15 Tolmod fær domaren yvertald, og den linne tunga bryt bein.
7 For all natur, både i dyr og fuglar, både i ormar og sjødyr, vert tamd og hev vorte tamd av den menneskjelege natur;
8 men tunga kann inkje menneskje temja; ho er ein ustyrleg vond ting, full av døyande eiter.
3 Lygn talar dei kvar med sin næste, med smeikjande lippa, med tvihuga hjarta talar dei.
4 Herren rydje ut alle smeikjande lippor, den tunga som talar store ord,
9 Difor hev og Gud storleg upphøgt honom og gjeve honom det namn som er yver kvart eit namn,
10 so i Jesu namn skal kvart kne bøygja seg, deira som er i himmelen og på jordi og under jordi,
11 og kvar tunga skal sanna at Jesus Kristus er Herre, til Gud Faders æra.
1 Til songmeisteren, til Jedutun; ein salme av David.
1 Um eg talar med menneskjetungor og engletungor, men hev ikkje kjærleik, då er eg ein ljomande malm eller ei klingande bjølla.
2 For alle snåvar me i mangt. Den som ikkje snåvar i tale, han er ein fullkomen mann, som er før til å tøyma heile likamen.
36 Men det segjer eg dykk: Kvart gagnlaust ord som folk hev tala, skal dei svara for på domedag,
37 for etter ordi dine vert du frikjend, og etter ordi dine vert du felt.»
21 Tunga hev daude og liv i sitt vald, dei som elskar henne, skal eta hennar frukt.
9 Eg vilde skunda meg i livd for den føykjande vinden, for stormen.»
28 Og mi tunga skal kveda ut di rettferd, heile dagen din pris.
12 Kom born, høyr meg! Eg vil læra dykk otte for Herren.
13 Kven er den mann som hev lyst til liv, som ynskjer seg dagar til å sjå lukka?
9 Med henne velsignar me Herren og Faderen, og med henne bannar me menneski som er skapte etter Guds bilæte.
10 Or same munnen kjem det velsigning og banning. Dette må ikkje vera so, mine brør!
11 Kann då kjelda gjeva søtt og beiskt vatn ut or same uppkoma?
12 Mine brør, kann då eit fiketre bera oljebær, eller eit vintre fikor? So kann ikkje heller ei salt kjelde gjeva søtt vatn.
28 Um dåren tagde, gjekk han og for vismann, og for ein vitug mann når han heldt munn.
19 Sanningslippa held seg æveleg, men falske tunga berre i ein augneblink.
2 Herre, frels mi sjæl frå ljugarlippa, frå den falske tunga!
19 Der d’er mange ord, vil synd ikkje vanta, men den som set lås for lipporn’, er klok.
18 Mang ein fer med svall som sverdstyng; men tunga åt dei vise, ho er lækjedom.
30 Rettferdig manns munn andar visdom, og hans tunga taler det som rett er.
31 Hans Guds lov er i hans hjarta, hans stig er ikkje ustøde.
26 Dersom nokon meiner at han er ein gudsdyrkar, og ikkje tøymer tunga si, men dårar sitt eige hjarta, hans gudsdyrking er fåfengd.
4 For det er inkje ord på mi tunga - sjå, Herre, du kjenner det alt til fullnads.
5 Då steig Herren ned og vilde sjå byen og tårnet som manneborni bygde.
6 Og Herren sagde: «Sjå dei er eitt folk, og alle hev dei eit tungemål, og dette er det fyrste dei tek seg fyre! No vert ikkje noko umogelegt for deim, kva dei so finn på å gjera.
7 Lat oss då stiga ned der og vildra målet deira, so den eine ikkje skynar kva den andre segjer.»
8 So spreidde Herren deim derifrå ut yver heile jordi, og dei heldt upp å byggja på byen.
9 Difor kallar dei den byen Babel; for der vildra Herren målet for heile verdi, og derifrå spreidde Herren deim ut yver all jordi.
3 Når me legg beisl i munnen på hestarne, so dei skal lystra oss, so styrer me og heile likamen deira.
4 Sjå og skipi: endå dei er so store og vert drivne av sterk vind, so vert dei då med ein liten ror styrde dit som styremannen vil hava deim.
5 So er og tunga ein liten lem, og talar då store ord. Sjå ein liten eld: kor stor ein skog han set i brand!
6 Tunga er og ein eld; ei verd full av urettferd, soleis stend tunga millom lemerne våre; ho smittar heile likamen og set livsens hjul i loge, og vert sjølv sett i loge frå helvite.