1 Eyüp anlatmaya devam etti:

2 ‹‹Hakkımı elimden alan Tanrının varlığı hakkı için, 2 Bana acı çektiren Her Şeye Gücü Yetenin hakkı için,

3 İçimde yaşam belirtisi olduğu sürece, 2 Tanrının soluğu burnumda olduğu sürece,

4 Ağzımdan kötü söz çıkmayacak, 2 Dilimden yalan dökülmeyecek.

5 Size asla hak vermeyecek, 2 Son soluğumu verene dek suçsuz olduğumu söyleyeceğim.

6 Doğruluğuma sarılacak, onu bırakmayacağım, 2 Yaşadığım sürece vicdanım beni suçlamayacak.

7 ‹‹Düşmanlarım kötüler gibi, 2 Bana saldıranlar haksızlar gibi cezalandırılsın.

8 Tanrısız insanın umudu nedir 2 Tanrı onu yok ettiğinde, canını aldığında?

9 Başına sıkıntı geldiğinde, 2 Tanrı feryadını duyar mı?

10 Her Şeye Gücü Yetenden zevk alır mı? 2 Her zaman Tanrıya yakarır mı?

11 ‹‹Tanrının gücünü size öğreteceğim, 2 Her Şeye Gücü Yetenin tasarısını gizlemeyeceğim.

12 Aslında siz, hepiniz gördünüz bunu, 2 Öyleyse ne diye boş boş konuşuyorsunuz?

13 ‹‹Kötünün Tanrıdan alacağı pay, 2 Zorbanın Her Şeye Gücü Yetenden alacağı miras şudur:

14 Çocukları ne kadar çok olursa olsun, kılıçla öldürülecek, 2 Soyu yeterince ekmek bulamayacaktır.

15 Sağ kalanlar hastalıktan ölüp gömülecek, 2 Dul karıları ağlamayacaktır.

16 Kötü insan kum gibi gümüş yığsa, 2 Yığınla giysi biriktirse,

17 Onun biriktirdiğini doğru insan giyecek, 2 Gümüşü suçsuz paylaşacak.

18 Evini güve kozası gibi inşa eder, 2 Bekçinin kurduğu çardak gibi.

19 Zengin olarak yatar, ama bu öyle sürmez, 2 Gözlerini açtığında hepsi yok olup gitmiştir.

20 Dehşet onu sel gibi basar, 2 Kasırga gece kapar götürür.

21 Doğu rüzgarı onu uçurup götürür, 2 Yerinden silip süpürür.

22 Acımasızca üzerine eser, 2 Elinden kaçmaya çalışırken.

23 Onunla alay ederek el çırpar, 2 Yerinden ıslık çalar.›› sözleridir.

1 De novo prosseguiu Jó o seu discurso e disse:

2 Pela vida de Deus, que me tirou o direito, E do Todo-poderoso, que me amargurou a alma

3 (Pois ainda está em mim a minha vida, E o sopro de Deus no meu nariz);

4 Os meus lábios não falam a injustiça, Nem a minha língua profere o engano.

5 Não permita Deus que eu vos dê razão: Até que eu morra, não apartarei de mim a minha integridade.

6 À minha justiça me apegarei, e não a largarei; Não reprova o meu coração dia algum da minha vida.

7 Seja como iníquo o meu inimigo, E como injusto aquele que se levanta contra mim.

8 Pois qual é a esperança do ímpio quando Deus o corta, Quando lhe arrebata a alma?

9 Acaso ouvirá Deus o clamor, Quando lhe sobrevier a tribulação?

10 Deleitar-se-á no Todo-poderoso, E invocará a Deus em todo o tempo?

11 Ensinar-vos-ei acerca das obras de Deus, E não ocultarei a mente do Todo-poderoso.

12 Eis que todos vós o conheceis. Por que, pois, vos entregais a juízos falsos?

13 Esta é a porção do iníquo da parte de Deus, E a herança que os opressores recebem do Todo-poderoso.

14 Se seus filhos se multiplicarem, multiplicam-se para a espada; A sua prole não se fartará de pão.

15 Os que ficarem deles, na peste serão sepultados, E as suas viúvas não chorarão.

16 Embora amontoe ele prata como pó, E aparelhe vestidos como barro;

17 Ele pode aparelhá-los, mas o justo os vestirá, E o inocente repartirá a prata.

18 Edifica a sua casa como a traça, E como a choça que o vigia faz.

19 Deita-se rico, porém não será recolhido à sepultura; Abre os seus olhos, e já não é.

20 Pavores o alcançam como águas, De noite o arrebata a tempestade.

21 O vento oriental leva-o, e ele se vai, E varre-o do seu lugar.

22 Pois Deus atirará contra ele, e não o poupará a ele Que quer fugir da sua mão a toda a pressa.

23 Os homens baterão palmas à sua queda, E o afugentarão com assobios.