1 Maar Job antwoordde en zeide:

2 Waarlijk, ik weet, dat het zo is; want hoe zou de mens rechtvaardig zijn bij God?

3 Zo Hij lust heeft, om met hem te twisten, niet een uit duizend zal hij Hem beantwoorden.

4 Hij is wijs van hart, en sterk van kracht; wie heeft zich tegen Hem verhard, en vrede gehad?

5 Die de bergen verzet, dat zij het niet gewaar worden, Die ze omkeert in Zijn toorn;

6 Die de aarde beweegt uit haar plaats, dat haar pilaren schudden;

7 Die de zon gebiedt, en zij gaat niet op; en verzegelt de sterren;

8 Die alleen de hemelen uitbreidt, en treedt op de hoogten der zee;

9 Die den Wagen maakt, den Orion, en het Zevengesternte, en de binnenkameren van het Zuiden;

10 Die grote dingen doet, die men niet doorzoeken kan; en wonderen, die men niet tellen kan.

11 Zie, Hij zal voor mij henengaan, en ik zal Hem niet zien; en Hij zal voorbijgaan, en ik zal Hem niet merken.

12 Zie, Hij zal roven, wie zal het Hem doen wedergeven? Wie zal tot Hem zeggen: Wat doet Gij?

13 God zal Zijn toorn niet afkeren; onder Hem worden gebogen de hovaardige helpers.

14 Hoeveel te min zal ik Hem antwoorden, en mijn woorden uitkiezen tegen Hem?

15 Denwelken ik, zo ik rechtvaardig ware, niet zou antwoorden; mijn Rechter zal ik om genade bidden.

16 Indien ik roep, en Hij mij antwoordt; ik zal niet geloven, dat Hij mijn stem ter ore genomen heeft.

17 Want Hij vermorzelt mij door een onweder, en vermenigvuldigt mijn wonden zonder oorzaak.

18 Hij laat mij niet toe mijn adem te verhalen; maar Hij verzadigt mij met bitterheden.

19 Zo het aan de kracht komt, zie, Hij is sterk; en zo het aan het recht komt, wie zal mij dagvaarden?

20 Zo ik mij rechtvaardig, mijn mond zal mij verdoemen; ben ik oprecht, Hij zal mij toch verkeerd verklaren.

21 Ben ik oprecht, zo acht ik toch mijn ziel niet; ik versmaad mijn leven.

22 Dat is een ding, daarom zeg ik: Den oprechte en den goddeloze verdoet Hij.

23 Als de gesel haastelijk doodt, bespot Hij de verzoeking der onschuldigen.

24 De aarde wordt gegeven in de hand des goddelozen; Hij overdekt het aangezicht harer rechteren; zo niet, wie is Hij dan?

25 En mijn dagen zijn lichter geweest dan een loper; zij zijn weggevloden, zij hebben het goede niet gezien.

26 Zij zijn voorbijgevaren met jachtschepen; gelijk een arend naar het aas toevliegt.

27 Indien mijn zeggen is: Ik zal mijn klacht vergeten, en ik zal mijn gebaar laten varen, en mij verkwikken;

28 Zo schroom ik voor al mijn smarten; ik weet, dat Gij mij niet onschuldig zult houden.

29 Ik zal toch goddeloos zijn; waarom dan zal ik ijdellijk arbeiden?

30 Indien ik mij wasse met sneeuwwater, en mijn handen zuivere met zeep;

31 Dan zult Gij mij in de gracht induiken, en mijn klederen zullen van mij gruwen.

32 Want Hij is niet een man, als ik, dien ik antwoorden zou, zo wij te zamen in het gericht kwamen.

33 Er is geen scheidsman tussen ons, die zijn hand op ons beiden leggen mocht.

34 Dat Hij van op mij Zijn roede wegdoe, en dat Zijn verschrikking mij niet verbaasd make;

35 Zo zal ik spreken, en Hem niet vrezen; want zodanig ben ik niet bij mij.

1 Then Job answered and said,

2 Of a truth I know that it is so:

But how can man be just with God?

3 If he be pleased to contend with him,

He cannot answer him one of a thousand.

4 He is wise in heart, and mighty in strength:

Who hath hardened himself against him, and prospered?—

5 Him that removeth the mountains, and they know it not,

When he overturneth them in his anger;

6 That shaketh the earth out of its place,

And the pillars thereof tremble;

7 That commandeth the sun, and it riseth not,

And sealeth up the stars;

8 That alone stretcheth out the heavens,

And treadeth upon the waves of the sea;

9 That maketh the Bear, Orion, and the Pleiades,

And the chambers of the south;

10 That doeth great things past finding out,

Yea, marvellous things without number.

11 Lo, he goeth by me, and I see him not:

He passeth on also, but I perceive him not.

12 Behold, he seizeth the prey, who can hinder him?

Who will say unto him, What doest thou?

13 God will not withdraw his anger;

The helpers of Rahab do stoop under him.

14 How much less shall I answer him,

And choose out my words to reason with him?

15 Whom, though I were righteous, yet would I not answer;

I would make supplication to my judge.

16 If I had called, and he had answered me,

Yet would I not believe that he hearkened unto my voice.

17 For he breaketh me with a tempest,

And multiplieth my wounds without cause.

18 He will not suffer me to take my breath,

But filleth me with bitterness.

19 If we speak of strength, lo, he is mighty!

And if of justice, Who, saith he, will summon me?

20 Though I be righteous, mine own mouth shall condemn me:

Though I be perfect, it shall prove me perverse.

21 I am perfect; I regard not myself;

I despise my life.

22 It is all one; therefore I say,

He destroyeth the perfect and the wicked.

23 If the scourge slay suddenly,

He will mock at the trial of the innocent.

24 The earth is given into the hand of the wicked;

He covereth the faces of the judges thereof:

If it be not he, who then is it?

25 Now my days are swifter than a post:

They flee away, they see no good.

26 They are passed away as the swift ships;

As the eagle that swoopeth on the prey.

27 If I say, I will forget my complaint,

I will put off my sad countenance, and be of good cheer;

28 I am afraid of all my sorrows,

I know that thou wilt not hold me innocent.

29 I shall be condemned;

Why then do I labor in vain?

30 If I wash myself with snow water,

And make my hands never so clean;

31 Yet wilt thou plunge me in the ditch,

And mine own clothes shall abhor me.

32 For he is not a man, as I am, that I should answer him,

That we should come together in judgment.

33 There is no umpire betwixt us,

That might lay his hand upon us both.

34 Let him take his rod away from me,

And let not his terror make me afraid:

35 Then would I speak, and not fear him;

For I am not so in myself.