1 Sonunda Eyüp ağzını açtı ve doğduğu güne lanet edip şöyle dedi:
3 ‹‹Doğduğum gün yok olsun, 2 ‹Bir oğul doğdu› denen gece yok olsun!
4 Karanlığa bürünsün o gün, 2 Yüce Tanrı onunla ilgilenmesin, 2 Üzerine ışık doğmasın.
5 Karanlık ve ölüm gölgesi sahip çıksın o güne, 2 Bulut çöksün üzerine; 2 Işığını karanlık söndürsün.
6 Zifiri karanlık yutsun o geceyi, 2 Yılın günleri arasında sayılmasın, 2 Aylardan hiçbirine girmesin.
7 Kısır olsun o gece, 2 Sevinç sesi duyulmasın içinde.
8 Günleri lanetleyenler, 2 Livyatanı uyandırmaya hazır olanlar, 2 O günü lanetlesin.
9 Akşamının yıldızları kararsın, 2 Boş yere aydınlığı beklesin, 2 Tan atışını görmesin.
10 Çünkü sıkıntı yüzü görmemem için 2 Anamın rahminin kapılarını üstüme kapamadı.
11 ‹‹Neden doğarken ölmedim, 2 Rahimden çıkarken son soluğumu vermedim?
12 Neden beni dizler, 2 Emeyim diye memeler karşıladı?
13 Çünkü şimdi huzur içinde yatmış, 2 Uyuyup dinlenmiş olurdum;
14 Yaptırdıkları kentler şimdi viran olan 2 Dünya kralları ve danışmanlarıyla birlikte,
15 Evlerini gümüşle dolduran 2 Altın sahibi önderlerle birlikte.
16 Neden düşük bir çocuk gibi, 2 Gün yüzü görmemiş yavrular gibi toprağa gömülmedim?
17 Orada kötüler kargaşayı bırakır, 2 Yorgunlar rahat eder.
18 Tutsaklar huzur içinde yaşar, 2 Angaryacının sesini duymazlar.
19 Küçük de büyük de oradadır, 2 Köle efendisinden özgürdür.
20 ‹‹Niçin sıkıntı çekenlere ışık, 2 Acı içindekilere yaşam verilir?
21 Oysa onlar gelmeyen ölümü özler, 2 Onu define arar gibi ararlar;
22 Mezara kavuşunca 2 Neşeden coşar, sevinç bulurlar.
23 Neden yaşam verilir nereye gideceğini bilmeyen insana, 2 Çevresini Tanrının çitle çevirdiği kişiye?
24 Çünkü iniltim ekmekten önce geliyor, 2 Su gibi dökülmekte feryadım.
25 Korktuğum, 2 Çekindiğim başıma geldi.
26 Huzur yok, sükûnet yok, rahat yok, 2 Yalnız kargaşa var.››