1 Einstødingen søkjer det han sjølv er huga på, mot alle kloke råder glefser han.
2 Dåren bryr seg ikkje um å vera vitug, men vil berre visa kva som bur i honom.
3 Kjem ein ugudleg, so kjem og vanvyrdnad, og med skam fylgjer spott.
4 Ordi i ein manns munn er djupe vatn, fløymande bekkjer, visdoms kjelda.
5 D’er ’kje godt når ein gjev den gudlause medhald og rengjer rettferdig manns rett.
6 Dåre-lippor kjem uppi trætta, og munnen hans ropar etter slag.
7 Dåre-munn er til ulukka for han sjølv, og lipporne er ei snara for hans sjæl.
8 Baktalar-ord er som lostemat, dei glid so godt ned i livet.
9 Den som er lat i arbeidet sitt, han er og bror til øydaren.
10 Herrens namn er eit tårn so sterkt, der flyg den rettferdige inn og vert berga.
11 Rikmanns eiga er hans faste by, som høge muren i hans eigne tankar.
12 Fyre fall er mannsens hjarta stolt, men fyre æra gjeng audmykt.
13 Um nokon svarar fyrr han høyrer, vert det til narreskap og til skam for honom.
14 Manns mod ber uppe i sjukdom, men brote mod, kven kann bera det?