1 Mon souffle se perd, Mes jours s'éteignent, Le sépulcre m'attend.

2 Je suis environné de moqueurs, Et mon oeil doit contempler leurs insultes.

3 Sois auprès de toi-même ma caution; Autrement, qui répondrait pour moi?

4 Car tu as fermé leur coeur à l'intelligence; Aussi ne les laisseras-tu pas triompher.

5 On invite ses amis au partage du butin, Et l'on a des enfants dont les yeux se consument.

6 Il m'a rendu la fable des peuples, Et ma personne est un objet de mépris.

7 Mon oeil est obscurci par la douleur; Tous mes membres sont comme une ombre.

8 Les hommes droits en sont stupéfaits, Et l'innocent se soulève contre l'impie.

9 Le juste néanmoins demeure ferme dans sa voie, Celui qui a les mains pures se fortifie de plus en plus.

10 Mais vous tous, revenez à vos mêmes discours, Et je ne trouverai pas un sage parmi vous.

11 Quoi! mes jours sont passés, mes projets sont anéantis, Les projets qui remplissaient mon coeur...

12 Et ils prétendent que la nuit c'est le jour, Que la lumière est proche quand les ténèbres sont là!

13 C'est le séjour des morts que j'attends pour demeure, C'est dans les ténèbres que je dresserai ma couche;

14 Je crie à la fosse: Tu es mon père! Et aux vers: Vous êtes ma mère et ma soeur!

15 Mon espérance, où donc est-elle? Mon espérance, qui peut la voir?

16 Elle descendra vers les portes du séjour des morts, Quand nous irons ensemble reposer dans la poussière.

1 Mijn geest is verdorven, mijn dagen worden uitgeblust, de graven zijn voor mij.

2 Zijn niet bespotters bij mij, en overnacht niet mijn oog in hunlieder verbittering?

3 Zet toch bij, stel mij een borg bij U; wie zal hij zijn? Dat in mijn hand geklapt worde.

4 Want hun hart hebt Gij van kloek verstand verborgen; daarom zult Gij hen niet verhogen.

5 Die met vleiing den vrienden wat aanzegt, ook zijner kinderen ogen zullen versmachten.

6 Doch Hij heeft mij tot een spreekwoord der volken gesteld; zodat ik een trommelslag ben voor ieders aangezicht.

7 Daarom is mijn oog door verdriet verdonkerd, en al mijn ledematen zijn gelijk een schaduw.

8 De oprechten zullen hierover verbaasd zijn, en de onschuldige zal zich tegen den huichelaar opmaken;

9 En de rechtvaardige zal zijn weg vasthouden, en die rein van handen is, zal in sterkte toenemen.

10 Maar toch gij allen, keert weder, en komt nu; want ik vind onder u geen wijze.

11 Mijn dagen zijn voorbijgegaan; uitgerukt zijn mijn gedachten, de bezittingen mijns harten.

12 Den nacht verstellen zij in den dag; het licht is nabij den ondergang vanwege de duisternis.

13 Zo ik wacht, het graf zal mijn huis wezen; in de duisternis zal ik mijn bed spreiden.

14 Tot de groeve roep ik: Gij zijt mijn vader! Tot het gewormte: Mijn moeder, en mijn zuster!

15 Waar zou dan nu mijn verwachting wezen? Ja, mijn verwachting, wie zal ze aanschouwen?

16 Zij zullen ondervaren met de handbomen des grafs, als er rust te zamen in het stof wezen zal.