1 Ein song til høgtidsferderne. Sæl er kvar den som ottast Herren, som ferdast på hans vegar!
2 Det dine hender avlar, skal du njota, sæl er du, og det gjeng deg vel.
3 Kona di er som eit fruktrikt vintre inne i ditt hus; borni dine er som oljekvister kringum bordet ditt.
4 Sjå, soleis vert den mann velsigna, som ottast Herren.
6 Og desse ordi som eg lærer deg no, skal du gøyma i hjarta;
7 og du skal prenta deim inn i borni dine, og tala um deim når du sit heime, og når du gjeng etter vegen, og når du legg deg, og når du ris upp att;
4 Men um ei enkja hev born eller barneborn, so lat deim fyrst læra å visa eit gudlegt huglag imot sitt eige hus og gjeva sine foreldre vederlag, for det er tekkjelegt for Guds åsyn.
24 Den som sparer riset sitt, hatar son sin, men den som elskar han, tuktar honom tidleg.
6 Lær guten etter som guten er, so vik han ikkje ifrå det, um han vert gamall.
25 Eg hev vore ung og vorte gamall, men aldri hev eg set den rettferdige forlaten eller hans born beda um brød.
26 Heile dagen gjer han miskunn og låner ut, og hans born vert velsigna.
3 Sjå, born er Herrens gåva, livsfrukt er ei løn.
4 Som piler i kjempehand, soleis er ungdoms søner.
5 Sæl er den mann som hev sitt pilehus fullt av deim! Ikkje skal dei verta til skammar, når dei talar med fiendar i porten.
7 Den som ferdast ulastande og er rettferdig, sæle er borni hans etter honom.
28 So gjeve Gud deg dogg frå himlen høge, og engjar av dei feitaste på jordi, og nøgdi utav korn og druvesaft!
29 Deg tjoder tena skal, og folkeslag skal falla deg til fota. Ver herre yver brørne dine! Borni åt mor di bøygje seg for deg! Forbanna vere dei som deg forbannar! Velsigna vere dei som deg velsignar!»
28 Og Gud velsigna deim, og Gud sagde til deim: «De skal veksa og aukast og fylla jordi og leggja henne under dykk, og råda yver fiskarne i havet og yver fuglarne under himmelen og yver kvart dyr som røyver seg på jordi!»
21 Når ei kona skal eiga barn, er ho sutfull av di timen hennar er komen; men når ho hev fenge barnet, kjem ho ikkje lenger i hug kor vondt ho hev lide, so glad er ho for di eit menneskje er født til verdi.
52 Og Jesus gjekk fram i visdom og vokster og velvilje hjå Gud og menneskje.
1 De born, lyd dykkar foreldre i Herren, for det er rett!
2 «Heidra far din og mor di» - dette er det fyrste bodet med lovnad -
3 «at det må ganga deg vel, og du må leva lenge i landet.»
14 Då Jesus såg det, vart han harm og sagde til deim: «Lat småborni koma til meg; hindra deim ikkje! for Guds rike høyrer slike til.
7 Det er for tukti skuld at de toler lidingar; Gud fer med dykk som med søner. For kven er den son som faren ikkje tuktar?
8 Men er de utan tukt, som alle hev fenge sin lut i, då er de lausingar og ikkje søner.
15 Vitløysa heng fast ved hjarta hjå guten, men tukteriset driv henne burt frå han.
4 Velsigna barnet i ditt fang! Velsigna avlen av di jord! Velsigna buskapen du el, Velsigna kalv og lamb og kid!
13 Som ein far miskunnar borni, so miskunnar Herren deim som ottast honom.
1 Sjå, kor stor kjærleik Faderen hev synt oss, at me skal kallast Guds born; og det er me. Difor kjenner ikkje verdi oss, av di ho ikkje kjenner honom.
6 Ein krans for dei gamle er barneborn, og ei æra for borni er federne deira.
1 Ein song til høgtidsferderne. Sæl er kvar den som ottast Herren, som ferdast på hans vegar!
2 Det dine hender avlar, skal du njota, sæl er du, og det gjeng deg vel.
3 Kona di er som eit fruktrikt vintre inne i ditt hus; borni dine er som oljekvister kringum bordet ditt.
38 Då skal dei vera mitt folk, og eg skal vera deira Gud.
39 Og eg vil gjeva deim eitt hjarta og ein veg, so dei ottast meg alle dagar, til bate for deim sjølve og sønerne deira etter deim.
12 So våre søner kann vera i sin ungdom som høgvaksne vokstrar, våre døtter som hyrnestolpar, hogne som til eit slott,
5 Fyrr eg skapte deg i morsliv, kjende eg deg, og fyrr du kom ut or moderfang, helga eg deg; til profet åt folki sette eg deg.
21 De feder, arga ikkje dykkar born, so dei ikkje skal missa modet!
13 Lat ikkje guten vera utan age! Slær du han med riset, skal han ikkje døy.
10 Ja, du er den som drog meg fram frå morslivet, som let meg kvila trygt ved morsbrjostet.
1 Høyr etter, born, når far dykkar tuktar, og gjev gaum, so kann de læra å skyna!
11 Når no de veit å gjeva borni dykkar gode gåvor, de som er vonde, kor mykje meir vil so ’kje far dykkar i himmelen gjeva noko godt til deim som bed honom!
1 Ordtøke av Salomo. Ein vis son er til gleda for far sin, men ein dårleg son er mor si til sorg.
24 «Herren velsigne deg og vare deg!
25 Herren late sit andlit lysa mot deg, og vere deg nådig!
26 Herren lyfte si åsyn på deg, og gjeve deg fred!»»
20 De born, lyd foreldri dykkar i alle ting! for det er Herren til hugnad.
39 Og borni dykkar, som de spådde skulde koma i fiendehand, småsveinerne, som endå ikkje kann skilja godt ifrå vondt, dei skal koma dit; deim vil eg gjeva landet, og dei skal få eiga det.
2 Hans avkjøme skal vera veldugt på jordi, ætti av dei ærlege skal verta velsigna.
13 Og alle dine søner skal vera upplærde av Herren, og stor fred skal sønerne dine hava.
14 Velsigna skal du vera framum alle folkeslag. Hjå deg skal det aldri finnast eit liv, korkje av folk eller fe, som vantar avkjøme.
3 For eg vil renna vatn yver det tyrste, og straumar yver det turre. Eg vil renna min ande ut yver di ætt, og yver ditt avkjøme mi velsigning.
4 Dei skal veksa upp millom graset som pilar ved bekkjefar.
13 For du hev skapt mine nyro, du hev verka meg i morsliv.
14 Eg takkar deg, av di eg er laga på øgjeleg underfull vis; underfulle er dine verk, og mi sjæl veit det so vel.
15 Mine bein var ikkje dulde for deg då eg vart laga i løynd, då eg med kunst vart verka djupt i jordi.
16 Då eg var eit foster, såg dine augo meg, og i di bok vart dei alle uppskrivne, dei dagar som vart fastsette, då ikkje ein av deim var komen.
12 Æra far din og mor di, so du fær liva lenge i det landet som Herren, din Gud, gjev deg!
4 Og de feder, arga ikkje dykkar born, men fostra deim upp i Herrens tukt og påminning!
4 det vil me ikkje dylja for deira born, men fortelja Herrens pris for den komande ætti, og hans styrke og hans under, som han hev gjort.
15 Ris og age gjev visdom, men ein agelaus gut fører skam yver mor si.