1 Minä onneton mies! Paljon olen kärsinyt, Herra on lyönyt minua vihansa sauvalla.

2 Hän kuljetti minua, hän vei minut pimeään, pilkkopimeään.

3 Hän on nostanut kätensä minua vastaan päivä päivältä yhä uudelleen.

4 Hän repi rikki ihoni, raateli lihani, murskasi kaikki luuni.

5 Hän rakensi varustuksia minua vastaan, ympäröi minut tuskan muurilla.

6 Keskelle pimeyttä hän pani minut asumaan, kuin kauan sitten kuolleitten joukkoon.

7 Hän sulki minun tieni, en pääse pakoon, hän pani minulle painavat kahleet.

8 Vaikka kuinka huudan ja valitan, hän ei kuule rukoustani.

9 Hän tukki tieni kivenjärkäleillä, antoi minun kulkea harhaan.

10 Hän väijyi minua kuin karhu, kuin leijona piilopaikassaan.

11 Hän eksytti minut tieltä, raateli minut, jätti hylättynä makaamaan.

12 Hän jännitti jousensa ja suuntasi nuolensa minua kohti.

13 Hän ampui minuun viinensä nuolet, lävisti rintani.

14 Minusta tuli kaiken kansan pilkka, ainainen ivan aihe.

15 Hän syötti minulle katkeria yrttejä, juotti karvasta juomaa.

16 Hän polki minut maan tomuun, pani hampaani jauhamaan soraa.

17 Minä kadotin onneni päivät, unohdin, millaista on elää rauhassa.

19 Kurjuuteni ja kodittomuuteni täyttää mieleni, kaikki maistuu myrkyltä ja koiruoholta.

20 Minä en voi unohtaa onnettomuuttani, en saa sitä mielestäni.

21 Kuitenkin minä toivon ja odotan, sillä minä ajattelen tätä:

22 Herran armoa on se, että vielä elämme, hänen laupeutensa ei lopu koskaan.

23 Joka aamu Herran armo on uusi, suuri on hänen uskollisuutensa.

25 Herra on hyvä sille, joka panee toivonsa häneen, sille, joka häntä etsii.

26 Hyvä on hiljaisuudessa toivoa apua Herralta.

27 Hyvä on miehelle, että hän kantaa iestä nuoruudessaan.

28 Istukoon hän yksin ja vaietkoon, kun Herra on pannut taakan hänen päälleen,

29 painakoon suunsa tomuun -- ehkä on toivoa vielä.

30 Kääntäköön hän poskensa lyöjäänsä kohti ja ottakoon vastaan pilkan.

31 Mutta Herra ei hylkää, ei hylkää iäksi.

32 Vaikka hän kurittaa, hän myös armahtaa, suuri on hänen laupeutensa.

33 Ei Herra iloitse siitä, että hän kurittaa ihmistä.

34 Kun kaikki vangiksi otetut murskataan jalkojen alle,

35 kun ihmisen oikeus vääristetään Korkeimman silmien edessä,

36 kun langetetaan väärä tuomio -- eikö Herra sitä näe?

37 Kenen sana toteutuu? Eikö kaikki tapahdu niin kuin Herra sanoo?

38 Eikö Korkeimman käskystä tule paha ja hyvä?

39 Mitä syytä eloon jääneellä on valittaa? Hän kärsii syntiensä tähden.

40 Tutkikaamme tietämme, tarkastelkaamme tekojamme ja palatkaamme Herran luo.

41 Kohottakaamme nyt kätemme, kohottakaamme sydämemme taivasta kohti, Jumalan luo.

42 Me olemme tehneet syntiä, kapinoineet sinua vastaan. Sinä et ole antanut anteeksi.

43 Sinä verhouduit vihaan ja vainosit meitä, surmasit säälimättä.

44 Sinä kätkeydyit pilveen, sen läpi ei rukous pääse.

45 Roskatunkioksi sinä teit meidät kaikkien kansojen keskelle.

46 Nyt kaikki vihollisemme irvistelevät meille.

47 Edessämme oli kauhu ja hauta, tuho kohtasi meidät.

48 Kyyneleet tulvivat silmistäni rakkaan kansani tuhon tähden.

49 Silmäni vuotavat lakkaamatta. Itkuni ei taukoa,

50 ennen kuin Herra katsoo taivaastaan ja näkee murheeni.

51 Kun katselen kaupunkini tytärten tuskaa, sieluuni koskee.

52 Viholliseni pyydystivät minua kuin lintua, kiihkeästi, ilman syytä.

53 He syöksivät minut elävänä kuoppaan, he kivittivät minua.

54 Kauhu tulvi pääni yli, minä ajattelin: loppuni on tullut.

55 Herra, kuopan syvyydestä minä huudan sinun nimeäsi.

56 Kuule ääneni! Älä sulje korviasi, kun anon apua ja pelastusta.

58 Herra, sinä ajat minun asiaani, sinä lunastat minut.

59 Kärsimäni vääryyden sinä näet, Herra. Hanki minulle oikeus.

60 Sinä näet vihollisteni kostonhimon, kaikki heidän juonensa.

61 Herra, sinä kuulet, kun he herjaavat minua, näet heidän juonensa.

62 Vastustajani ivaavat minua, puhuvat pahaa kaiket päivät.

63 Katso heitä: missä ikinä he istuvat tai seisovat, he laulavat pilkkalauluja minusta.

64 Herra, rankaise heitä heidän tekojensa mukaan.

65 Sokaise heidän järkensä, kiroa heidät.

66 Aja heitä takaa vihassasi, Herra, hävitä heidät taivaasi alta.

1 Eu sou o homem que viu a aflição causada pela vara do seu furor.

2 Ele me guiou e me fez andar em trevas e não na luz.

3 Deveras fez virar e revirar a sua mão contra mim o dia todo.

4 Fez envelhecer a minha carne e a minha pele; quebrou-me os ossos.

5 Levantou trincheiras contra mim, e me cercou de fel e trabalho.

6 Fez-me habitar em lugares tenebrosos, como os que estavam mortos há muito.

7 Cercou-me de uma sebe de modo que não posso sair; agravou os meus grilhões.

8 Ainda quando grito e clamo por socorro, ele exclui a minha oração.

9 Fechou os meus caminhos com pedras lavradas, fez tortuosas as minhas veredas.

10 Fez-se-me como urso de emboscada, um leão em esconderijos.

11 Desviou os meus caminhos, e fez-me em pedaços; deixou-me desolado.

12 Armou o seu arco, e me pôs como alvo à flecha.

13 Fez entrar nos meus rins as flechas da sua aljava.

14 Fui feito um objeto de escárnio para todo o meu povo, e a sua canção o dia todo.

15 Encheu-me de amarguras, fartou-me de absinto.

16 Quebrou com pedrinhas de areia os meus dentes, cobriu-me de cinza.

17 Alongaste da paz a minha alma; esqueci-me do que seja a felicidade.

18 Digo, pois: Já pereceu a minha força, como também a minha esperança no Senhor.

19 Lembra-te da minha aflição e amargura, do absinto e do fel.

20 Minha alma ainda os conserva na memória, e se abate dentro de mim.

21 Torno a trazer isso à mente, portanto tenho esperança.

22 A benignidade do Senhor jamais acaba, as suas misericórdias não têm fim;

23 renovam-se cada manhã. Grande é a tua fidelidade.

24 A minha porção é o Senhor, diz a minha alma; portanto esperarei nele.

25 Bom é o Senhor para os que esperam por ele, para a alma que o busca.

26 Bom é ter esperança, e aguardar em silêncio a salvação do Senhor.

27 Bom é para o homem suportar o jugo na sua mocidade.

28 Que se assente ele, sozinho, e fique calado, porquanto Deus o pôs sobre ele.

29 Ponha a sua boca no pó; talvez ainda haja esperança.

30 Dê a sua face ao que o fere; farte-se de afronta.

31 Pois o Senhor não rejeitará para sempre.

32 Embora entristeça a alguém, contudo terá compaixão segundo a grandeza da sua misericórdia.

33 Porque não aflige nem entristece de bom grado os filhos dos homens.

34 Pisar debaixo dos pés a todos os presos da terra,

35 perverter o direito do homem perante a face do Altíssimo,

36 subverter o homem no seu pleito, não são do agrado do senhor.

37 Quem é aquele que manda, e assim acontece, sem que o Senhor o tenha ordenado?

38 Não sai da boca do Altíssimo tanto o mal como o bem?

39 Por que se queixaria o homem vivente, o varão por causa do castigo dos seus pecados?

40 Esquadrinhemos os nossos caminhos, provemo-los, e voltemos para o Senhor.

41 Levantemos os nossos corações com as mãos para Deus no céu dizendo;

42 Nós transgredimos, e fomos rebeldes, e não perdoaste,

43 Cobriste-te de ira, e nos perseguiste; mataste, não te apiedaste.

44 Cobriste-te de nuvens, para que não passe a nossa oração.

45 Como escória e refugo nos puseste no meio dos povos.

46 Todos os nossos inimigos abriram contra nós a sua boca.

47 Temor e cova vieram sobre nós, assolação e destruição.

48 Torrentes de águas correm dos meus olhos, por causa da destruição da filha do meu povo.

49 Os meus olhos derramam lágrimas, e não cessam, sem haver intermissão,

50 até que o Senhor atente e veja desde o céu.

51 Os meus olhos me afligem, por causa de todas as filhas da minha cidade.

52 Como ave me caçaram os que, sem causa, são meus inimigos.

53 Atiraram-me vivo na masmorra, e lançaram pedras sobre mim.

54 Águas correram sobre a minha cabeça; eu disse: Estou cortado.

55 Invoquei o teu nome, Senhor, desde a profundeza da masmorra.

56 Ouviste a minha voz; não escondas o teu ouvido ao meu suspiro, ao meu clamor.

57 Tu te aproximaste no dia em que te invoquei; disseste: Não temas.

58 Pleiteaste, Senhor, a minha causa; remiste a minha vida.

59 Viste, Senhor, a injustiça que sofri; julga tu a minha causa.

60 Viste toda a sua vingança, todos os seus desígnios contra mim.

61 Ouviste as suas afrontas, Senhor, todos os seus desígnios contra mim,

62 os lábios e os pensamentos dos que se levantam contra mim o dia todo.

63 Observa-os ao assentarem-se e ao levantarem-se; eu sou a sua canção.

64 Tu lhes darás a recompensa, Senhor, conforme a obra das suas mãos.

65 Tu lhes darás dureza de coração, maldição tua sobre eles.

66 Na tua ira os perseguirás, e os destruirás de debaixo dos teus céus, ó Senhor.