1 Ey Tanrı, neden bizi sonsuza dek reddettin? 2 Niçin otlağının koyunlarına karşı öfken tütmekte?
2 Anımsa geçmişte sahiplendiğin topluluğu, 2 Kendi halkın olsun diye kurtardığın oymağı 2 Ve üzerine konut kurduğun Siyon Dağını.
3 Yönelt adımlarını şu onarılmaz yıkıntılara doğru, 2 Düşman kutsal yerdeki her şeyi yıktı.
4 Düşmanların bizimle buluştuğun yerde kükredi, 2 Zafer simgesi olarak kendi bayraklarını dikti.
5 Gür bir ormana 2 Baltayla dalar gibiydiler.
6 Baltayla, balyozla kırdılar, 2 Bütün oymaları.
7 Ateşe verdiler tapınağını, 2 Yerle bir edip kutsallığını bozdular 2 Adının yaşadığı konutun.
8 İçlerinden, ‹‹Hepsini ezelim!›› dediler. 2 Ülkede Tanrıyla buluşma yerlerinin tümünü yaktılar.
9 Artık kutsal simgelerimizi görmüyoruz, 2 Peygamberler de yok oldu, 2 İçimizden kimse bilmiyor ne zamana dek...
10 Ey Tanrı, ne zamana dek düşman sana sövecek, 2 Hasmın senin adını hor görecek?
11 Niçin geri çekiyorsun elini? 2 Çıkar sağ elini bağrından, yok et onları!
12 Ama geçmişten bu yana kralım sensin, ey Tanrı, 2 Yeryüzünde kurtuluş sağladın.
13 Gücünle denizi yardın, 2 Canavarların kafasını sularda parçaladın.
14 Livyatanın başlarını ezdin, 2 Çölde yaşayanlara onu yem ettin.
15 Kaynaklar, dereler fışkırttın, 2 Sürekli akan ırmakları kuruttun.
16 Gün senindir, gece de senin, 2 Ay ve güneşi sen yerleştirdin, kastediyor.
17 Yeryüzünün bütün sınırlarını sen saptadın, 2 Yazı da kışı da yaratan sensin.
18 Anımsa, ya RAB, düşmanın sana nasıl sövdüğünü, 2 Akılsız bir halkın, adını nasıl hor gördüğünü.
19 Canavara teslim etme kumrunun canını, 2 Asla unutma düşkün kullarının yaşamını.
20 Yaptığın antlaşmayı gözönüne al, 2 Çünkü ülkenin her karanlık köşesi 2 Zorbaların inleriyle dolmuş.
21 Düşkünler boynu bükük geri çevrilmesin, 2 Mazlumlar, yoksullar adına övgüler dizsin.
22 Kalk, ey Tanrı, davanı savun! 2 Anımsa akılsızların gün boyu sana nasıl sövdüğünü!
23 Unutma hasımlarının yaygarasını, 2 Sana başkaldıranların durmadan yükselen patırtısını!
1 Ó Deus, por que nos rejeitas para sempre? Por que se acende a tua ira contra as ovelhas do teu pasto?
2 Lembra-te da tua congregação que desde a antigüidade adquiriste. Que remiste para ser a tribo da tua herança; E do monte Sião, no qual tens habitado.
3 Dirige os teus passos para as perpétuas ruínas, Para todo o mal que o inimigo tem feito no santuário.
4 Os teus adversários bramiram no meio da tua assembléia, Puseram por sinais as suas próprias insígnias.
5 Pareciam homens que de machados alçados Rompem através de espessa mata de árvores.
6 Agora a esses lavores de escultura à uma Eles os estão despedaçando a machado e martelos.
7 Deitaram fogo ao teu santuário; Profanaram, derrubando-a até o chão, a morada do teu nome.
8 Disseram no seu coração: Acabemos com eles de uma vez; Incendiaram todas as casas de Deus na terra.
9 Os nossos símbolos, não os vemos; Não há mais profeta, Não há entre nós quem saiba até quando.
10 Até quando, ó Deus, ultrajará o adversário? Acaso blasfemará o inimigo o teu nome para sempre?
11 Por que retrais a tua mão, a tua destra? Tira-a do teu seio e dá cabo deles.
12 Todavia Deus é o meu rei desde a antigüidade, Obrando a salvação no meio da terra.
13 Foste tu o que pela tua força dividiste o mar; Esmigalhaste a cabeça dos monstros marinhos sobre as águas.
14 Foste tu o que despedaçaste as cabeças do leviatã, E o deste por comida aos habitantes do deserto.
15 Foste tu o que abriste fontes e torrentes; Tu o que fizeste secar rios perenes.
16 Teu é o dia, também tua é a noite: Tu formaste a luz e o sol.
17 Foste tu o que determinaste todos os limites da terra; O verão e o inverno, tu os fizeste.
18 Lembra-te disto, de como o inimigo tem ultrajado a Jeová, E de como um povo insensato tem blasfemado o teu nome.
19 Não entregues a alma da tua rola a feras, Não te olvides para sempre da vida dos teus aflitos.
20 Considera tu a tua aliança, Pois os lugares tenebrosos da terra estão cheios das moradas de violência.
21 Não volte envergonhado o oprimido; Louvem o teu nome o aflito e o necessitado.
22 Levanta-te, ó Deus, pleiteia a tua própria causa; Lembra-te de como o insensato te ultraja continuamente.
23 Não te esqueças da gritaria dos teus adversários; O túmulto dos que se levantam contra ti sobe continuamente.