17 og alle skal hata dykk for mitt namn skuld.
18 Men ikkje eit hår på hovudet dykkar skal forkomast.
19 Haldt ut, so skal de vinna sjælerne dykkar!
17 Hesten er sviksam hjelp til frelsa, og med sin store styrke bergar han ikkje.
18 Sjå, Herrens auga ser til deim som ottast honom, som ventar på hans nåde
19 til å fria deira sjæl frå dauden og halda deim i live i hungersnaud.
22 og det som me bed um, fær me av honom; for me held hans bod og gjer det som er honom til hugnad.
3 Men Herren er trufast, han skal styrkja dykk og vara dykk frå det vonde.
17 Der vil eg lata veksa upp eit horn for David, der hev eg stelt til ei lampa for den eg hev salva.
18 Hans fiendar vil eg klæda med skam, men yver honom skal hans kruna stråla.»
31 Hesten vert budd til herferdsdagen, men sigeren kjem ifrå Herren.
8 Herren vil fullføra sitt verk for meg. Herre, di miskunn varer æveleg; det verk dine hender hev gjort, må du ikkje gjeva upp!
19 Berre de er viljuge og lyder, so skal de få njota det gode i landet.
20 Men er de motviljuge og tråssuge, so skal sverdet øyda dykk ut. For Herrens munn hev tala!
6 Rettferd varar den som fer ulastande, men gudløysa feller den som gjer synd.
2 Einast hjå Gud er mi sjæl still, frå honom kjem mi frelsa.
3 Mange segjer til mi sjæl: «Det finst ikkje frelsa for honom hjå Gud.» Sela.
9 og han dømer jordriket med rettferd, segjer dom yver folkeslag med rettvisa.
22 Ordi frå hans munn er håle som smør, men hans hjarta er fullt av strid. Hans ord er mjukare enn olje, og dei er då utdregne sverd.
11 For ein dag i dine fyregardar er betre enn tusund andre; eg vil heller standa ved dørstokken i min Guds hus enn bu i tjeldi til gudløysa.
18 Lyd loverne mine, og haldt bodi mine og liv etter deim, so skal de bu trygt i landet;
1 Ein song til høgtidsferderne; av Salomo. Dersom Herren ikkje byggjer huset, arbeider dei fåfengt som byggjer på det. Dersom Herren ikkje vaktar byen, so vaker vakti fåfengt.
8 Og eg hev vore med deg på alle dine vegar og rudt ut alle fiendarne dine for deg. Og eg vil gjeva deg eit namn liksom namnet åt dei største menner på jordi.
10 Ottast Herren, de hans heilage, for inkje vantar dei som ottast honom.
11 Eg løynde ikkje di rettferd inne i mitt hjarta, eg tala um din truskap og di frelsa; eg dulde ikkje din nåde og di sanning for ei stor samling.
1 Av David. Lova vere Herren, mitt berg, som lærde mine hender strid og mine fingrar ufred,
2 mi miskunn og mi festning, mi borg og min bergar, min skjold og den eg flyr til, han som tvingar mitt folk under meg!
10 Herrens namn er eit tårn so sterkt, der flyg den rettferdige inn og vert berga.
10 Herrens namn er eit tårn so sterkt, der flyg den rettferdige inn og vert berga.
7 Um tusund fell attmed sida di, og ti tusund attmed di høgre hand, so skal det ikkje nå til deg.
10 De som elskar Herren, hata det vonde! Han tek vare på sjælerne åt sine trugne, frå handi til dei ugudlege frelsar han deim.
15 Eg bed ikkje at du skal taka deim burt or verdi, men at du skal vara deim for det vonde.
8 Det er betre å fly til Herren enn å lita på menneskje.
18 Me veit at kvar den som er fødd av Gud, han syndar ikkje; men den som er fødd av Gud, varar seg, og den vonde rører honom ikkje.
7 Bed, so skal de få, leita, so skal de finna, banka på, so skal det verta upplate for dykk!
8 For kvar den som bed, han fær, og den som leitar, han finn, og den som bankar på, vert det upplate for.
16 Du let upp handi og mettar alt levande med hugnad.
6 so me hugheilt kann segja: «Herren er min hjelpar, eg vil ikkje ottast; kva kann eit menneskje gjera meg?»
11 Klæd dykk i Guds fulle herbunad, so de kann standa dykk imot djevelens svikråder!
11 Og eg er ikkje lenger i verdi, men dei er i verdi, og eg kjem til deg. Heilage Fader, haldt deim fast i ditt namn, som du hev gjeve meg, so dei kann vera eitt liksom me!
12 Då eg var hjå deim, heldt eg deim fast i ditt namn, som du hev gjeve meg, og vara deim, og ingen av deim gjekk til grunns so nær som den eine som laut ganga til grunns, so skrifti skulde sannast.
1 Ein miktam av David. Vakta meg, Gud! for eg flyr til deg.
1 Ein miktam av David. Vakta meg, Gud! for eg flyr til deg.
10 du som gjev kongar frelsa, som friar David, tenaren din, frå det vonde sverd.
23 Framfor alt som du vaktar, tak vare på hjarta, for livet gjeng ut frå det.
8 Skal eit menneskje rana frå Gud, sidan de hev rana frå meg? Og de spør: «Kva hev me rana frå deg?» Jau, tiendi og reidorne.
9 Forbanningi hev råka dykk, og frå meg ranar de, ja, heile folket.
10 Kom med heile tiendi til forrådshuset mitt, so det kann finnast mat i huset mitt, og prøv meg so på den måten, segjer Herren, allhers drott, um eg ikkje let upp himmellukorne åt dykk og renner yver dykk velsigning i rikt mål.
1 Av David. Herren er mitt ljos og mi frelsa, kven skulde eg ottast for? Herren er verni for mitt liv, kven skulde eg ræddast for?
6 For Herren er den som gjev visdom, frå hans munn kjem kunnskap og vit.
7 Han gøymer frelsa for dei ærlege, han er ein skjold for dei som fer ulastande,
8 med di for han vaktar stigarne åt retten og varar vegen vel for sine trugne.
1 Til songmeisteren; av Korahs born, etter Alamot; ein song.
1 Til songmeisteren; av Korahs born, etter Alamot; ein song.
30 For ved deg renner eg mot herflokkar, og ved min Gud spring eg yver murar.
1 Ein song til høgtidsferderne. Eg lyfter augo mine upp til fjelli, kvar kjem mi hjelp ifrå?
2 Mi hjelp kjem ifrå Herren, han som hev skapa himmelen og jordi.
3 Han skal ikkje lata foten din vera ustød, han blundar ikkje din vaktar.
4 Sjå, han blundar ikkje og søv ikkje, Israels vaktar.
5 Herren er din vaktar, Herren er din skugge ved di høgre hand.
6 Um dagen skal ikkje soli stikka deg, og ikkje månen um natti.
7 Herren skal vara deg frå alt vondt, han skal vara di sjæl.
8 Herren skal vara din utgang og din inngang frå no og til æveleg tid.
17 Alle våpn dei smider mot deg, skal vanheppast; og kvar tunga som yppar strider med deg, skal du få domfelt. Det er den arv som Herrens tenarar fær, og deira rettferd frå meg, segjer Herren.
5 Alt Guds ord er skirt, han er ein skjold for deim som flyr til honom.
5 Alt Guds ord er skirt, han er ein skjold for deim som flyr til honom.
8 Eg set alltid Herren framfyre meg; for han er ved mi høgre hand, eg skal ikkje verta rikka.
8 Eg set alltid Herren framfyre meg; for han er ved mi høgre hand, eg skal ikkje verta rikka.
1 Ein salme av David, då han flydde for Absalom, son sin.
2 Herre, kor mange mine fiendar er! Mange reiser seg imot meg.
3 Mange segjer til mi sjæl: «Det finst ikkje frelsa for honom hjå Gud.» Sela.
4 Men du, Herre, er min skjold, mi æra og den som lyfter mitt hovud.
5 Eg ropar høgt til Herren, og han svarar meg frå sitt heilage fjell. Sela.
6 Eg lagde meg og sovna; eg vakna upp, for Herren held meg uppe.
6 Eg ropar til deg, for du svarar meg, Gud! Bøyg ditt øyra til meg, høyr mitt ord!
7 Vis di underfulle miskunn, du som frelsar deim som flyr til deg, frå deim som stend imot di høgre hand!
8 Vakta meg som din augnestein! gøym meg i skuggen av dine vengjer
9 for dei ugudlege som øydelegg meg, mine fiendar til dauden, som kringset meg!
32 For kven er Gud forutan Herren? Kven er eit berg utan vår Gud?
4 Og dei rettferdige gled seg, dei fagnar seg for Guds åsyn, dei frygdar seg med gleda.
5 Syng for Gud, syng lov for hans namn! Bygg veg for han som fer fram i øydemarker, Jah er namnet hans, og fegnast for hans åsyn!
14 Herren vil strida for dykk, og de skal halda dykk stille.»
12 Um Benjamin kvad han: Hjartebarnet åt Herren hev seg so trygg ei heim han kviler imillom hans herdar; stødt held Gud si hand yver han.»
11 Gud, døm dei skuldige! Lat deim falla for sine eigne meinråder, støyt deim ned for deira mange misgjerningar! for dei hev gjort upprør mot deg.
12 Men lat alle deim gleda seg, som set si lid til deg! Lat deim til æveleg tid fagna seg høgt, av di du vil verja deim; og lat deim som elskar ditt namn frygda seg i deg! For du, Herre, velsignar den rettferdige; du vernar honom med nåde som med ein skjold.
11 Dei skal verta yvergjevne til sverdmagt, verta til ran for revar. Men kongen skal gleda seg i Gud; kvar den som sver ved honom, skal prisa seg sæl, for ljugararne skal verta målbundne.
29 So gjer no vel, velsigna huset mitt so det må standa i all æva for di åsyn! Ja, du hev sagt det, Herre, Herre! Med di velsigning skal huset åt tenaren velsignast til æveleg tid.
8 Gjer då ikkje som dei! Far dykkar veit kva de treng, fyrr de bed honom um det.
27 Ei borg er den eld’-gamle Gud; hit ned når hans evige arm. Dine uvener driv han burt, og segjer åt deg: «Øyd ut!»
7 For du set honom til velsigning for alle tider, du hugnar honom med gleda for di åsyn.
8 For kongen set si lit til Herren, og ved miskunn frå den Høgste skal han ikkje verta rikka.
9 Di hand skal finna alle dine fiendar, di høgre hand skal finna deim som hatar deg.
26 For Herren skal vera di tiltru, og han skal vara din fot frå snara.
19 Du for upp i det høge, førde fangar burt, tok gåvor millom menneskje, ogso av dei tråssuge, at du kunde bu der, Herre Gud.
3 Åt den som er hugfast, varar du stendig fred; for på deg lit han.
17 Lær å gjera godt, legg vinn på det som rett er, vis valdsmannen på betre vegar, hjelp den farlause til retten sin, før saki åt enkja!
6 David sette hervakter yver syrarane i Damaskus, og Syria-folket vart David undergjevne og laut leggja skatt. Soleis gav Herren David siger kvar helst han for fram.
7 For ikkje gjer Herren, Herren nokon ting, utan han tenarom sine, profetom, forkynner si løynråd.
19 Og min Gud skal etter sin rikdom fullt upp bøta på all dykkar trong i herlegdom i Kristus Jesus.
8 Du hev gjeve meg større gleda i mitt hjarta enn dei hev når deira korn og vin fell rikeleg. I fred vil eg både leggja meg og sovna; for du, Herre, let meg einsaman bu i trygd.
8 Du hev gjeve meg større gleda i mitt hjarta enn dei hev når deira korn og vin fell rikeleg. I fred vil eg både leggja meg og sovna; for du, Herre, let meg einsaman bu i trygd.
7 han som gjev dei nedtyngde rett, han som gjev dei hungrige brød. Herren løyser dei bundne.
8 Herren opnar augo på dei blinde, Herren reiser dei nedbøygde, Herren elskar dei rettferdige,
9 Herren varar dei framande, farlause og enkjor held han uppe, men han villar vegen for dei ugudlege.
22 Og alt de bed um, skal de få, so sant de trur.»
10 For pengehugen er ei rot til alt vondt; av trådom deretter hev sume fare vilt frå trui og hev gjenomstunge seg sjølve med mange pinslor.
35 So sagde han til deim: «Då eg sende dykk i veg forutan pung og skreppa og skor, vanta de då nokon ting?» «Ingen ting,» svara dei.
7 Ver difor Gud undergjevne! Men statt djevelen imot, so skal han fly frå dykk!
20 Vara mi sjæl og frels meg! Lat meg ikkje verta til skammar! for eg flyr til deg.
21 Lat uskyld og trurøkna verja meg, for eg ventar på deg.
3 Lit på Herren og gjer det gode, bu i landet og legg vinn på truskap!
25 Rettferdige hev mat til å metta seg på, men gudlause gjeng med magen tom.
1 Ein salme av David. Herren er min hyrding, det vantar meg ingen ting.
14 Soleis hev og Herren skipa det so for deim som forkynner evangeliet, at dei skal liva av evangeliet.
114 Du er mi livd og min skjold, og på ditt ord ventar eg.
25 Eg hev vore ung og vorte gamall, men aldri hev eg set den rettferdige forlaten eller hans born beda um brød.
12 Den kloke ser fåren, gøymer seg; fåmingar renner fram og lyt bøta for det.
7 Her er ein arming som ropa, og Herren høyrde og frelste honom frå alle hans trengslor.
29 Sel dei ikkje tvo sporvar for ein skilling? Og ikkje ein av deim fell ned på jordi utan Far dykkar vil.
30 Og jamvel alle håri på hovudet dykkar er talde.
31 So ver ikkje rædde! De er meir enn mange sporvar.
6 Herren er med meg, eg ræddast inkje, kva kann menneskje gjera meg?
22 Ulukka drep den ugudlege, og dei som hatar den rettferdige, vert saka. Herren løyser ut deira sjæl som tener honom, og av dei som flyr til honom, vert ingen saka.
12 For ein sit i skuggen av visdomen som i skuggen av pengar, men fyremunen med kunnskap er at visdomen held eigaren sin i live.
7 Du er mi gøymsla, du vaktar meg for trengsla, du let fagnadrop um frelsa ljoda ikring meg. Sela.
11 Ei pakt vil eg gjera med dykk, og aldri meir skal alt livande tynast i flaumen, og aldri meir skal det koma ei flod som legg jordi i øyde.»
9 «For du, Herre, er mi livd,» segjer du. Den Høgste hev du gjort til din bustad.
10 Inkje vondt skal timast deg, og ingi plåga skal koma nær til ditt tjeld.
13 Alt magtast eg i honom som gjer meg sterk.
6 Lat oss difor ikkje sova som dei andre, men lat oss vaka og vera ædrue!
31 Kva skal me då segja um dette? Er Gud med oss, kven er då imot oss?
1 Til songmeisteren; ein salme av David.
2 Herren bønhøyre deg på trengselsdagen, namnet åt Jakobs Gud berge deg!
11 Klæd dykk i Guds fulle herbunad, so de kann standa dykk imot djevelens svikråder!
12 For me hev ikkje strid mot blod og kjøt, men mot herrevelde, mot magter, mot heimsens herrar, som råder i myrkret i denne tid, mot vondskaps åndeher i himmelrømdi.
11 Når no de veit å gjeva borni dykkar gode gåvor, de som er vonde, kor mykje meir vil so ’kje far dykkar i himmelen gjeva noko godt til deim som bed honom!
10 Det skal ikkje finnast nokon annan gud hjå deg, og du skal ikkje tilbeda ein framand gud.
26 Den som ottast Herren, hev ei borg so fast, og for hans born det finnast skal ei livd.
5 Liksom flaksande fuglar, soleis skal Herren, allhers drott, verja Jerusalem, verja og frelsa, ganga framum og berga.
7 Herren er god, ei vern på trengsledagen. Han kjenner deim som trøystar seg til honom.
20 Vår sjæl stundar på Herren; han er vår hjelp og vår skjold.
4 Med sine fjører løyner han deg, og under hans vengjer finn du livd; skjold og vern er hans truskap.
25 For eg vil kveikja den utmødde sjæl, og alle ormegta sjæler vil eg metta.
33 Søk fyrst Guds rike og hans rettferd, so skal de få alt dette attpå!
6 Ver sterke og djerve! Ræddast ikkje, og skjelv ikkje for deim! For Herren, din Gud, gjeng sjølv med deg; han vil ikkje sleppa deg, og ikkje slå handi av deg.»
26 Og til ei velsigning vil eg gjera deim og landet rundt ikring min haug, eg vil lata det regna i rett tid, eit regn til velsigning skal det vera.
14 Og dette er den frimodige tiltru me hev til honom, at dersom me bed um noko etter hans vilje, so høyrer han oss.
15 Og dersom me veit at han høyrer oss, kva me so bed um, so veit me at me hev dei ting som me hev bede honom um.
6 Herren varar dei einfalde, eg var ein arming, og han frelste meg.
7 Kom attende, mi sjæl, til di ro! for Herren hev gjort vel imot deg.
8 Ja, du fria mi sjæl frå dauden, mitt auga frå tåror, min fot frå fall.
9 Eg skal vandra for Herrens åsyn i landi åt dei livande.
9 den som ferdast i uskyld, ferdast trygt, men den som gjeng krokvegar, skal verta kjend.
1 Den som sit i gøymsla hjå den Høgste, den som bur i skuggen hjå den Allmegtige,
2 han segjer til Herren: «Mi livd og mi borg, min Gud som eg set mi lit til.»
16 Dei flakkar um etter mat, vert dei ikkje mette, nattar dei yver.
4 Til dykkar alderdom er eg den same, og til dei gråe hår skal eg bera dykk. Eg hev gjort det, og eg skal lyfta, eg skal bera og berga.
35 som lærer upp mine hender til strid, so mine armar spenner koparbogen.
36 Og du gav meg di frelsa til skjold, di høgre hand studde meg, og di småminking gjorde meg stor.