12 Fyre fall er mannsens hjarta stolt, men fyre æra gjeng audmykt.
8 Og til slutt: Ver alle samhuga, medlidande, kjærlege mot brørne, miskunnsame, audmjuke!
14 og folket mitt, som er uppkalla etter namnet mitt, då bøygjer seg og bed og søkjer mi åsyn og vender um frå si vonde ferd, då vil eg høyra frå himmelen og tilgjeva syndi deira og lækja landet deira.
8 Nei, han hev sagt deg, menneskje, kva som godt er; for kva krev Herren av deg anna enn at du skal gjera det som rett er, leggja vinn på kjærleik og ferdast audmjukt med din Gud?
4 Løn for spaklynde og otte for Herren er rikdom og æra og liv.
3 ikkje gjer noko av stridssykja eller lyst til tom æra, men i audmykt vyrder kvarandre høgre enn dykk sjølve.
33 Otte for Herren er age til visdom, og fyre æra gjeng andmykt.
8 Herren er god og rettvis; difor lærer han syndarar vegen.
9 Han leider dei audmjuke i det som rett er, og lærer dei audmjuke sin veg.
13 For de, brør, er kalla til fridom. Bruk berre ikkje fridomen til høve for kjøtet; men ten kvarandre i kjærleik!
3 Deira prydnad skal ikkje vera utanpå, med hårflettingar eller påhengt gull eller klædebunad,
4 men hjartans løynde menneskje i den uforgjengelege prydnad med den mjuke og stille ånd, som er gjæv for Gud.
48 og sagde til deim: «Den som tek imot dette barnet for mitt namn skuld, han tek imot meg, og den som tek imot meg, tek imot den som sende meg. For den som er minst av dykk alle, han er stor.»
10 Audmyk dykk for Herren, so skal han upphøgja dykk!
6 So audmyk dykk då under Guds velduge hand, so han kann upphøgja dykk i si tid!
16 Ver samlyndte med kvarandre; trå ikkje etter det høge; men haldt dykk gjerne til det låge; ver ikkje sjølvkloke!
2 med all audmykt og spaklynde, med langmod, so de toler kvarandre i kjærleik
2 Kjem stormod, so kjem og skam, men smålåtne, dei hev visdom.
35 Då sette han seg og kalla til seg dei tolv, og sagde med deim: «Vil nokon vera den fyrste, so skal han vera den siste av alle og tenar for alle!»
2 Vil du gjeva ei sælebotsgåva, so blås ikkje fyrst i luren um det, som hyklarane gjer i synagogorne og på gatorne, so folk skal rosa deim; det segjer eg dykk for sant: Dei hev alt fenge si løn!
12 Klæd dykk då, som er Guds utvalde, heilage og kjære i hjarteleg miskunn, godleik, audmykt, spaklynde, langmod,
20 Men vår Gud og Fader vere æra i all æva! Amen.
28 Og det som er lågt i verdi og vanvyrdt, det hev Gud valt seg ut, og det som er ingen ting, so han kunde gjera det til inkjes som er noko,
29 so ikkje noko kjøt skal rosa seg for Gud.
18 De konor, ver mennerne dykkar undergjevne, so som det sømer seg i Herren!
19 De menner, elska konorne dykkar og ver ikkje beiske imot deim!
23 Mannsens ovmod fører til fall, men den audmjuke vinn seg æra.
13 Kven er vis og vitug imillom dykk? Han må ved god ferd syna sine gjerningar i visdoms spaklynde.
29 Tak mitt ok på dykk, og lær av meg! for eg er mild og mjuk i hjarta, og de skal finna kvild for sjælerne dykkar.
30 For mitt ok er godt, og mi byrd er lett.»