Confiança em Deus
12 For Gud Herren er sol og skjold, nåde og ære gjev Herren, han held ikkje undan noko godt frå deim som ferdast i uskyld. Herre, allhers drott, sæl er den mann som set si lit til deg!
5 Lit på Herren av heile ditt hjarta men set ikkje lit til ditt vit!
3 Dei vil sluka meg dei som lurar på meg, heile dagen; for mange er dei som i stormod strider imot meg.
5 Alt Guds ord er skirt, han er ein skjold for deim som flyr til honom.
8 Og det segjer eg dykk: Kvar den som kjennest ved meg for menneski, honom skal og Menneskjesonen kjennast ved for Guds englar;
9 men den som avneittar meg for menneski, han skal avneittast for Guds englar.
10 Og den som talar mot Menneskjesonen, skal få tilgjeving for det; men den som spottar den Heilage Ande, fær aldri tilgjeving.
4 Og du er då heilag, du som bur yver Israels lovsongar.
2 han segjer til Herren: «Mi livd og mi borg, min Gud som eg set mi lit til.»
1 Ein siggajon av David, som han song for Herren på grunn av benjaminiten Kus’ ord.
4 For Herrens ord er ærleg meint, og all hans gjerning er trufast.
5 Han elskar rettferd og rett; av Herrens nåde er jordi full.
6 Himlarne er skapte ved Herrens ord, og all deira her ved hans munns ande.
2 Og han sagde: Herre, eg hev deg hjarteleg kjær, min styrke!
7 No veit eg at Herren frelser den han salva; han svarar honom frå sin heilage himmel med frelsande storverk av si høgre hand.
4 Men ei slik tiltru hev me til Gud ved Kristus,
5 ikkje at me av oss sjølve duger til å tenkja ut noko som av oss sjølve, men dugleiken vår er av Gud,
6 han som og gjorde oss duglege til å vera tenarar for ei ny pakt, ikkje for bokstav, men for ande; for bokstaven slær i hel, men Anden gjer livande.
1 Ein song til høgtidsferderne. Dei som lit på Herren, er som Sionsfjellet, som ikkje vert rikka, men æveleg stend fast.
6 Liksom Abraham trudde Gud, og det vart rekna honom til rettferd.
7 Difor skal de vita, at dei som hev tru, dei er Abrahams born.
8 Men Skrifti såg fyreåt at Gud vilde gjera heidningarne rettferdige ved tru, og gav so Abraham fyreåt det fagnadbodet: «I deg skal alle folkeslag verta velsigna.»
9 So vert då dei som hev tru, velsigna med den truande Abraham.
5 so min fiende ikkje skal segja: «Eg hev vunne yver honom,» so mine motstandarar ikkje skal fagna seg yver at eg fell.
9 Du veit eg hev sagt deg at du skal vera sterk og stød, ikkje ræddast og ikkje fæla; for Herren, din Gud, er med deg, kvar du fær.»
3 Åt den som er hugfast, varar du stendig fred; for på deg lit han.
15 Han drep meg, ei eg ventar anna, mi ferd for han lik’vel eg hævdar.
10 Og Herren er ei borg for den nedtyngde, ei borg i dei tider han er i trengd.
7 Herren er god, ei vern på trengsledagen. Han kjenner deim som trøystar seg til honom.
10 Kven er det av dykk som ottast Herren, og høyrer på røysti åt tenaren hans? Um han ferdast i myrker, og ikkje ser minste ljos, skal han lita lel på Herrens namn og stydja seg på sin Gud.
7 For vond tidend skal han ikkje ræddast; hans hjarta er fast, det lit på Herren.
10 For difor både arbeider me og lid hæding, for di me hev sett vår von til den livande Gud, som er frelsar for alle menneskje, mest dei truande.
8 Hjå Gud er mi frelsa og mi æra; mitt sterke fjell, mi livd er i Gud.
4 Lit då på Herren allstødt! For Herren, Herren er eit æveleg berg.
7 Den dag eg er i naud, ropar eg på deg, for du svarar meg.
2 Sjå, Gud er mi frelsa, eg er trygg og ottast ikkje; for Herren, Herren er min styrke og min lovsong, og han vart meg til frelsa.»
8 Det er betre å fly til Herren enn å lita på menneskje.
10 Den ugudlege hev mange pinor, men den som lit på Herren, honom kransar han med miskunn.
31 Gud, ulastande er hans veg; Herrens ord er skirt, han er ein skjold for alle deim som flyr til honom.
1 «Lat ikkje hjarta dykkar uroast! Tru på Gud, og tru på meg!
5 Gjev Herren din veg i vald, og lit på honom! Han skal gjera det;
5 For du er den eg vonar på, Herre, Herre, den eg set mi lit til alt frå ungdomen.