1 Siehe, die Hoffnung wird jedem fehlen; schon wenn er seiner ansichtig wird, stürzt er zu Boden.
2 Niemand ist so kühn, daß er ihn reizen darf; wer ist denn, der vor mir stehen könnte?
3 Wer hat mir etwas zuvor getan, daß ich's ihm vergelte? Es ist mein, was unter allen Himmeln ist.
4 Dazu muß ich nun sagen, wie groß, wie mächtig und wohlgeschaffen er ist.
5 Wer kann ihm sein Kleid aufdecken? und wer darf es wagen, ihm zwischen die Zähne zu greifen?
6 Wer kann die Kinnbacken seines Antlitzes auftun? Schrecklich stehen seine Zähne umher.
7 Seine stolzen Schuppen sind wie feste Schilde, fest und eng ineinander.
8 Eine rührt an die andere, daß nicht ein Lüftlein dazwischengeht.
9 Es hängt eine an der andern, und halten zusammen, daß sie sich nicht voneinander trennen.
10 Sein Niesen glänzt wie ein Licht; seine Augen sind wie die Wimpern der Morgenröte.
11 Aus seinem Munde fahren Fackeln, und feurige Funken schießen heraus.
12 Aus seiner Nase geht Rauch wie von heißen Töpfen und Kesseln.
13 Sein Odem ist wie eine lichte Lohe, und aus seinem Munde gehen Flammen.
14 Auf seinem Hals wohnt die Stärke, und vor ihm her hüpft die Angst.
15 Die Gliedmaßen seines Fleisches hangen aneinander und halten hart an ihm, daß er nicht zerfallen kann.
16 Sein Herz ist so hart wie ein Stein und so fest wie ein unterer Mühlstein.
17 Wenn er sich erhebt, so entsetzen sich die Starken; und wenn er daherbricht, so ist keine Gnade da.
18 Wenn man zu ihm will mit dem Schwert, so regt er sich nicht, oder mit Spieß, Geschoß und Panzer.
19 Er achtet Eisen wie Stroh, und Erz wie faules Holz.
20 Kein Pfeil wird ihn verjagen; die Schleudersteine sind ihm wie Stoppeln.
21 Die Keule achtet er wie Stoppeln; er spottet der bebenden Lanze.
22 Unten an ihm sind scharfe Scherben; er fährt wie mit einem Dreschwagen über den Schlamm.
23 Er macht, daß der tiefe See siedet wie ein Topf, und rührt ihn ineinander, wie man eine Salbe mengt.
24 Nach ihm leuchtet der Weg; er macht die Tiefe ganz grau.
25 Auf Erden ist seinesgleichen niemand; er ist gemacht, ohne Furcht zu sein.
26 Er verachtet alles, was hoch ist; er ist ein König über alles stolze Wild.
1 Niemand is so vermetel, dat hy hom durf terg nie; wie is hy dan wat voor My sou standhou?
2 Wie het eerste aan My gegee, dat Ek hom moet vergelde? Wat onder die ganse hemel is, is myne.
3 Ek wil nie swyg oor sy lede en hoe dit staan met sy kragsvolheid en die skoonheid van sy uitrusting nie.
4 Wie het die boonste van sy pantser opgelig? In sy dubbele gebit -- wie kan daarin deurdring?
5 Die deure van sy gesig -- wie het dit geopen? Rondom sy tande is verskrikking.
6 'n Voorwerp van trots is die groewe van die skilde, verseël met 'n vaste seël.
7 Die een is so naby die ander, dat die wind daar nie tussenin kan kom nie.
8 Hulle kleef aanmekaar, hou aanmekaar vas, onafskeibaar.
9 Sy genies laat lig skitter, en sy oë is soos die ooglede van die dageraad.
10 Uit sy mond kom fakkels, spat vuurvonke uit.
11 Uit sy neusgate kom rook, soos uit 'n kokende pot met biesiesvuur daarby.
12 Sy asem laat kole ontvlam, en 'n vlam gaan uit sy mond.
13 In sy nek woon sterkte, en voor hom uit spring ontsteltenis.
14 Die klompe van sy vleis is vas aanmekaar, aan hom vasgegiet, onbeweeglik.
15 Sy hart is hard soos 'n klip, ja, hard soos die onderste meulsteen.
16 As hy hom oplig, word die magtiges bang; van verbystering raak hulle buite hulself.
17 Raak iemand hom met die swaard -- dit hou nie stand nie; geen spies, lans of assegaai nie.
18 Yster is vir hom soos strooi; koper soos hout wat vergaan het.
19 Die pyl laat hom nie vlug nie; slingerstene word vir hom soos stoppels.
20 Knopkieries is vir hom soos stoppels, en hy lag oor die gesuis van die lans.
21 Onderaan hom is spits skerwe: hy sprei 'n ware dorsslee uit op die modder.
22 Hy laat die diepte kook soos 'n pot; die waterplas maak by soos 'n kokende salfpot.
23 Agter hom verlig hy die pad: 'n mens sou die watervloed aansien vir grys hare.
24 Sy gelyke is daar op die aarde nie, die skepsel sonder vrees.
25 Hy kyk alles aan wat hoog is; hy is koning oor al die trotse roofdiere.