1 Prendras-tu le crocodile à l'hameçon? Saisiras-tu sa langue avec une corde?
2 Mettras-tu un jonc dans ses narines? Lui perceras-tu la mâchoire avec un crochet?
3 Te pressera-t-il de supplication? Te parlera-t-il d'une voix douce?
4 Fera-t-il une alliance avec toi, Pour devenir à toujours ton esclave?
5 Joueras-tu avec lui comme avec un oiseau? L'attacheras-tu pour amuser tes jeunes filles?
6 Les pêcheurs en trafiquent-ils? Le partagent-ils entre les marchands?
7 Couvriras-tu sa peau de dards, Et sa tête de harpons?
8 Dresse ta main contre lui, Et tu ne t'aviseras plus de l'attaquer.
9 Voici, on est trompé dans son attente; A son seul aspect n'est-on pas terrassé?
10 Nul n'est assez hardi pour l'exciter; Qui donc me résisterait en face?
11 De qui suis-je le débiteur? Je le paierai. Sous le ciel tout m'appartient.
12 Je veux encore parler de ses membres, Et de sa force, et de la beauté de sa structure.
13 Qui soulèvera son vêtement? Qui pénétrera entre ses mâchoires?
14 Qui ouvrira les portes de sa gueule? Autour de ses dents habite la terreur.
15 Ses magnifiques et puissants boucliers Sont unis ensemble comme par un sceau;
16 Ils se serrent l'un contre l'autre, Et l'air ne passerait pas entre eux;
17 Ce sont des frères qui s'embrassent, Se saisissent, demeurent inséparables.
18 Ses éternuements font briller la lumière; Ses yeux sont comme les paupières de l'aurore.
19 Des flammes jaillissent de sa bouche, Des étincelles de feu s'en échappent.
20 Une fumée sort de ses narines, Comme d'un vase qui bout, d'une chaudière ardente.
21 Son souffle allume les charbons, Sa gueule lance la flamme.
22 La force a son cou pour demeure, Et l'effroi bondit au-devant de lui.
23 Ses parties charnues tiennent ensemble, Fondues sur lui, inébranlables.
24 Son coeur est dur comme la pierre, Dur comme la meule inférieure.
25 Quand il se lève, les plus vaillants ont peur, Et l'épouvante les fait fuir.
26 C'est en vain qu'on l'attaque avec l'épée; La lance, le javelot, la cuirasse, ne servent à rien.
27 Il regarde le fer comme de la paille, L'airain comme du bois pourri.
28 La flèche ne le met pas en fuite, Les pierres de la fronde sont pour lui du chaume.
29 Il ne voit dans la massue qu'un brin de paille, Il rit au sifflement des dards.
30 Sous son ventre sont des pointes aiguës: On dirait une herse qu'il étend sur le limon.
31 Il fait bouillir le fond de la mer comme une chaudière, Il l'agite comme un vase rempli de parfums.
32 Il laisse après lui un sentier lumineux; L'abîme prend la chevelure d'un vieillard.
33 Sur la terre nul n'est son maître; Il a été créé pour ne rien craindre.
34 Il regarde avec dédain tout ce qui est élevé, Il est le roi des plus fiers animaux.
1 Niemand is zo koen, dat hij hem opwekken zou; wie is dan hij, die zich voor Mijn aangezicht stellen zou?
2 Wie heeft Mij voorgekomen, dat Ik hem zou vergelden? Wat onder den gansen hemel is, is het Mijne.
3 Ik zal zijn leden niet verzwijgen, noch het verhaal zijner sterkte, noch de bevalligheid zijner gestaltenis.
4 Wie zou het opperste zijns kleeds ontdekken? Wie zou met zijn dubbelen breidel hem aankomen?
5 Wie zou de deuren zijns aangezichts opendoen? Rondom zijn tanden is verschrikking.
6 Zeer uitnemend zijn zijn sterke schilden, elkeen gesloten als met een nauwdrukkend zegel.
7 Het een is zo na aan het andere, dat de wind daar niet kan tussen komen.
8 Zij kleven aan elkander, zij vatten zich samen, dat zij zich niet scheiden.
9 Elk een zijner niezingen doet een licht schijnen; en zijn ogen zijn als de oogleden des dageraads.
10 Uit zijn mond gaan fakkelen, vurige vonken raken er uit.
11 Uit zijn neusgaten komt rook voort, als uit een ziedende pot en ruimen ketel.
12 Zijn adem zou kolen doen vlammen, en een vlam komt uit zijn mond voort.
13 In zijn hals herbergt de sterkte; voor hem springt zelfs de droefheid van vreugde op.
14 De stukken van zijn vlees kleven samen; elkeen is vast in hem, het wordt niet bewogen.
15 Zijn hart is vast gelijk een steen; ja, vast gelijk een deel van den ondersten molensteen.
16 Van zijn verheffen schromen de sterken; om zijner doorbrekingen wille ontzondigen zij zich.
17 Raakt hem iemand met het zwaard, dat zal niet bestaan, spies, schicht noch pantsier.
18 Hij acht het ijzer voor stro, en het staal voor verrot hout.
19 De pijl zal hem niet doen vlieden, de slingerstenen worden hem in stoppelen veranderd.
20 De werpstenen worden van hem geacht als stoppelen, en hij belacht de drilling der lans.
21 Onder hem zijn scherpe scherven; hij spreidt zich op het puntachtige, als op slijk.
22 Hij doet de diepte zieden gelijk een pot; hij stelt de zee als een apothekerskokerij.
23 Achter zich verlicht hij het pad; men zou den afgrond voor grijzigheid houden.
24 Op de aarde is niets met hem te vergelijken, die gemaakt is om zonder schrik te wezen.
25 Hij aanziet alles, wat hoog is, hij is een koning over alle jonge hoogmoedige dieren.
26
27
28
29
30
31
32
33
34