1 Oração do profeta Habacuque. Uma confissão.
2 Senhor, ouvi falar da tua fama; temo diante dos teus atos, Senhor. Realiza de novo, em nossa época, as mesmas obras, faze-as conhecidas em nosso tempo; em tua ira, lembra-te da misericórdia.
3 Deus veio de Temã, o Santo veio do monte Parã. Pausa Sua glória cobriu os céus e seu louvor encheu a terra.
4 Seu esplendor era como a luz do sol; raios lampejavam de sua mão, onde se escondia o seu poder.
5 Pragas iam adiante dele; doenças terríveis seguiam os seus passos.
6 Ele parou, e a terra tremeu; olhou, e fez estremecer as nações. Montes antigos se desmancharam; colinas antiqüíssimas se desfizeram. Os caminhos dele são eternos.
7 Vi a aflição das tendas de Cuchã; tremiam as cortinas das tendas de Midiã.
8 Era com os rios que estavas irado, Senhor? Era contra os riachos o teu furor? Foi contra o mar que a tua fúria transbordou quando cavalgaste com os teus cavalos e com os teus carros vitoriosos?
9 Preparaste o teu arco; pediste muitas flechas. Pausa Fendeste a terra com rios;
10 os montes te viram e se contorceram. Torrentes de água desceram com violência; o abismo estrondou erguendo as suas ondas.
11 O sol e lua pararam em suas moradas, diante do reflexo de tuas flechas voadoras, diante do lampejo da tua lança reluzente.
12 Com ira andaste a passos largos por toda a terra e com indignação pisoteaste as nações.
13 Saíste para salvar o teu povo, para libertar o teu ungido. Esmagaste o líder da nação ímpia, tu o desnudaste da cabeça aos pés. Pausa
14 Com as suas próprias flechas lhe atravessaste a cabeça, quando os seus guerreiros saíram como um furacão para nos espalhar, com maldoso prazer, como se estivessem para devorar o necessitado em seu esconderijo.
15 Pisaste o mar com teus cavalos, agitando as grandes águas.
16 Ouvi isso, e o meu íntimo estremeceu, meus lábios tremeram; os meus ossos desfaleceram; minhas pernas vacilavam. Tranqüilo esperarei o dia da desgraça que virá sobre o povo que nos ataca.
17 Mesmo não florescendo a figueira, não havendo uvas nas videiras; mesmo falhando a safra de azeitonas, não havendo produção de alimento nas lavouras, nem ovelhas no curral nem bois nos estábulos,
18 ainda assim eu exultarei no Senhor e me alegrarei no Deus da minha salvação.
19 O Senhor Soberano é a minha força; ele faz os meus pés como os do cervo; ele me habilita a andar em lugares altos. Para o mestre de música. Para os meus instrumentos de cordas.
1 Oratio Habacuc prophetae.Secundum melodiam lamentationum.
2 Domine, audivi auditionem tuamet timui, Domine, opus tuum.In medio annorum vivifica illud,in medio annorum notum facies.Cum iratus fueris, misericordiae recordaberis.
3 Deus a Theman veniet,et Sanctus de monte Pharan. - Selah.Operit caelos gloria eius,et laudis eius plena est terra.
4 Splendor eius ut lux erit,radii ex manibus eius:ibi abscondita est fortitudo eius.
5 Ante faciem eius ibit mors,et egredietur pestis post pedes eius.
6 Stetit et concussit terram,aspexit et dissolvit gentes.Et contriti sunt montes saeculi,incurvati sunt colles antiquiab itineribus aeternitatis eius.
7 In afflictione vidi tentoria Chusan;turbantur pelles terrae Madian.
8 Numquid in fluminibus iratus es, Domine,aut in fluminibus furor tuusvel in mari indignatio tua?Quia ascendes super equos tuos,quadrigas tuas victrices.
9 Suscitans suscitabis arcum tuum,sagittis replevisti pharetram tuam. - Selah.In fluvios scindes terram,
10 viderunt te et doluerunt montes.Effuderunt aquas nubes,dedit abyssus vocem suam,in altum levavit manus suas.
11 Sol et luna steterunt in habitaculo suo,prae luce sagittarum tuarum discedunt,prae splendore fulgurantis hastae tuae.
12 In fremitu calcabis terram,in furore conteres gentes.
13 Egressus es in salutem populi tui,in salutem cum christo tuo.Percussisti caput de domo impii,denudasti fundamentum usque ad petram. - Selah.
14 Confodisti iaculis tuis caput bellatorum eius,venientium ut turbo ad dispergendum me;exsultatio eorum, sicut eius, qui devorat pauperem in abscondito.
15 Viam fecisti in mari equis tuis,in luto aquarum multarum.
16 Audivi, et conturbatus est venter meus,ad vocem contremuerunt labia mea. Ingreditur putredo in ossibus meis, et subter me vacillant gressus mei.Conquiescam in die tribulationis,ut ascendat super populum, qui invadit nos.
17 Ficus enim non florebit,et non erit fructus in vineis;mentietur opus olivae,et arva non afferent cibum;abscissum est de ovili pecus,et non est armentum in praesepibus.
18 Ego autem in Domino gaudeboet exsultabo in Deo salvatore meo.
19 Dominus Deus fortitudo meaet ponet pedes meos quasi cervorum et super excelsa mea deducet me.Magistro chori. Ad sonitum chordarum.