1 Ein miktam av David. Vakta meg, Gud! for eg flyr til deg.
1 Til songmeisteren; av Korahs born, etter Alamot; ein song.
1 Til songmeisteren; av Herrens tenar David, som førde fram for Herren ordi i denne songen den dag då Herren hadde frelst honom frå alle hans fiendar og frå Saul.
2 Og han sagde: Herre, eg hev deg hjarteleg kjær, min styrke!
3 Herren er min berggrunn og mi festning og min frelsar; min Gud er mitt berg som eg flyr til, min skjold og mitt frelsehorn, mi borg.
7 Di rettferd er som Guds fjellhøgder, dine domar er ei stort havdjup; menneskje og dyr frelser du, Herre!
29 Herrens veg er vern for den skuldfri, men øydeleggjing for illgjerningsmenner.
26 Den som ottast Herren, hev ei borg so fast, og for hans born det finnast skal ei livd.
17 Men eg vil syngja um di magt og um morgonen lovsyngja di miskunn; for du er mi borg og mi livd den dag eg er i naud. Min styrke! for deg vil eg syngja; for Gud er mi borg, min miskunnsame Gud.
1 Ei bøn av gudsmannen Moses. Herre, du hev vore ei livd for oss frå ætt til ætt.
2 Fyrr fjelli vart til, og du skapte jordi og heimen, ja frå æva og til æva er du Gud.
1 Til songmeisteren; ein salme av David.
2 Herre, eg flyr til deg; lat meg aldri i æva verta til skammar! Frels meg ved di rettferd!
3 Bøyg ditt øyra til meg, berga meg snart, ver meg eit festningsberg, ei fast borg til å frelsa meg!
4 For du er mitt berg og mi borg, og for ditt namn skuld vil du føra og leida meg.
5 Du vil føra meg ut or garnet som dei løynleg hev sett for meg; for du er mi vern.
8 Det er betre å fly til Herren enn å lita på menneskje.
9 Det er betre å fly til Herren enn å lita på hovdingar.
7 Herren er god, ei vern på trengsledagen. Han kjenner deim som trøystar seg til honom.
4 For du hev vore ei vern for vesalmannen, ei vern for fatigmannen i naud, eit skjol mot skolregn, ein skugge for hiten. For valdsmenns frøsing er som skolregn mot veggen.
3 Ver meg eit berg til å bu på, der eg alltid kann koma! Du hev påbode frelsa for meg, for du er mitt fjell og mi festning.
5 Dei samråder seg berre um å støypa honom ned frå hans høgd. Dei likar lygn. Med munnen velsignar dei, men i hjarta bannar dei. Sela.
6 Einast hjå Gud ver still, mi sjæl, for frå honom kjem mi von.
7 Einast han er mitt fjell og mi frelsa, mi borg, dei skal ikkje rikka meg.
8 Hjå Gud er mi frelsa og mi æra; mitt sterke fjell, mi livd er i Gud.
1 Av David. Herren er mitt ljos og mi frelsa, kven skulde eg ottast for? Herren er verni for mitt liv, kven skulde eg ræddast for?
2 Når illmenne søkjer på meg og vil eta mitt kjøt, mine motstandarar og mine fiendar, so snåvar og fell dei sjølve.
3 Um ein her lægrar seg imot meg, so ottast ikkje mitt hjarta; um ufred reiser seg imot meg, er eg endå hugheil.
9 og han dømer jordriket med rettferd, segjer dom yver folkeslag med rettvisa.
10 Og Herren er ei borg for den nedtyngde, ei borg i dei tider han er i trengd.
1 Den som sit i gøymsla hjå den Høgste, den som bur i skuggen hjå den Allmegtige,
2 han segjer til Herren: «Mi livd og mi borg, min Gud som eg set mi lit til.»
3 For han frelser deg frå snara til fuglefangaren, frå tynande sott.
4 Med sine fjører løyner han deg, og under hans vengjer finn du livd; skjold og vern er hans truskap.