1 Niemand is zo koen, dat hij hem opwekken zou; wie is dan hij, die zich voor Mijn aangezicht stellen zou?

2 Wie heeft Mij voorgekomen, dat Ik hem zou vergelden? Wat onder den gansen hemel is, is het Mijne.

3 Ik zal zijn leden niet verzwijgen, noch het verhaal zijner sterkte, noch de bevalligheid zijner gestaltenis.

4 Wie zou het opperste zijns kleeds ontdekken? Wie zou met zijn dubbelen breidel hem aankomen?

5 Wie zou de deuren zijns aangezichts opendoen? Rondom zijn tanden is verschrikking.

6 Zeer uitnemend zijn zijn sterke schilden, elkeen gesloten als met een nauwdrukkend zegel.

7 Het een is zo na aan het andere, dat de wind daar niet kan tussen komen.

8 Zij kleven aan elkander, zij vatten zich samen, dat zij zich niet scheiden.

9 Elk een zijner niezingen doet een licht schijnen; en zijn ogen zijn als de oogleden des dageraads.

10 Uit zijn mond gaan fakkelen, vurige vonken raken er uit.

11 Uit zijn neusgaten komt rook voort, als uit een ziedende pot en ruimen ketel.

12 Zijn adem zou kolen doen vlammen, en een vlam komt uit zijn mond voort.

13 In zijn hals herbergt de sterkte; voor hem springt zelfs de droefheid van vreugde op.

14 De stukken van zijn vlees kleven samen; elkeen is vast in hem, het wordt niet bewogen.

15 Zijn hart is vast gelijk een steen; ja, vast gelijk een deel van den ondersten molensteen.

16 Van zijn verheffen schromen de sterken; om zijner doorbrekingen wille ontzondigen zij zich.

17 Raakt hem iemand met het zwaard, dat zal niet bestaan, spies, schicht noch pantsier.

18 Hij acht het ijzer voor stro, en het staal voor verrot hout.

19 De pijl zal hem niet doen vlieden, de slingerstenen worden hem in stoppelen veranderd.

20 De werpstenen worden van hem geacht als stoppelen, en hij belacht de drilling der lans.

21 Onder hem zijn scherpe scherven; hij spreidt zich op het puntachtige, als op slijk.

22 Hij doet de diepte zieden gelijk een pot; hij stelt de zee als een apothekerskokerij.

23 Achter zich verlicht hij het pad; men zou den afgrond voor grijzigheid houden.

24 Op de aarde is niets met hem te vergelijken, die gemaakt is om zonder schrik te wezen.

25 Hij aanziet alles, wat hoog is, hij is een koning over alle jonge hoogmoedige dieren.

26

27

28

29

30

31

32

33

34

1 Canst thou draw out leviathan with a fishhook?

Or press down his tongue with a cord?

2 Canst thou put a rope into his nose?

Or pierce his jaw through with a hook?

3 Will he make many supplications unto thee?

Or will he speak soft words unto thee?

4 Will he make a covenant with thee,

That thou shouldest take him for a servant for ever?

5 Wilt thou play with him as with a bird?

Or wilt thou bind him for thy maidens?

6 Will the bands of fishermen make traffic of him?

Will they part him among the merchants?

7 Canst thou fill his skin with barbed irons,

Or his head with fish-spears?

8 Lay thy hand upon him;

Remember the battle, and do so no more.

9 Behold, the hope of him is in vain:

Will not one be cast down even at the sight of him?

10 None is so fierce that he dare stir him up;

Who then is he that can stand before me?

11 Who hath first given unto me, that I should repay him?

Whatsoever is under the whole heaven is mine.

12 I will not keep silence concerning his limbs,

Nor his mighty strength, nor his goodly frame.

13 Who can strip off his outer garment?

Who shall come within his jaws?

14 Who can open the doors of his face?

Round about his teeth is terror.

15 His strong scales are his pride,

Shut up together as with a close seal.

16 One is so near to another,

That no air can come between them.

17 They are joined one to another;

They stick together, so that they cannot be sundered.

18 His sneezings flash forth light,

And his eyes are like the eyelids of the morning.

19 Out of his mouth go burning torches,

And sparks of fire leap forth.

20 Out of his nostrils a smoke goeth,

As of a boiling pot and burning rushes.

21 His breath kindleth coals,

And a flame goeth forth from his mouth.

22 In his neck abideth strength,

And terror danceth before him.

23 The flakes of his flesh are joined together:

They are firm upon him; they cannot be moved.

24 His heart is as firm as a stone;

Yea, firm as the nether millstone.

25 When he raiseth himself up, the mighty are afraid:

By reason of consternation they are beside themselves.

26 If one lay at him with the sword, it cannot avail;

Nor the spear, the dart, nor the pointed shaft.

27 He counteth iron as straw,

And brass as rotten wood.

28 The arrow cannot make him flee:

Sling-stones are turned with him into stubble.

29 Clubs are counted as stubble:

He laugheth at the rushing of the javelin.

30 His underparts are like sharp potsherds:

He spreadeth as it were a threshing-wain upon the mire.

31 He maketh the deep to boil like a pot:

He maketh the sea like a pot of ointment.

32 He maketh a path to shine after him;

One would think the deep to be hoary.

33 Upon earth there is not his like,

That is made without fear.

34 He beholdeth everything that is high:

He is king over all the sons of pride.