1 Sonunda Eyüp ağzını açtı ve doğduğu güne lanet edip şöyle dedi:
3 ‹‹Doğduğum gün yok olsun, 2 ‹Bir oğul doğdu› denen gece yok olsun!
4 Karanlığa bürünsün o gün, 2 Yüce Tanrı onunla ilgilenmesin, 2 Üzerine ışık doğmasın.
5 Karanlık ve ölüm gölgesi sahip çıksın o güne, 2 Bulut çöksün üzerine; 2 Işığını karanlık söndürsün.
6 Zifiri karanlık yutsun o geceyi, 2 Yılın günleri arasında sayılmasın, 2 Aylardan hiçbirine girmesin.
7 Kısır olsun o gece, 2 Sevinç sesi duyulmasın içinde.
8 Günleri lanetleyenler, 2 Livyatanı uyandırmaya hazır olanlar, 2 O günü lanetlesin.
9 Akşamının yıldızları kararsın, 2 Boş yere aydınlığı beklesin, 2 Tan atışını görmesin.
10 Çünkü sıkıntı yüzü görmemem için 2 Anamın rahminin kapılarını üstüme kapamadı.
11 ‹‹Neden doğarken ölmedim, 2 Rahimden çıkarken son soluğumu vermedim?
12 Neden beni dizler, 2 Emeyim diye memeler karşıladı?
13 Çünkü şimdi huzur içinde yatmış, 2 Uyuyup dinlenmiş olurdum;
14 Yaptırdıkları kentler şimdi viran olan 2 Dünya kralları ve danışmanlarıyla birlikte,
15 Evlerini gümüşle dolduran 2 Altın sahibi önderlerle birlikte.
16 Neden düşük bir çocuk gibi, 2 Gün yüzü görmemiş yavrular gibi toprağa gömülmedim?
17 Orada kötüler kargaşayı bırakır, 2 Yorgunlar rahat eder.
18 Tutsaklar huzur içinde yaşar, 2 Angaryacının sesini duymazlar.
19 Küçük de büyük de oradadır, 2 Köle efendisinden özgürdür.
20 ‹‹Niçin sıkıntı çekenlere ışık, 2 Acı içindekilere yaşam verilir?
21 Oysa onlar gelmeyen ölümü özler, 2 Onu define arar gibi ararlar;
22 Mezara kavuşunca 2 Neşeden coşar, sevinç bulurlar.
23 Neden yaşam verilir nereye gideceğini bilmeyen insana, 2 Çevresini Tanrının çitle çevirdiği kişiye?
24 Çünkü iniltim ekmekten önce geliyor, 2 Su gibi dökülmekte feryadım.
25 Korktuğum, 2 Çekindiğim başıma geldi.
26 Huzur yok, sükûnet yok, rahat yok, 2 Yalnız kargaşa var.››
1 After this hath Job opened his mouth, and revileth his day.
2 And Job answereth and saith: --
3 Let the day perish in which I am born, And the night that hath said: `A man-child hath been conceived.`
4 That day -- let it be darkness, Let not God require it from above, Nor let light shine upon it.
5 Let darkness and death-shade redeem it, Let a cloud tabernacle upon it, Let them terrify it as the most bitter of days.
6 That night -- let thick darkness take it, Let it not be united to days of the year, Into the number of months let it not come.
7 Lo! that night -- let it be gloomy, Let no singing come into it.
8 Let the cursers of day mark it, Who are ready to wake up Leviathan.
9 Let the stars of its twilight be dark, Let it wait for light, and there is none, And let it not look on the eyelids of the dawn.
10 Because it hath not shut the doors Of the womb that was mine! And hide misery from mine eyes.
11 Why from the womb do I not die? From the belly I have come forth and gasp!
12 Wherefore have knees been before me? And what [are] breasts, that I suck?
13 For now, I have lain down, and am quiet, I have slept -- then there is rest to me,
14 With kings and counsellors of earth, These building wastes for themselves.
15 Or with princes -- they have gold, They are filling their houses [with] silver.
16 (Or as a hidden abortion I am not, As infants -- they have not seen light.)
17 There the wicked have ceased troubling, And there rest do the wearied in power.
18 Together prisoners have been at ease, They have not heard the voice of an exactor,
19 Small and great [are] there the same. And a servant [is] free from his lord.
20 Why giveth He to the miserable light, and life to the bitter soul?
21 Who are waiting for death, and it is not, And they seek it above hid treasures.
22 Who are glad -- unto joy, They rejoice when they find a grave.
23 To a man whose way hath been hidden, And whom God doth shut up?
24 For before my food, my sighing cometh, And poured out as waters [are] my roarings.
25 For a fear I feared and it meeteth me, And what I was afraid of doth come to me.
26 I was not safe -- nor was I quiet -- Nor was I at rest -- and trouble cometh!