1 Ein song til høgtidsferderne. Sæl er kvar den som ottast Herren, som ferdast på hans vegar!
2 Det dine hender avlar, skal du njota, sæl er du, og det gjeng deg vel.
10 Ei dugande kona, kven finn vel ei slik? Høgre stend ho i pris enn perlor.
8 Høyr etter, son min, når far din deg agar, og kasta ’kje frå deg det mor di deg lærer!
9 For det er ein yndeleg krans for ditt hovud, og kjedor kring halsen din.
4 Kjærleiken er langmodig, er velviljug; kjærleiken ovundast ikkje; kjærleiken briskar seg ikkje, blæs seg ikkje upp;
5 han gjer inkje usømelegt, søkjer ikkje sitt eige, illskast ikkje, gøymer ikkje på det vonde;
6 han gled seg ikkje ved urettferd, men gled seg ved sanning.
7 Alt lid han, alt trur han, alt vonar han, alt toler han.
25 Kraft og vyrdnad er klædnaden hennar, og ho lær åt dagen som kjem.
26 Ho let upp munnen med visdom, mild upplæring ho gjev med si tunga.
27 Koss det gjeng i huset agtar ho på, og ei et ho brød i letingskap.
28 Fram stig hennar søner og prisar ho sæl, og mannen syng henne lov:
29 «Mange kvende stod høgt i dugleik, men du gjeng yver deim alle.»
30 Vænleik er fals og fagerskap fåfengd; ei kona som ottast Herren, skal prisast.
6 Lær guten etter som guten er, so vik han ikkje ifrå det, um han vert gamall.
20 Ein vis son gjer far sin gleda, men eit dårlegt menneskje vanvyrder mor si.
24 Den som sparer riset sitt, hatar son sin, men den som elskar han, tuktar honom tidleg.
13 Som mori trøystar sin son, soleis skal eg trøysta dykk, ja, i Jerusalem skal de få trøyst.
3 Sjå, born er Herrens gåva, livsfrukt er ei løn.
9 Men agta deg, so sant du hev livet ditt kjært, at du ikkje gløymer det du såg for augo dine! Lat det aldri ganga deg ut or hugen so lenge du liver, og gjer det kunnigt for borni og barneborni dine!
1 De born, lyd dykkar foreldre i Herren, for det er rett!
2 «Heidra far din og mor di» - dette er det fyrste bodet med lovnad -
3 «at det må ganga deg vel, og du må leva lenge i landet.»
12 Æra far din og mor di, so du fær liva lenge i det landet som Herren, din Gud, gjev deg!