1 Εν τη θλιψει μου εκραξα προς τον Κυριον, και εισηκουσε μου.

2 Κυριε, λυτρωσον την ψυχην μου απο χειλεων ψευδων, απο γλωσσης δολιας.

3 Τι θελει σοι δωσει η τι θελει σοι προσθεσει, η δολια γλωσσα;

4 Τα ηκονημενα βελη του δυνατου, μετα ανθρακων αρκευθου.

5 Ουαι εις εμε, διοτι παροικω εν Μεσεχ, κατοικω εν ταις σκηναις του Κηδαρ·

6 Πολυν καιρον κατωκησεν η ψυχη μου μετα των μισουντων την ειρηνην.

7 Εγω αγαπω την ειρηνην· αλλ' οταν ομιλω, αυτοι ετοιμαζονται δια πολεμον.

1 Eu clamo pelo Senhor na minha angústia, e ele me responde.

2 Senhor, livra-me dos lábios mentirosos e da língua traiçoeira!

3 O que ele lhe dará? Como lhe retribuirá, ó língua enganadora?

4 Ele a castigará com flechas afiadas de guerreiro, com brasas incandescentes de sândalo.

5 Ai de mim que vivo como estrangeiro em Meseque, que habito entre as tendas de Quedar!

6 Tenho vivido tempo demais entre os que odeiam a paz.

7 Sou um homem de paz; mas, ainda que eu fale de paz, eles só falam de guerra.