1 Let the Lord be praised. O give praise to the Lord, for he is good: for his mercy is unchanging for ever.

2 Who is able to give an account of the great acts of the Lord, or to make clear all his praise?

3 Happy are they whose decisions are upright, and he who does righteousness at all times.

4 Keep me in mind, O Lord, when you are good to your people; O let your salvation come to me;

5 So that I may see the well-being of the people of your selection, and have a part in the joy of your nation, and take pride in your heritage.

6 We are sinners like our fathers, we have done wrong, our acts are evil.

7 Our fathers did not give thought to your wonders in Egypt; they did not keep in memory the great number of your mercies, but gave you cause for wrath at the sea, even at the Red Sea.

8 But he was their saviour because of his name, so that men might see his great power.

9 By his word the Red Sea was made dry: and he took them through the deep waters as through the waste land.

10 And he took them safely out of the hands of their haters, and kept them from the attacks of those who were against them.

11 And the waters went over their haters; all of them came to an end.

12 Then they had faith in his words; they gave him songs of praise.

13 But their memory of his works was short; not waiting to be guided by him,

14 They gave way to their evil desires in the waste land, and put God to the test in the dry places.

15 And he gave them their request, but sent a wasting disease into their souls.

16 They were full of envy against Moses among the tents, and against Aaron, the holy one of the Lord.

17 The earth opening put an end to Dathan, covering up Abiram and his band.

18 And a fire was lighted among their tents; the sinners were burned up by the flames.

19 They made a young ox in Horeb, and gave worship to an image of gold.

20 And their glory was changed into the image of an ox, whose food is grass.

21 They had no memory of God their saviour, who had done great things in Egypt;

22 Works of wonder in the land of Ham, and things of fear by the Red Sea.

23 And he was purposing to put an end to them if Moses, his special servant, had not gone up before him, between him and his people, turning back his wrath, to keep them from destruction.

24 They were disgusted with the good land; they had no belief in his word;

25 Talking against him secretly in their tents, they did not give ear to the voice of the Lord.

26 So he made an oath against them, to put an end to them in the waste land:

27 That their children might be mixed among the nations, and sent away into other lands.

28 And they were joined to Baal-peor, and took part in the offerings to the dead.

29 So they made him angry by their behaviour; and he sent disease on them.

30 Then Phinehas got up, and made prayer for them; and the disease went no farther.

31 And all the generations coming after him kept the memory of his righteousness for ever.

32 They made God angry again at the waters of Meribah, so that Moses was troubled because of them;

33 For they made his spirit bitter, and he said unwise things.

34 They did not put an end to the peoples, as the Lord had said;

35 But they were joined to the nations, learning their works.

36 And they gave worship to images; which were a danger to them:

37 They even made offerings of their sons and their daughters to evil spirits,

38 And gave the blood of their sons and their daughters who had done no wrong, offering them to the images of Canaan; and the land was made unclean with blood.

39 So they became unclean through their works, going after their evil desires.

40 Then the wrath of the Lord was burning against his people, and he was angry with his heritage.

41 And he gave them into the hands of the nations; and they were ruled by their haters.

42 By them they were crushed, and made low under their hands.

43 Again and again he made them free; but their hearts were turned against his purpose, and they were overcome by their sins.

44 But when their cry came to his ears, he had pity on their trouble:

45 And kept in mind his agreement with them, and in his great mercy gave them forgiveness.

46 He put pity into the hearts of those who made them prisoners.

47 Be our saviour, O Lord our God, and let us come back together from among the nations, so that we may give honour to your holy name, and have glory in your praise.

48 Praise be to the Lord God of Israel for ever and for ever; and let all the people say, So be it. Give praise to the Lord.

1 Haleluja! Gloru la Eternulon, ĉar Li estas bona; Ĉar eterna estas Lia boneco.

2 Kiu eldiros la potencon de la Eternulo, Aŭdigos Lian tutan gloron?

3 Bone estas al tiuj, kiuj observas justecon, Kiuj agas bone en ĉiu tempo.

4 Memoru min, ho Eternulo, pro favoro al Via popolo; Sendu al mi Vian savon,

5 Por ke mi vidu la bonstaton de Viaj elektitoj, Por ke mi ĝoju kun la ĝojo de Via popolo, Por ke mi triumfu kun Via heredo.

6 Ni pekis kune kun niaj patroj, Ni malbonagis, ni malvirtis.

7 Niaj patroj en Egiptujo ne komprenis Viajn miraklojn, Ne memoris Vian grandan bonecon; Kaj ili ribelis apud la maro, apud la Ruĝa Maro.

8 Sed Li savis ilin pro Sia nomo, Por montri Sian potencon.

9 Kaj Li ekkriis al la Ruĝa Maro, kaj ĝi elsekiĝis; Kaj Li kondukis ilin tra la abismoj, kiel tra la dezerto.

10 Kaj Li savis ilin el la mano de la malamanto, Kaj Li liberigis ilin en la mano de la malamiko.

11 Kaj la akvo kovris iliajn kontraŭulojn; Eĉ unu el ili ne restis.

12 Tiam ili ekkredis al Liaj vortoj, Ili ekkantis Lian gloron.

13 Sed baldaŭ ili forgesis Liajn farojn, Ili ne fidis Lian konsilon.

14 Ili fordonis sin al siaj kapricoj en la dezerto, Kaj ili incitis Dion en la stepo.

15 Kaj Li plenumis ilian deziron, Sed Li sendis pereon al iliaj animoj.

16 Ili enviis Moseon en la tendaro, Aaronon, sanktulon de la Eternulo.

17 Malfermiĝis la tero kaj englutis Datanon, Kaj kovris la anaron de Abiram.

18 Kaj ekbrulis fajro en ilia anaro, Flamo forbruligis la malvirtulojn.

19 Ili faris bovidon ĉe Ĥoreb, Kaj adorkliniĝis antaŭ fandaĵo.

20 Ili ŝanĝis sian honoron En bildon de bovo, kiu manĝas herbon.

21 Ili forgesis Dion, sian savanton, Kiu faris grandajn farojn en Egiptujo,

22 Miraklojn en la lando de Ĥam, Timindaĵojn apud la Ruĝa Maro.

23 Kaj Li decidis ekstermi ilin; Sed Moseo, Lia elektito, stariĝis antaŭ Li ĉe la fendo, Por forklini Lian koleregon, ke Li ilin ne ekstermu.

24 Kaj ili malŝatis la dezirindan landon, Ili ne kredis al Lia vorto.

25 Ili murmuris en siaj tendoj, Kaj ne aŭskultis la voĉon de la Eternulo.

26 Tial Li ĵuris al ili per levo de Sia mano, Por faligi ilin en la dezerto,

27 Kaj por disfaligi ilian semon inter la popoloj, Kaj disĵeti ilin en la landojn.

28 Kaj ili aliĝis al Baal-Peor, Kaj manĝis oferricevojn de malvivuloj.

29 Kaj ili kolerigis Lin per siaj faroj; Kaj disvastiĝis inter ili epidemio.

30 Kaj stariĝis Pineĥas kaj aranĝis juĝon; Kaj la epidemio haltis.

31 Kaj tio estas kalkulita al li kiel bonfaro, Por ĉiuj generacioj kaj eterne.

32 Kaj ili kolerigis Lin ĉe la akvo de Meriba, Kaj pro ili fariĝis malbono al Moseo;

33 Ĉar ili maldolĉigis lian spiriton, Kaj li eldiris ion nepripensitan per sia buŝo.

34 Ili ne ekstermis la popolojn, Pri kiuj diris al ili la Eternulo;

35 Sed ili miksiĝis kun la popoloj Kaj lernis iliajn farojn;

36 Ili servis al iliaj idoloj, Kaj ĉi tiuj fariĝis reto por ili.

37 Kaj ili oferdonis siajn filojn kaj filinojn al demonoj;

38 Kaj ili verŝis senkulpan sangon, la sangon de siaj filoj kaj filinoj, Kiujn ili oferportis al la Kanaanaj idoloj; Kaj la tero malpuriĝis de sango.

39 Kaj ili malpuriĝis per siaj faroj, Kaj malĉastiĝis per siaj agoj.

40 Kaj ekflamis la kolero de la Eternulo kontraŭ Lia popolo, Kaj Li abomenis Sian heredon;

41 Kaj Li donis ilin en la manojn de idolanoj, Kaj iliaj malamantoj ekregis super ili.

42 Kaj premis ilin iliaj malamikoj, Kaj sub la manoj de ĉi tiuj ili humiliĝis.

43 Multajn fojojn Li ilin savis; Sed ili ribeladis per siaj entreprenoj, Kaj ili senfortiĝis pro sia krimeco.

44 Sed Li ekrigardis ilian suferon, Kiam Li aŭdis ilian kriadon;

45 Kaj Li rememoris Sian interligon kun ili, Kaj Li ekbedaŭris laŭ Sia granda favorkoreco;

46 Kaj Li aperigis kompaton por ili Ĉe ĉiuj iliaj malliberigintoj.

47 Savu nin, ho Eternulo, nia Dio, Kaj kolektu nin el inter la popoloj, Por glori Vian sanktan nomon, Por triumfi pro Via gloro.

48 Glorata estu la Eternulo, Dio de Izrael, de eterne ĝis eterne. Kaj la tuta popolo diru:Amen. Haleluja!