 Yaprak gibi soluyoruz, 2 Suçlarımız rüzgar gibi sürükleyip götürüyor bizi.

7 Adınla seni çağıran, sana tutunmak için çaba gösteren yok; 2 Çünkü bizden yüz çevirdin, 2 Suçlarımız yüzünden bizi tükettin.

8 Yine de Babamız sensin, ya RAB, 2 Biz kiliz, sen çömlekçisin. 2 Hepimiz senin ellerinin eseriyiz.

9 Ya RAB, fazla öfkelenme, 2 Suçlarımızı sonsuza dek anma. 2 Lütfen bak bize, hepimiz senin halkınız.

10 Kutsal kentlerin çölleşti, 2 Siyon çöl oldu, 2 Yeruşalim viraneye döndü.

11 Atalarımızın sana övgü sunduğu 2 Kutsal ve görkemli tapınağımız yandı, 2 Değer verdiğimiz her yer yıkıntıya döndü.

12 Bunlara karşın, ya RAB, 2 Hâlâ kendini tutacak mısın, 2 Suskun kalıp bize alabildiğine eziyet çektirecek misin?

1 Oxalá fenderas tu os céus, e desceras, para que tremessem os montes na tua presença,

2 como quando o fogo pega em acendalhas, como quando o fogo faz ferver a água, a fim de fazeres notório o teu nome, aos teus adversários, de sorte que à tua presença tremam as nações!

3 Quando fizeste coisas terríveis, que não esperávamos, desceste; os montes tremeram à tua presença.

4 Desde a antigüidade não têm ouvido os homens, nem com os ouvidos têm percebido, nem tem o olho visto a um Deus fora de ti, o qual opera a favor daquele que o espera.

5 Sais ao encontro àquele que se alegra e pratica a justiça, aos que se lembram de ti nos teus caminhos; eis que tu te iraste, e nós pecamos; há muito tempo temos estado em pecados, e havemos de ser salvos?

6 Pois todos nós somos como o imundo, e todas as nossas justiças como trapo de imundície; todos nós murchamos como a folha; e as nossas iniqüidades, como o vento, nos arrebatam.

7 Não há quem invoque o teu nome, quem se desperte para pegar de ti; porque escondeste de nós a tua face, e nos consumiste pelas nossas iniqüidades.

8 Mas agora, Jeová, tu és nosso pai; nós somos o barro, e tu o nosso oleiro; e todos nós somos obra das tuas mãos.

9 Não te agastes muito, Jeová, nem para sempre te lembres da iniqüidade; olha, te pedimos, todos nós somos o teu povo.

10 As tuas cidades santas tornaram-se um deserto; Sião está feita um deserto, Jerusalém uma desolação.

11 A nossa santa e gloriosa casa, em que nossos pais te louvaram, está queimada a fogo; e todas as nossas coisas deleitáveis estão consumidas.

12 Acaso conter-te-ás, Jeová, apesar disso? ficarás calado e afligir-nos-ás até as últimas?