1 And Job again took up the word and said,

2 If only I might again be as I was in the months which are past, in the days when God was watching over me!

3 When his light was shining over my head, and when I went through the dark by his light.

4 As I was in my flowering years, when my tent was covered by the hand of God;

5 While the Ruler of all was still with me, and my children were round me;

6 When my steps were washed with milk, and rivers of oil were flowing out of the rock for me.

7 When I went out of my door to go up to the town, and took my seat in the public place,

8 The young men saw me, and went away, and the old men got up from their seats;

9 The rulers kept quiet, and put their hands on their mouths;

10 The chiefs kept back their words, and their tongues were joined to the roofs of their mouths.

11 For when it came to their ears, men said that I was truly happy; and when their eyes saw, they gave witness to me;

12 For I was a saviour to the poor when he was crying for help, to the child with no father, and to him who had no supporter.

13 The blessing of him who was near to destruction came on me, and I put a song of joy into the widow's heart.

14 I put on righteousness as my clothing, and was full of it; right decisions were to me a robe and a head-dress.

15 I was eyes to the blind, and feet to him who had no power of walking.

16 I was a father to the poor, searching out the cause of him who was strange to me.

17 By me the great teeth of the evil-doer were broken, and I made him give up what he had violently taken away.

18 Then I said, I will come to my end with my children round me, my days will be as the sand in number;

19 My root will be open to the waters, and the night mist will be on my branches,

20 My glory will be ever new, and my bow will be readily bent in my hand.

21 Men gave ear to me, waiting and keeping quiet for my suggestions.

22 After I had said what was in my mind, they were quiet and let my words go deep into their hearts;

23 They were waiting for me as for the rain, opening their mouths wide as for the spring rains.

24 I was laughing at them when they had no hope, and the light of my face was never clouded by their fear.

25 I took my place as a chief, guiding them on their way, and I was as a king among his army. ...

1 Kaj plue Ijob parolis siajn sentencojn, kaj diris:

2 Ho, se estus al mi tiel, kiel en la antaŭaj monatoj, Kiel en la tempo, kiam Dio min gardis;

3 Kiam Lia lumilo lumis super mia kapo; Kaj sub Lia lumo mi povis iri en mallumo;

4 Kiel estis al mi en la tagoj de mia juneco, Kiam la ŝirmado de Dio estis super mia tendo;

5 Kiam la Plejpotenculo estis ankoraŭ kun mi, Kaj ĉirkaŭ mi estis miaj infanoj;

6 Kiam miaj paŝoj laviĝadis en butero, Kaj la roko verŝadis al mi fluojn da oleo!

7 Kiam mi eliris el la pordego al la urbo Kaj aranĝis al mi sidon sur la placo,

8 Vidis min junuloj kaj kaŝis sin, Kaj maljunuloj leviĝis kaj staris;

9 Eminentuloj ĉesis paroli Kaj metis la manon sur sian buŝon;

10 La voĉo de altranguloj sin kaŝis, Kaj ilia lango algluiĝis al ilia palato.

11 Kiam orelo aŭdis, ĝi nomis min feliĉa; Kiam okulo vidis, ĝi gloris min;

12 Ĉar mi savadis kriantan malriĉulon, Kaj orfon, kiu ne havis helpanton.

13 Beno de pereanto venadis sur min, Kaj la koro de vidvino estis ĝojigata de mi.

14 Virteco estis mia vesto, Kaj mia justeco vestis min kiel mantelo kaj kapornamo.

15 Mi estis okuloj por la blindulo, Kaj piedoj por la lamulo;

16 Mi estis patro por la malriĉuloj, Kaj juĝan aferon de homoj nekonataj mi esploradis;

17 Mi rompadis la makzelojn al maljustulo, Kaj el liaj dentoj mi elŝiradis la kaptitaĵon.

18 Kaj mi pensis:En mia nesto mi mortos, Kaj grandnombraj kiel sablo estos miaj tagoj;

19 Mia radiko estas malkovrita por la akvo, Kaj roso noktas sur miaj branĉoj.

20 Mia gloro estas ĉiam nova, Kaj mia pafarko ĉiam refortiĝas en mia mano.

21 Oni aŭskultadis min kaj atendadis, Kaj silentadis, kiam mi donadis konsilojn.

22 Post miaj vortoj oni ne plu parolis; Kaj miaj vortoj gutadis sur ilin.

23 Oni atendadis min kiel la pluvon, Kaj malfermadis sian buŝon, kiel por malfrua pluvo.

24 Se mi iam ridis al ili, ili ne kredis tion; Kaj la lumo de mia vizaĝo ne falis.

25 Kiam mi iris al ili, mi sidis sur la ĉefa loko; Mi loĝis kiel reĝo inter taĉmentoj, Kiel konsolanto de funebruloj.